Buiten is het ijzig koud, toch voor de tijd van het jaar. Het sein voor een kwaliteitskrant om een plezante discussie te houden: “Is het weer de kluts kwijt?”. Hèh, lekker gezellig.

Systeemoorzaken, neoliberalisme, het klimaat, … val ons daar toch niet mee lastig, asjeblief. Nee, koning Winter weet het effen niet meer, en we zijn het met zijn allen BEU.   

Wat me opvalt bij de klimaatopwarmingsdiscussie is dat mensen die in principe van huis uit meegekregen hebben hoe ze onmiddellijke verlangens en behoeften moeten uitstellen (door ijverig te sparen, te studeren “voor een toekomst” of nog een ‘stabiel leven’, etc.)  én zich het hardst inspannen om hun kinderen ook dergelijke zogenaamde “middenklassewaarden” bij te brengen, met voorsprong ook de grootste ecologische zondaars zijn. De planetaire toekomst en toekomstige generaties vallen blijkbaar niet onder die ‘toekomst’ en ‘stabiliteit’ waarvoor we onze onmiddellijke behoeften effen op een laag pitje moeten zetten.

Laat ons immers wel wezen: ook al is het dan niet echt meer bon ton om het over ‘klassen’ te hebben in deze postmoderne tijden, het zijn niet de Onslows, de working poor of de mensen met een klein pensioentje die de planeet naar de kloten helpen, het zijn de middenklasse en de hogere klassen die de meest uit de kluiten gewassen ecologische voetafdruk hebben. En dat zijn bij mijn weten toch de klassen die het kunnen opbrengen om braaf hun cursussen te studeren aan de univ, met het oog op een ‘high potential’ job later – we spreken nu effen over de tijd voor het crisis was in ons fijne neoliberale Europa.

Wel, diezelfde klassen vliegen er op los met Ryanair, Jet air of het betere ‘Singapore airlines’ werk – privé en professioneel, meerdere malen per jaar. Excuses zat: we moeten er toch effen uit met zo’n drukke job, “De Belg” is de winterkou beu, lees ik net online, hop, tijd voor een vlucht naar de zon, en ja, waarom niet  ‘Goedkopolis’ naar Griekenland? (ronduit degoutante campagne van Neckerman trouwens, als je het mij vraagt). Professioneel zijn de excuses al even legio: time is money – vliegen dus ipv met de trein naar een conferentie, en het vliegtuig is nog pakken goedkoper ook trouwens; en we moeten toch netwerken, met videoconferences alleen komen we er niet, … Die gegoede klassen bollen ook het meest kilometers met SUVs en schaffen zich in het kader van een trendy lifestyle ook het meest spullen en goederen aan die vaak via een lange intercontinentale ‘supply chain’ tot hier geraken. Effen rondstruinen in Delhaize en je weet het wel.

Voor elke ecologisch bewuste mens uit de midden- en hogere klassen heb je er zeker tien die het allemaal niet veel kan schelen, onder het motto – als het mijn tijd maar duurt, of nog, de rest trekt er zich ook geen bal van aan, de planeet kan mijn rug op.

De hogere klassen verweren zich nu ongetwijfeld met een Open VLD mantra: maar we zijn toch de “entrepreneurs” die aan de omschakeling naar een low carbon economie werken? Zonder ons is het helemaal om zeep! Misschien, maar ik zou toch eens wat statistieken willen zien over pakweg ‘offsetting’ van emissies van vliegtuigtickets. Ik durf er wat op verwedden dat je voor elke echt groene ‘entrepreneur’ tien Richard Bransons hebt die zich duurzaam voordoen maar het allerminst zijn.  Keeping up appearances. Misschien moeten we maar eens een site opstarten die de ecologische voetafdruk van rijken in kaart brengt, naar het voorbeeld van ‘Helpderijken.com’ 

Samengevat: dé middenklasse-waarde bij uitstek, het leren uitstellen van onmiddellijke behoeften voor een betere toekomst later,  lijkt dus alleen maar betrekking te hebben op het eigen leven, hooguit op dat van de kids. Het algemene belang, de toekomst van de planeet en van de generaties die na ons komen blijven buiten beeld. 

Zelf behoor ik ook tot die middenklasse en ik werk me het pleuris om mijn 13-jarige (stief)zoontje enig besef van ‘later’, het klimaat en het ‘algemene belang’ bij te brengen. Helaas valt een en ander voorlopig op een koude steen. Maar ik hoef me duidelijk nergens over druk te maken. Ook als hij wat hardleers in de leer blijft, gaat mijn zoontje  zeker niet uit de toon vallen.  

‘Het weer is de kluts kwijt’.  Uit de mond van een dertienjarige zou je het nog kunnen begrijpen.