Bij zijn afscheid aan Oostende zal Jean-Marie Dedecker zich wel in zijn nopjes voelen (hij verhuist naar Middelkerke vóór de gemeenteraadsverkiezingen).
Want er is een boek op de markt (‘De Keizer van Oostende’) dat de mening van Jean-Marie Dedecker in veel facetten weergeeft. Johan Vande Lanotte is een uizonderlijk intelligente professor en op zijn minst zeer sociaal. Hij is superactief en in de plaatselijke SP.a de topman. Zijn oordeel en waardering van personen behoort niet tot zijn sterkste kant. Met Jean Vandecasteele als SP.a-burgemeester heeft hij wel een intelligente keuze gemaakt. Men zegt dat hij een zwak heeft voor mooie vrouwen, maar niet in de politiek.
Het spreekt bijna vanzelf dat iemand met zoveel capaciteiten veel nijd en afgunst oproept.
Vande Lanotte is een supertacticus. Ook dat geeft afgunst. Wij durven geen vragen stellen bij zijn deontologie, want na heel veel zoekwerk kunnen Luc Pauwels en Wim Van den Eynde – de auteurs van De Keizer van Oostende – geen corruptie of dergelijke aanbrengen. Het gaat allemaal om losse meningen en dergelijke. Of dat nu echt onderzoeksjournalistiek mag heten, is twijfelachtig.
Johan Vande Lanotte is zelfbewust en zelfzeker, dat staat vast, maar dat arrotantie noemen is een stap te ver. Maar in onze democratie van de vrije meningsuitdrukking is het allemaal wel een feit.
Ondertussen kabbelt Vlaanderen verder met een driepartijenmeerderheid. Ondanks alle democratie is er geen echte armoedebestrijding en weinig groenbeleid. We lopen over van adviesraden. Daarin zetelen doorgaans beroepsspecialisten. Door het systeem aangeduid. Een systeem dat erg mank loopt, omdat het feitelijke establishment zorgt voor het systeem…
Onze bepaling van specialist is voortreffelijk eng. Langs Greenpeace zul je in Vlaanderen geen carrière maken…
Langs de N-VA wel en er wordt erop gegokt. Zo gaat het Vlaanderen niet om sociaal beleid en zeker niet om armoedebestrijding. Ook niet om echt milieubeleid. Wij worden rijker maar niet socialer. Helaas!