Ik ben Bahram, 22 jaar oud en studeer sociaal-cultureel werk aan
de Katholieke Hogeschool Leuven. Mijn vader is een oud guerillastrijder
uit Iraaks Koerdistan. Ik heb dit jaar besloten om terug te keren naar
Koerdistan en te observeren hoe het sinds de bevrijding door de
Amerikanen veranderd is. Ik spreek de taal zelf nog maar een klein
beetje maar heb mijn vader om mij bij te staan en voor mij te vertalen.
In functie van mijn studies schrijf ik dit verslag over mijn bevindingen
als ontdekker en avonturier.

Eten tot je barst

Vandaag wisselen we onze terreinwagen voor een mooie BMW, een auto
die je niet veel tegenkomt in dit land. Dit omdat we een afspraak hebben
met de verantwoordelijke van buitenlandse zaken voor het grondgebied
van PUK. Iraaks Koerdistan wordt bestuurd door twee partijen. Langs de
ene kant heb je PUK (Patriotic Union of Kurdistan) en langs de andere
kant heb je KDP (Kurdistan Democratic Party),ook wel het groene en het
gele deel genoemd.

De persoon waarmee we een afspraak hebben, heeft zijn bureau in
Sulaymania. Zijn naam is Abdul Razaq Fayli en hij is een oude vriend van
mijn vader en tevens zijn baas. Mijn vader is vertegenwoordiger van PUK
in België. Ik mag  erbij  zijn terwijl hij vergadert met Razaq en
andere vertegenwoordigers. De vergadering vindt plaats in zijn bureau en
bij de ontmoeting staat hij erop om samen met mij op de foto te gaan.
Het is voor mij een grote eer dat deze belangrijke persoon aandringt om
een foto te laten nemen met mij. De vergadering zelf is voor mij vrij
saai aangezien ik de taal niet genoeg versta om te begrijpen waar ze het
over hebben.

Op restaurant gaan

Na de vergadering staat Razaq erop dat we samen met hem op restaurant
gaan. We hebben normaal nog een ontmoeting met een vriend in Arbil,
maar deze uitnodiging kan mijn vader niet afslaan. We gaan naar een
chique restaurant op een kwartiertje rijden van het bureau. We beginnen
met een voorgerecht van salade, dat werd geserveerd in twee grote
borden.

Ik voel mij van het begin schuldig door de rijkelijke hoeveelheid
eten die geserveerd wordt. Ik ben  tot nu toe gewend  bescheiden te eten
en ik kan niet stoppen met aan mijn tante te denken die met haar
familie zeer simpele, maar heel lekkere gerechten eet en in een arme
wijk van Kirkuk leeft.

Chaotisch verkeer

‘s Avonds hebben we een afspraak in Arbil, dat door de Koerden ook
wel Hawler genoemd wordt. Die stad ligt op twee uur rijden van
Sulaymania. We moeten  jammer genoeg in het donker rijden. Het verkeer
in Koerdistan is het meest chaotische verkeer dat ik ooit gezien heb!
Mensen rijden als gekken en houden geen rekening met andere
automobilisten.

Het probleem  is dat je geen verzekering hebt voor je auto.Als je
iemand aanrijdt moet je betalen. Met al die waaghalzen op de weg is het
heel stresserend om hier rond te rijden. Het  gebeurt regelmatig dat
iemand uit frustratie een ander in elkaar slaat of zelfs doodschiet,
zoals een vriend van mijn vader een tijdje geleden gedaan heeft. Hij is
niet berecht maar heeft zijn schuld betaald in geld en is vrijuit
gegaan. De reden van deze agressie lijkt te liggen in het feit dat
mensen jarenlang in een toestand van ontbering en vernedering hebben
moeten leven, terwijl er nu een gebrek aan normen geldt en er een
vrijheid is ze voordien niet hadden. Er zijn duizenden psychologen nodig
om de diepgewortelde problemen van dit volk op te lossen.

© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Bahram Maaruf