Politici die opgesloten zitten in het cocon van het ideologisch denken zijn gedoemd om vroeg of laat fouten te maken. Ideologieën hebben het kenmerk star te zijn, terwijl de realiteit onvermijdelijk aan verandering onderhevig is. Het zich vastklampen aan de eigen onveranderlijke overtuiging leidt niet per definitie naar het best mogelijke beleid, en dat geldt voor alle partijen. Het kan zelfs zo ver gaan dat ideologie blind maakt voor de werkelijkheid. Uit de geschiedenis is daarvoor menig voorbeeld aan te halen. Nu ook uit onze eigentijdse geschiedenis.
Minister Demir geeft in haar energiebeleid blijk van dergelijke ideologische starheid. Zij is verstandig genoeg om te zien wat in het belang is van de bevolking. In dit energiedossier is dat de verzekering van voldoende elektriciteit in de toekomst en de geleidelijke omschakeling naar de duurzame productie ervan. Toch kiest zij doelbewust voor het creëren van onzekerheid, onzekerheid die zij als politiek wapen wil gebruiken in de ideologische stratego in ons land. Blijkbaar heiligt het doel de middelen. Want bovendien gebeurt Demirs tussenkomst in het nationale energiedossier met nauwelijks verholen cynisme en misprijzen voor dat belang van de bevolking, ja ook de Vlaamse. Op die manier gooit ze haar opgebouwde krediet, met o.a. haar milieubeleid en haar doortastendheid inzake 3M in Zwijndrecht, in één klap te grabbel, en dat door haar dwangmatig ideologisch handelen. Ook zet ze zichzelf een paardenbril op, en weigert ze in te zien dat de kerncentrales zullen sluiten in 2025. Dat niet alleen omdat de vorige federale regering (waar de N-VA trouwens deel van uitmaakte) die beslissing genomen heeft, maar ook omdat de uitbater van de kerncentrales al meermaals meegedeeld heeft dat het langer openhouden ervan niet meer “haalbaar en betaalbaar” is. Van wie kwam die zinsnede ook alweer, mevrouw Demir?
Dat haar partij ervoor kiest om vanuit de Vlaamse regering de federale regering in nauwe schoentjes te brengen is vanuit hun Vlaams-nationalistisch standpunt misschien een begrijpelijke démarche, alhoewel het achteraf aanvallen van een eerdere zelfgenomen besluit je reinste politieke schizofrenie is. Dat zulks gebeurt over de rug van de bevolking en onze economische welvaart is dat veel minder. Het is een riskant spel dat verkeerd kan aflopen. Zal men over vijf jaar moeten zeggen dat “de laatste het licht uitdoet” bij gebrek aan voldoende elektriciteitsvoorziening? Die uitspraak, wanneer ze zich voordoet, zal dan op conto van de N-VA moeten komen.
Het doel van Demirs politieke spel is duidelijk: de federale regering in diskrediet brengen, en daarna proclameren dat “België niet werkt”. Deze strategie van de N-VA is al langer bekend.
De N-VA maakt daarvoor dankbaar gebruik van de mogelijkheid die de Belgische staats-structuur daartoe biedt: ons land telt immers 6 regeringen die een eigen marsrichting kunnen kiezen.
De huidige Belgische staatsstructuur heeft, laat ons eerlijk blijven, ook mindere kanten. Taalgrensoverschrijdende problemen, zoals bvb. volksgezondheid, mobiliteit, klimaat en energie, worden gefragmenteerd aangepakt wat al te vaak leidt tot disfunctie. In het licht van deze problemen, die zich alsmaar dringender en dwingenderd aandienen, past slechts één conclusie. Niet zozeer België als land, maar de sinds 1970 in elkaar geflanste en soms absurde koterij van onze federale staatsstructuur werkt niet. Na 50 jaar staatshervorming dringt bezinning zich op.
Frank Van den Eeckhout
Dit artikel verscheen in ingekorte vorm in DeMorgen op 12/11/2021. –
