Zondag om de twee weken, telkens weer hetzelfde plaatje: de man met zijn six pack in de zetel voor de tv gekluisterd en de vrouw die om de zoveel tijd de kom chips bijvult. Een onmiskenbaar cliché dat ik dit weekend dacht te bevestigen toen ik – na het lakken van mijn nagels – naast mijn vriend neerplofte in de zetel voor een nieuwe Formule 1-wedstrijd. Echter, aangenaam verrast, bleek ook ik mijn blik niet te kunnen afwenden van het grote scherm.

Maar ben ik slechts een uitzondering op de regel die zegt dat autosport een mannensport is, of bestaan er meer vrouwen die er wel wat van lusten? Zelfs Formule 1-baas Bernie Ecclestone had onlangs al zijn bedenkingen bij de graad van spanning tijdens een wedstrijd. Wat vindt de gemiddelde vrouw er dan wel niet van?

Gewapend met het vooroordeel dat vrouwen niet van autosport houden, trok ik de straat op in de hoop dat iemand dit teniet zou doen. Helaas, na het aanspreken van de eerste paar vrouwen werd het al duidelijk dat zij het stereotype niet meteen zouden doorbreken. Onvoldoende kennis van de regels, geen persoon waarmee ze zich kunnen identificeren en te eentonig – steeds dezelfde rondjes vinden de meesten maar saai – vormden de voornaamste motieven dat de gemiddelde vrouw autosport links laat liggen.

Toch konden enkelen zich wel meten met de voorliefde van mannen voor deze benzineverbruikende sport. Het geluid van scheurende banden, snelheden van meer dan tweehonderd kilometer per uur en indrukwekkende inhaalmanoeuvres spreken dan toch nog sommigen onder het vrouwvolk aan.

Ook ik begreep uiteindelijk wat onze mannelijke wederhelften hierin zien. Eenmaal ik de regels wat onder de knie had, kon ik niet anders dan vol spanning toekijken. Over twee weken mag iemand anders de chips komen bijvullen; ik zet mij mee in de zetel en kom er niet meer uit!

© 2010 – StampMedia – Sien Wollaert en Xuânnhiên Dao