Helmut Heinrich Waldemar Schmidt werd geboren op 23 december 1918 in Hamburg, en overleed 10 november 2015. Hij was een Duitse politicus van de SPD. Hij was van 1974 tot 1982, de vijfde kanselier van de Bondsrepubliek Duitsland.
In 1961 was Schmidt Senator van de politie-afdeling in Hamburg en behaalde tijdens de stormvloedkering in 1962 als crisismanager wijdverspreide populariteit. Van 1967-1969 was hij voorzitter van de SPD-fractie, 1969-1972 minister van Defensie, 1972 was hij op hetzelfde moment voor een half jaar de federale minister van Economie en Financiën. Tot 1974 was hij minister van Financiën. In 1974 werd hij gekozen tot kanselier. Tegen het einde van zijn ambtstermijn als kanselier leidde Schmidt, als gevolg van het ontslag van de coalitiepartner FDP, voor ongeveer twee weken het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken.
Van 1983-2015 was hij co-redacteur van het Duitse weekblad Die Zeit. Hij stierf in de middag van 10 november 2015 in zijn woonplaats Hamburg, thuis omringd door zijn familie.
Bondskanselier (1974-1982)
Nadat Willy Brandt aftrad als hoofd van de regering koos de Bondsdag Schmidt op 16 mei 1974, met 267 stemmen tot de vijfde kanselier van de Bondsrepubliek. De grootste uitdagingen tijdens zijn ambtstermijn was de wereldwijde economische recessie (stagflatie) en de oliecrises van de jaren 1970. Onder zijn leiding overleefde de Bondsrepubliek beter dan de meeste andere geïndustrialiseerde landen ook de crisis aangaande de pensioen financiering 1976/1977 en het terrorisme van de Rote Armee Fraktion (RAF) in de zogenaamde ‘Duitse herfst “. Zijn bereidheid om te onderhandelen met de terroristen, met name bij de ontvoering van Peter Lorenz in 1975, zag hij later als een vergissing. Vanaf dat moment streefde hij een onverzettelijke harde lijn na. Dat leverde hem soms harde kritiek van de kant van de nabestaanden van de slachtoffers op. In een interview, zei Schmidt in 2007, dat hij de enorme verantwoordelijkheid voor de levens van anderen gegijzelden als de Hans Martin Schleyer zag als existentieel deprimerend. Het tijdperk van terrorisme kreeg via de media een gewicht dat ruim boven het werkelijke belang voor de Duitse geschiedenis la
