1. We weten niet waarom Arnault naar België wil
De grote baas van luxegoederenimperium LVMH en vierde rijkste man ter wereld Bernard Arnault heeft in augustus de dubbele Frans-Belgische nationaliteit aangevraagd. Zoveel staat vast. Naar ‘s mans motieven is het voorlopig gissen.
Voor de Franse krant Libération is de man zonder meer een fiscale vluchteling. De voorpagina van maandag, met een foto van Arnault met gepakte koffer en de genadeloze kop “Rot op, rijke lul”, spreekt dan ook boekdelen. Le Monde is voorzichtiger en citeert naasten van Arnault die het hebben over een ‘gevoelig’ investeringsproject met Arnaults Belgische zakenvriend Albert Frère, ook al geen klaploper.
Om de zaken te vergemakkelijken, zou Arnault de Belgische nationaliteit nodig hebben, zo klinkt het. Waarom, dat is een mysterie. Niet in de eerste plaats omdat een EU-burger de Belgische nationaliteit niet nodig heeft om hier vrij zaken te doen. De public relations van Arnault achtte het uiteindelijk nodig een communiqué de wereld in te sturen waarin staat dat de miljardair braaf zijn belastingen aan Frankrijk zal blijven betalen. Eerst zien, dan geloven?
Vast staat dat het nieuws heel wat ophef veroorzaakte. In Franrijk, omdat het parlement zich eerstdaags moet buigen over een belastingverhoging tot 75 procent op de inkomens vanaf 1 miljoen euro. De aangekondigde verhuis van Arnault is dan spek voor de bek van rechtsliberale commentatoren en politici die tegen zo’n belasting gekant zijn uit vrees voor een massale fiscale exodus.
2. België is nog steeds een Europees belastingparadijs (voor de rijken der aarde)
In België legde het nieuws opnieuw een bekend pijnpunt bloot: de ongelijke spreiding van fiscale lasten. Ofwel: inkomen uit arbeid is dubbel zo zwaar belast als inkomen uit vermogen. Nergens ter wereld betaalt men zo veel taksen op werken en verhoudingsgewijs zo weinig op inkomsten uit beleggingen. Gemiddeld betalen we meer dan 50 procent belastingen op alles wat we met werken verdienen, en minder dan de helft op alles wat we verdienen met bezittingen.
Terwijl een aantal buurlanden (onder meer Frankrijk en Nederland) bijvoorbeeld een belasting heffen op grote vermogens, lijkt zo’n miljonairstaks in België niet onmiddellijk haalbaar. Waarom? Daar vraagt u zoiets. Om kapitaalvlucht te vermijden, dat is de grote dooddoener in de discussie.
In het huidig politiek-economisch klimaat zijn zulke fiscale hervormingen ook moeilijker bespreekbaar. Met name de liberale familie ligt dwars: woensdag nog dreigde minister van pensioenen Vincent Van Quickenborne (Open VLD) ermee de stekker uit de regering te trekken indien de Franstalige socialisten verder aandringen op een vermogensbelasting. Niet te vergeten in deze context: de verkiezingen komen eraan.
Er wordt dan wel wat gerommeld aan de roerende en onroerende voorheffing, toch ligt een échte fiscale hervorming nog niet in het verschiet. Volgens fiscalisten zou het eerder wenselijk zijn de welig tierende ontwijkingsmechanismen in kaart te brengen en te corrigeren alvorens aan een belastinghervorming te beginnen. Vermogen zit immers vaak verscholen in vennootschappen en door onder meer de beruchte notionele intrestaftrek betalen die vaak amper belastingen.
Denk maar aan het fortuin van de eveneens beruchte fiscale vluchteling Bernard Tapie, ook al een Fransman. Tapie, zakenman en ex-politicus, richtte in 2010 in het Brusselse Elsene een nep-holding op waarin hij een fortuin van 285 miljoen euro verstopt voor de Franse fiscus, zo onthulde de Franse nieuwswebsite Rue89.
Enkele dagen eerder had Tapie Arnault publiekelijk gewezen op diens burgerplicht om te leren leven met ook de minder aangename kantjes – belastingen – van Frankrijk. Faut le faire.
3. Het immigratiebeleid van N-VA én Open VLD hanteert een dubbele standaard
Ondertussen op het immigratiefront: voor N-VA-kamerlid Theo Francken is Arnault meer dan welkom. In zijn weblog Theo Tuurt – hebt u ‘m? – schreef Franken afgelopen zondag – dag waarop het nieuws bekend raakte: “Standpunt N-VA? Laat maar komen die Fransen.”
De komst van Arnault zou jobs creëren, schrijft hij. Belangrijke kanttekening: bij Arnaults financiële zenuwcentrum in België, LVHM Finance, werken momenteel vijf mensen. Vorige week nog stelden Francken en zijn collega Sarah Smeyers hun nieuwe boek voor: “België. Land zonder Grens.” Daarin pleiten ze, in een notendop, voor een strenger immigratiebeleid. Niet de eerste de beste binnenlaten, zeg maar.
Het standpunt van de N-VA lijkt er een van twee maten en twee gewichten, net als dat van Open VLD zo blijkt: dezelfde Vincent ‘Q’ wees er woensdag op dat als Arnault hier werkt en een van de talen spreekt, hij aan de voorwaarden voldoet om te immigreren. Niet heel lang geleden was Q’s partijgenoot en staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block nog onverzettelijk over de asielaanvraag van de Afghaan Parwais Sangari, die Nederlands sprak en een baan had.
4. Een gegeven paard kijkt men niet in de mond
Voor de ABVV valt Arnault bijna als een geschenk uit de hemel. Vrijdag organiseert de socialistische vakbond immers een protestactie tegen fiscale onrechtvaardigheid. De vakbond denkt daarbij aan “de groeiende schare fiscale inwijkelingen die zich in Brussel komen vestigen om te ontsnappen aan de vermogensbelasting in hun land.”
