Sinds half juli startte Israël de zoveelste oorlog tegen de Palestijnen. Officieel gaat het om een wraakactie voor de dood van drie gekidnapte studenten. De zionistische staat wil de ondergrondse tunnels onder de grens plat leggen om infiltratie van actievoerders en strijders tegen te houden. In werkelijkheid gaat het om een poging om de grootste gasbel in de omgeving onder controle te krijgen.

Op 30 kilometer van de kust en zeshonderd meter onder de zeespiegel ligt de gasbel Gaza Marine. Ze vult bijna de volledige Palestijnse territoriale wateren. De omvang wordt geschat op 30 miljard kubieke meter en het equivalent aan dollars. Dit is dus één van de grootste toekomstige gasbellen in de regio. Niet onbelangrijk: jaarlijks besteden de grote petroleumgiganten 650 miljard dollar (exact hetzelfde bedrag als nodig is om de klimaatopwarming tegen te gaan) aan het zoeken naar nieuwe voorraden. Ook op het land bevinden zich voorraden.

Het echte objectief is dan ook de Palestijnen wegvagen uit dit gebied. Het Egypte van Sissi doet een bijdrage door zijn grenzen open te zetten voor vluchtelingen. Een hoogst eigenaardig en zelden gezien feit. 

In 1999 nog sloot Yasser Arafat namens de Palestijnse Autoriteit een akkoord met British Petroleumom de gasbel te exploiteren. Er werd een consortium gemaakt tussen BP, een Libanese groep en dePalestijnse Autoriteit, die een aandeel van 10 % opnam. Twee putten warden gemaakt maar gingen nooit in ontginning omdat de operatie geblokkeerd werd door Israël. Het concrete plan komt van Ariel Sharon, bijgenaamd de slachter van Beiroet. Hij richtte als tegenactie een Amerikaans-Israëlische constructie op die de ontginning zélf in handen zou nemen.

De Britse ex-premier Tony Blair ging onderhandelen en er kwam een oplossing uit de bus: de constructie zou de gasbronnen exploiteren en 2,5 % (één vierde van de tien procent in het andere akkoord) van de opbrengst op een door Washington en London gecontroleerde rekening zetten. Die zouden het bedrag spenderen aan economische en sociale projecten in Palestina. Yasser Arafat tekende onder zware druk. 

Toen Hamas in 2006 de verkiezingen won, zegden ze het akkoord op. Men beschouwde het als diefstal vermits men drie vierde van de voorziene opbrengsten verloor. Hamas vroeg om het akkoord te heronderhandelen.

De Israëlische minister van defensie MosheYa’alon reageerde: “Die gas kan nooit ontgonnen worden zonder een militaire operatie die de controle van Hamas over de Gazastrook breekt.” Ondertussen sluit Israël een akkoord met BP, dat bepaald dat bij een eventuele ontginning ere en rechtstreeks pijpleiding komt met de Israëlische haven Ashkelon. De situatie zit muurvast: Gaza kan de ontginning niet starten door de Israëlische zetten op het schaakbord. Israël kan de facto niet aan de ontginning in Palestijnse wateren beginnen.

In 2008 hoopt Israël Hamas te kunnen vernietigen door de oorlog ‘Hard Lood’. Duizenden burgers en kinderen komen om, maar de Gaza blijft onder controle van Hamas. Vermits het gebied Palestijns blijft worden de onderhandelingen met BP rond de pijpleiding opgeschort.

In september start de Palestijnse Autoriteit onder leiding van Mahmoud Abbas onderhandelingen met Israël over de kwestie. Vooruitgaan doet de zaak niet en de Palestijnse Autoriteit beslist zijn toetreding tot de UNO aan te vragen om druk op de onderhandelingen te zetten. Ze krijgen die gedeeltelijk: als waarnemer in plaats van effectief lid. Israël beweegt niet en blokkeert de situatie gewoon verder.

In januari van dit jaar doet Palestina een nieuwe zet en gooit men het over een andere boeg: Abbas sluit een akkoord met Poetin rond samenwerking op het vlak van energie met o.m. de mogelijkheid om de gasbel te exploiteren. Er worden concrete stappen gezet om de zaak ook in gang te zetten door de oprichting van een aantal firma’s.

Het ziet er dus naar uit dat Palestina via dit nieuw partnerschap een stap vooruit zet: BP wedde op twee paarden. Voor de Russen lijkt het menens. Ze zijn technisch in staat om aan te leggen wat ze willen (pijpleidingen vb.) en staan internationaal sterk genoeg om het veto van Israël aan hun laars te lappen. Palestina vormt een regering van nationale eenheid op 2 juni, zodat ook de problemen tussen de Palestijnse Autoriteit en Hamas uit de weg zijn en de uitvoering van het akkoord alweer een stapje dichter komt.

Voor Israël is de maat vol. Tien dagen later start de lang geplande oorlog.

Het is niet de eerste keer dat de zionistische staat energie als onderliggend motief gebruikt om posities te verwerven via een oorlog. door de bezetting sinds 1967 van de Palestijnse Westelijke Jordaanoeveren de Syrische Golanhoogte aan de bovenloop van de Jordaan, is Israël erin geslaagd om de belangrijkste watervoorraden onder controle te krijgen. Het Israëlische bezettingsleger stelde meteen een nieuw waterregime in en de watervoorraden vielen vanaf dat moment onder de Israëlische waterwetgeving van 1959. Daardoor werd het water tot Israëlisch publiek bezit verklaard, dat “ingezet kan worden voor de behoeften van de inwoners en de ontwikkeling van het land”, om de waterwet van 1959 te citeren. Op die manier installeerde Israël een gecentraliseerde controle, die in 1982 werd voltooid wanneer het waterbeheer werd overgedragen aan de Israëlische nationale watermaatschappij Mekorot.

Het gevolg was dat het Palestijnse waterverbruik drastisch werd beperkt. Op de Palestijnse putten en bronnen werden meters geplaatst om de waterconsumptie te beperken; de Palestijnen mogen van de Israëlische bezetter nu bijna geen water meer oppompen uit de bergaquifer onder de Westelijke Jordaanoever, hun belangrijkste watervoorraad.  

De gevolgen van de bezettingspolitiek zijn duidelijk merkbaar. De Palestijnse bevolking is sinds 1967 meer dan verdubbeld, maar na bijna 40 jaar bezetting is de hoeveelheid water die ze mogen gebruiken nauwelijks toegenomen. Omdat het grootste deel van de Palestijnse samenleving leefde van de opbrengsten uit de landbouw, vormde de waterputten letterlijk een levensader voor het land. Maar sinds de bezetting bepaalt het Israëlische leger wat de Palestijnen met hun water kunnen doen, met alle gevolgen van dien voor de bevolking.

vzw Climaxi is vanuit zijn visie rond sociale rechtvaardigheid dan ook solidair met het Palestijnse volk en ondersteunt de acties rond de oorlog. 

Bronnen: waternet.be, Knack én Gatsby-magazine

Bewerking en vertaling: Filip De Bodt