Een “Leitkultur” begrenst zichzelf altijd van elke buitenlandse cultuur zowel op politiek als juridisch vlak en is de basis van elk nationalisme. Als die leitcultuur en de claim erop als leidraad tot integratie wordt gedefinieerd is racisme echter nooit ver weg. Ooit eerder werd de “Duitse Leitkultur” uitgeroepen tot het verbindende element van een nationale gemeenschap die dan uiteindelijk de halve wereld tot slaaf maakte en enkel oorlog en verderf bracht.
De nazi-minister van Binnenlandse Zaken Wilhelm Frick (NSDAP) zei het in 1933 op zijn manier: “Eénieder, die zich keert tegen Duitsland moeten weten dat hij wordt geëlimineerd als een vijand van het volk uit de nationale gemeenschap.”.
Iedereen die vandaag in Vlaanderen denkt anderen te moeten verplichten tot hun eigen cultuur te behoren zit fundamenteel fout. Dergelijke identitaire geluiden hoor je bij een fenomeen als Schild & Vrienden, bij het discours van Francken en nu ook in de uitspraken van Bart De Wever.
“De school is de voorkamer van de samenleving, waarin de emancipatie in onze cultuur voorop dient te staan.” (De Wever, kopstukkendebat VTM, 9-09-18)
Een dominante cultuur propageren, heeft enkel tot doel te strijden tegen een cultuur van samenleven en solidariteit en wil vooral die dominante cultuur als norm poneren. Onder het mom van waarden en normen of het verlichtingsideaal worden mensen afgewezen en uitgesloten. De dominante cultuur verheft zich boven (de) andere(n). Daarnaast worden klassenrelaties en -verschillen alsook de culturele omgang met anderen in onze maatschappij, of het nu om werken of leven gaat, tot objecten gereduceerd. De permanente ontmenselijking zoals vandaag aan de gang, ook in het taalgebruik en beleidsdaden, is hier niet vreemd aan. Bovenal is er de eis van de elites van de ontwikkelde middenklasse hun eigen cultuur tot benchmark te maken. De link tot het neo-liberalisme is dan ook nooit ver weg. Wie in de pas loopt zal onbevreesd en in welvaart leven, anderen worden uitgesloten; Discriminatie op de huurmarkt en bij tewerkstelling zijn maar enkele symptomen van dergelijke houding en ideaal.
In wezen is onderwijs enkel een maatstaf voor de beoordeling van de stand van de ontwikkeling van een individu of zou dat toch moeten zijn. Als de wijze waarop een mens zich weet te integreren naar de normen en waarden of idealen van een burgerlijke elite, als enige maatstaf wordt genomen in dat onderwijs, worden die mensen gereduceerd tot de eigendom van die elite en gaat diversiteit, kennis en wetenschap verloren. De overheid maakt zich tot de eigenaar van de menselijke geest, langs het propageren van de leitcultuur in dat onderwijs. Totalitarisme is een mogelijk gevolg. De maatschappelijke ontwikkeling komt tot stilstand. De leitcultuur en het onderwijs aan elkaar koppelen, zoals De Wever dat doet, is dus niet zo onschuldig als het in eerste instantie lijkt. Het is dan ook absoluut niet toevallig dat hij in een volgende legislatuur de ministerpost van onderwijs voor zijn partij N-VA opeist.
