Het Collectif Contre l’Islamophobie en France (CCIF)  en 1222 van zijn aanhangers spannen een rechtszaak in tegen de Franse staat omdat die de organisatie verbood. Dat gebeurde kort na de moord op Samuel Paty en nadat de Minister van Binnenlandse Zaken, Darmanin, de organisatie beschuldigd had van betrokkenheid bij de moord. Het CCIF beschuldigt nu de minister van smaad.

De wilde beschuldiging van Darmanin was gebaseerd op het feit dat de twee mannen die het pedagogisch gedrag van Samuel Paty aanklaagden zich tot het CCIF gewend hadden.  Dat was hun goed recht, en ook democratisch, en dat strekt hen tot eer: zij zochten geen gewelddadige maar een juridische weg naar een oplossing voor hun probleem, het wangedrag van Samuel Paty. (Maar dat Paty in de fout ging, kan je in Frankrijk haast niet zeggen, dat is taboe, ook al is het evident.)  Het CCIF had de zaak genoteerd en geadviseerd de videofilmpjes die de mannen gemaakt hadden, niet verder te verspreiden, maar had verder nog niets gedaan, want de kwestie moest eerst onderzocht worden.

Dat Darmanin via een patente leugen en via verdachtmaking in de media het terrein voorbereidde om het CCIF te verbieden heeft een andere achtergrond. Darmanin is een negationist inzake islamofobie. In het essay dat hij enkele dagen geleden publiceerde spreekt hij over de ‘vermeende islamofobie van de staat’ in Frankrijk die wordt aangeklaagd. Hij stelt dat daarbij de realiteit vervormd wordt en vat de strekking die hij bestrijdt samen als: ‘de Franse moslims moeten zich dus bewust worden van deze onrechtvaardigheden en zich solidairder betonen en zich verdedigen.’ Maar dat verwerpt hij. (G. Darmanin, Le séparatisme islamiste, Manifeste pour la laïcité, p. 55).

Het is juist het CCIF dat het begrip islamofobie in Frankrijk bekend en grotendeels aanvaard gemaakt heeft, dat statistieken is gaan bijhouden over islamofobe incidenten en jaarlijks een rapport daarover publiceerde, en dat islamofobe overheidsbeslissingen aanvocht, zoals het boerkiniverbod (met succes). Zo’n organisatie is uiteraard een doorn in het oog van een dergelijke minister, en moest uitgeschakeld worden.

Het is nu uitkijken naar de afloop van de juridische krachtmeting tussen het CCIF en Darmanin die op komst is. De minister heeft nog meer juridische kopzorgen, want er loopt ook een proces tegen hem wegens verkrachting.

In België werd de ontbinding van het CCIF misbruikt door Theo Francken voor een aanval op het CCIB, een organisatie die in België de islamofobie bestrijdt, en op ECOLO dat banden heeft met het CCIB. (Wat daar mis mee zou zijn, legde Francken niet uit.)