betoging. de randen van onze nu ja samenleving worden uitvoerig getest. weinig begrijp ik van de drang laattijdig op straat te komen. ik hou niet van massa en ook hou ik er niet van mijn onmacht te benadrukken door middel van het uiten van slogans. het gaat er om, bij aanvang, correcte vaststellingen te maken en vervolgens te handelen.

men kwam op straat tegen besparingsplannen van een verkozen regering, een regering die nauw in het gelid gaat van het grootkapitaal. wellicht waren zij die de straten op gingen geen deel van het winnende electoraat. echter, de andere partijen in ons quasi democratisch stelsel gaan even hard of zacht in het gelid van datzelfde kapitaal. ook hun programma’s dansen omheen de productie van consumptie en gaan uit van en op in het kapitalistische wereldsysteem.

aan de rand ben ik gaan staan, omdat er geen alternatief wordt aangebracht binnen het vertegenwoordigende stelsel waarin ik groot gebracht werd en omdat ik niet geloof in een democratische omwenteling. het is een droeve vaststelling dat de meerderheid van medemensen meer interesse betoont in het oppervlak, dan in de diepte. en ter tener schreeuwen we onmondig.

alvast dien ik snel even te benadrukken dat ik weet heb van alternatieven, maar voorlopig werp ik niet met mijn stemrecht naar opkomende partijen die enkel het geweer van schouder veranderen, maar blijven vuren met hetzelfde geschut. de alternatieven waar ik aan denk behoeven een mentaliteitswijziging, en die wordt succesvol tegen gehouden door ook onze honger naar ontspanning. oeverloze advertenties. the century of the self.

zolang mensen als goederen worden gepresenteerd op een arbeidsmarkt, hoeft het voor mij niet. zolang de schijnwetenschap economie gepresenteerd wordt als een nauwkeurige, niet te ontlopen werkelijkheid, haak ik af. niet dat het verschil uit maakt, er zijn nog genoeg gelovigen van de samenleving.

en dus ben ik niet de straat opgegaan, al zou ik met mijn schuchtere zelf sowieso verdrongen worden door schreeuwerige uitingen van onmacht. en dus deed ik niet mee aan de in hoofdzaak vreedzame betoging in de hoofdstad van onze unie. niet eens een stem bracht ik uit. sprakeloos blijf ik bij al het maken van ongelijkheid. ook zo hoef ik me niet te kwaad te maken in het proces ‘beeldvorming’. ook onze media zijn wegen van het grootkapitaal om advertenties te plaatsen. zolang we geloven in economie als huishouding en de aarde vernietigen met onze hoop brakende wereld, hoeft het voor mij niet. het is een show van zich masturberende hoger opgeleiden. afgeleiden. ik sta verder, ik ben dichter.

ik geloof in het vooropstellen van twijfel, van aarde, van grond. ik las teveel woorden van de steekhoudende rudolf boehm.