Ik heb tegenwoordig wat vragen bij mijn virtuele identiteit. Hiermee bedoel ik mijn profielen op verschillende sociale media. De laatste tijd zorgen die bij mij voor een soort vervreemding. Voor mij is het niet langer een tool die ik gebruik, maar letterlijk een andere wereld. In deze wereld moet je vooral gezien worden en we hebben blijkbaar het idee opgevat dat dit het best kan met foto’s als bewijsmiddel van de extreem hoge kwaliteit van ons leven.

Een virtueel leven.

In het begin functioneerde het voor mij enkel als een soort extensie. Je kon sociale media gebruiken om bijvoorbeeld in contact te blijven met verre vrienden. Sinds ik een zaak heb is het anders. Nu is de sociale media mijn partner is reclame en marketing. Verre vrienden zijn nu niet enkel verre vrienden maar ook mogelijke klanten. En het idee dat zij misschien ook dit idee hebben van mij, maakt me soms bang, want in hoeverre kan ik de beelden op deze media dan nog vertrouwen? In hoeverre is het leven in die foto’s echt het leven van iemand die je ooit goed gekend hebt?

Ik schrik ervan hoe hard ik me hierdoor laat beïnvloeden en het zorgt zeker voor een soort druk. Ik wil geenszins beweren dat een beetje druk niet goed kan zijn. Ik vind het best leuk om uitgedaagd te worden, maar laat ons zeggen dat ik liever uitgedaagd word door iets dat echt bestaat dan iets virtueels. Toch lijkt die grens mij steeds kleiner. Neem nu de kranten of tijdschriften die je ’s ochtends leest. Ook die staan vol verhalen, soms van de andere kant van de wereld. Ook hier wil ik niet beweren dat dit allemaal onwaarheden zijn, maar vaak wordt er slechts één kant van de medaille getoond. Al deze beelden vormen mijn realiteit. Mijn leefwereld die ik als “waar” en “echt” bekijk. Is dat niet gek? Wetende dat deze beelden, geen beelden zijn die ik “echt” op mijn netvlies gebrand krijg?

De kloof overbruggen?

Als ik deze twee werelden zou vergelijken zie ik een gigantisch grote kloof. Zelfs als ik naar mijn eigen posts kijk op Facebook of Instagram. Ja, ik post foto’s wanneer ik ga joggen of wanneer ik vind dat ik er goed uitzie. Maar een foto posten als ik diezelfde dag een beetje onzeker voor de spiegel sta? Nee, dat komt niet in mij op, terwijl dat toch net wél mijn realiteit is. Ik post foto’s van mijlpalen, opdrachten die ik behaal, reizen die ik maak, dromen die ik probeer na te streven. Maar ik geloof ook heilig, dat dit niet het echte leven is. Het leven is meestal een aaneenschakeling van heel gewone dingen. Soms zelfs buitengewoon saai. Mijn opa zei niet zo lang geleden: “Het kan niet alle dagen kermis zijn.” Toen wist ik dat dat inderdaad zo is. Ik vind het zelfs net fijn dat ik niet alle dagen dromen behaal, want zeg nu zelf, het is net door weken en maanden hard naar iets toe te werken, dat de overwinning zo zoet smaakt.

Het lijkt mij dat de kloof tussen de virtuele en de echte wereld te groot wordt. Van mij hoeft al deze sociale media absoluut niet te verdwijnen, en ik zal het ook niet verlaten. Ik denk gewoon dat de tijden waarin we leven vrij zwart-wit zijn, en we moeten zoeken naar een nuance, een soort middenweg. Ook in de sociale media, omdat falen ook deel uitmaakt van het leven, en ik soms het gevoel heb dat al deze fantastische levens op sociale media het moeilijk maken om nog in je eigen potentieel te geloven.

Omarm het hobbelig parcours naar de top.

Ik zag gisteren de film James and the Giant Peach, naar het boek van Roald Dahl natuurlijk (?). Daarin droomt het hoofdpersonage James over een leven in New York City. Nochtans woont hij op dat moment in Londen bij zijn twee vreselijke tantes. Op een avond staat hij buiten aan het hek wanneer er een man hem komt vertellen dat hij de oplossing heeft voor alle problemen van de jongen. Hij zegt: “De plaats van je dromen, is niet zo ver als je zelf denkt. En het komt alleen dichter, vanaf je de eerste stap zet.” De volgende dag vertrekt James samen met zijn insecten vrienden op een ongelooflijke trip van Londen naar New York City. Een reis die niet zonder problemen verloopt. En dit omschrijft het ook exact voor mij. Ik zie foto’s van New York City online maar zo weinig foto’s van die vreselijk moeilijke reis. Zijn wij beschaamd te vertellen dat ook wij vaak falen, en waarom dan? Is het niet professioneel te vertellen dat het pad naar je dromen vaak hobbelig en allesbehalve perfect is? Ik geloof net graag dat alle hobbels en bergen die we over moeten, een pluim kunnen zijn die je behaald, en waar je trots op mag zijn.

Ik vind ook dat als ik hier het recht heb zo’n dingen te zeggen (schrijven eigenlijk), ik de eerste stap moet zetten richting een gezonder virtueel milieu. Daarom zal ik vanaf vandaag gewone, alledaagse, saaie dingen op mijn Instagram posten onder de noemer #probuthuman. Omdat ik geloof dat professionaliteit en menselijkheid hand in hand gaan, en niet elkaars tegenpolen zijn. Lang leve de alledaagsheid!