Op 19 november stelt mijn organisatie een film voor die de kinderen uit het vluchtelingenkamp Al Aroub gemaakt hebben onder begeleiding van wat buitenlandse artiesten. Het doel van alle jeugdwerk is steeds om de jongeren een aangename en leerrijke vrije tijd te bezorgen en hen eventueel te prikkelen om op zelfstandige basis creatief aan de slag te gaan. Hopelijk ontpoppen enkele kinderen zich tot grootse acteurs of geëngageerde regisseurs maar ik vrees dat het nodige opnamemateriaal niet direct voorhanden is om van start te gaan, aan spannende verhalen daarentegen zal het er zeker niet ontbreken.

De kinderen uit de onrustige wijk Silwan in Jeruzalem hadden geen begeleiders nodig om dit soort project uit de grond te stampen en in de nadagen van de rellen van een maand geleden gingen ze op stap om hun eigen actiefilm in elkaar te knutselen. De camera werd opgesteld, kinderen trokken hun kostuums aan en verzamelden wat stenen, misschien riep iemand zelfs “1,2,3 actie” en de opnames waren begonnen. Een Israëlische wagen reed voorbij en de jonge acteurs begonnen geroutineerd stenen te lanceren. De chauffeur moet de camera opgemerkt hebben en week van zijn rijstrook af , kwam centraler in beeld en reed zo in op een twaalfjarige Palestijnse jongen waarna de wagen zonder stoppen het hazenpad koos. De jongen werd opgenomen in het ziekenhuis waarop hij bijna ogenblikkelijk uit zijn ziekenbed werd gelicht door politieagenten om overgeplaatst te worden naar een gevangenis. Als de jongeren zelfstandig zo’n sterk en spannend scenario kunnen verzinnen vraag ik me af waarom kinderen op enkele kilometers afstand nood hebben aan buitenlanders om hen films te laten maken, geef hen een camera en op zelfstandige basis komen er reeds zo’n spectaculaire beelden uit de bus.

Ik ging zelf wat verder op onderzoek naar het incident en kon nergens iets terugvinden van de arrestatie van de jongen. Misschien niet verwonderlijk want het arresteren en opsluiten van minderjarigen is hier niets opmerkelijk. Mensenrechtenorganisaties schrijven er ganse rapporten over vol en zelfs de lokale falafelzaak heeft foto’s in zijn winkel hangen van kinderen die vastgebonden waren op de neus van een politiewagen. Dit menselijk schild van kinderen ging de buurtbewoners misschien verhinderen om stenen door de voorruit te gooien.

De beelden van de aanrijding vond ik wel terug en blijkbaar hadden de jongeren toch wel wat hulp van buitenaf gekregen. De opnames gebeurden duidelijk niet enkel met hun eigen camera want vanaf het moment dat de jongen de voorruit van de wagen kust zie je verschillende Arabische en westerse mensen met camera’s het tragische tafereel vastleggen. De kinderen maakten niet hun eigen film maar waren acteurs in het lugubere scenario van anderen.

Het opsluiten van kinderen is iets dat door geen enkel land zou mogen gedaan worden maar zijn de kinderen van Palestina nog kinderen?

Enerzijds groeien ze op in een maatschappij die vergeven is van het geweld en terreur. In de steden zie je posters van martelaars hangen en wie wil later geen volksheld worden als hij klein is? De Palestijnse strijders maken gebruik van deze maatschappelijke aanvaarding van geweld en kunnen de kinderen zonder veel problemen voor hun gewelddadige kar spannen. De kinderen van Zuid-Afrika gaan ook steeds jonger gaan inbreken want de leiders van de bendes weten dat deze kinderen binnen de kortste keren terug op vrije voeten zijn. De Palestijnse geweldenaars zien in de jongeren ook gemakkelijke prooien voor hun strijd en kunnen bij arrestatie nog eens naar het verdrag van de rechten van het kind verwijzen om Israël hun moreel verwerpelijke gedrag te veroordelen. Sommige Palestijnse organisaties gehandelen de kinderen niet als kinderen maar gebruiken hen als wapens en moeten wapen niet beter achter slot en grendel bewaard worden?

Anderzijds is het alomtegenwoordige geweld in de Palestijnse maatschappij geen actie die inherent is aan de genen van alle Arabieren, een denkpiste die de Israëliërs hier graag bewandelen. Als je je familie willekeurig ziet opgesloten worden, als je je huis wordt afgenomen, als je verschillende liquidaties in je familie hebt meegemaakt zal dit geweld eerder een reactie dan een actie zijn. Het is een vicieuze cirkel waar de kinderen het slachtoffer van zijn en waar start je als je deze aan banden wil leggen? Kies je voor de kip of het ei.

John Ging, hoofd van de UNRWA, verklaarde vorige week in Gaza dat er minstens 270 nieuwe scholen nodig zijn in dit gebied. Door het grote tekort aan onderwijs kunnen niet alle kinderen onderwijs volgen en voor de gelukkigen die wel naar school mogen is iedere lesdag slechts gevuld met een beperkt aantal uur, de kinderen krijgen les in shifts zodat meerdere kinderen toch een absoluut minimum van les zouden kunnen volgen. De internationale gemeenschap wil gerust de middelen schenken om de broodnodige scholen te bouwen maar Israël gaf to nu toe slechts toestemming tot de bouw van acht scholen, een druppel op een hete plaat.

Zolang de kinderen aan hun lot over gelaten worden in de gewelddadige maatschappij zullen er ongetwijfeld aanvallen zijn op onschuldige Israëlische burgers en zolang de Palestijnen hun kinderen als wapens blijven gebruiken zal Israël het verdrag van de rechten van het kind flagrant blijven schenden.

Link naar beeldmateriaal aanrijding:

http://www.youtube.com/watch?v=EqrqS4bNTE8&feature=related

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: