Fake interview
Donald Trump, de u weet wel wat van Amerika, heeft tijdens zijn optreden op het World Economic Forum in Davos een uitgebreid interview gegeven aan Piers Morgan. Morgan zou een Britse sterreporter zijn maar het is voor zo ongeveer alle andere media van deze planeet nog wat onduidelijk waarom precies.
Morgan blijkt echter een close friend te zijn van Donald en dat lijkt mij niet echt een goed idee als je een beetje ernstig wil genomen worden. Donald is daarin formeel, als hij ernstig wordt genomen mag hij hen bij de pussy nemen.
Europa is geen land
Eén van Morgans vragen verduidelijkt waarom u best aan hem nog wat mag twijfelen, tevens waarom hij zo dik is met Trump. Ergens in het interview vraagt Morgan welk land de beste opties heeft op een goede handelsdeal met de VS? Staan we achter de Fransen? Ook Morgan, nochtans van Britse komaf is er zich dus blijkbaar niet van bewust dat Europa geen land is en dat je dus geen aparte deals kan afsluiten met één enkel land binnen de Unie.
Merkwaardig ook zijn vraag, staan ‘we’ achter de Fransen? Gaan Morgan en Trump voor een verrassing zorgen en straks een handelsakkoord met elkaar afsluiten? Wie zal het zeggen, in het land der blinden is éénoog President.
Fake news, fake nukes, fake war, fake president?
Ondanks alle fake aanvallen en imperialistische overwinningskreten van Trump kreeg Morgan het blijkbaar niet voor elkaar om enige kritische vragen tegen te werpen. Rusland? fake country! moet hij samen met Trump gedacht hebben. Noord-Korea dan? Fake nukes! China? Fake neoliberals misschien? Ok, Syrië? Fake war!
Nochtans is Piers Morgan niet echt een onbekende. Hij schreef voor verschillende kranten waaronder News of the World en de Daily Mirror, verder haalde hij zijn bekendheid uit zijn deelname als jurylid aan Britain’s got Talent en America’s got Talent. Je zou er dus gemakshalve kunnen vanuit gaan dat het hier om een slippertje ging. Iedereen heeft wel eens een minder interview maar blijkbaar ligt het toch niet echt in Morgans aard om bij de rijken der aarde veel potten te breken.
Morgan in Marbella
Ook in Telefacts Winter, een reportage over het kruim van Marbella laat Morgan zijn talenten veilig achterwege. Op de aperitief bij Michelle en Steven Houstin die, jaja je raad het, net zoals Walt Disney met slechts 25 dollar aankwamen in Marbella en door hun vaardigheden, ondernemerschap, vrienden met geld en nog zoveel andere toevalligheden nu schatrijk waren laat Morgan zich nog enigszins gaan. Het koppel neemt het in het gesprek op voor voormalig Burgemeester Jesus Gil. Op Marbella is deze man de Robin Hood van de rijken zeg maar en neen, die man heeft niet echt een misdrijf gepleegd! Hij heeft wat gesjoemeld en gefraudeerd maar dat allemaal met de beste bedoelingen. Het is ongehoord dat men daarvoor iemand in de gevangenis kiepert. Pierce Morgan gaat hier flink van bil en noemt de voormalige Burgemeester die uiteraard veilig opgeborgen zit een ordinaire dief maar daar blijft het bij. Of hij even de jaarrekening van het koppel zelf mag zien was niet opgenomen in het scenario en zou waarschijnlijk te confronterend geweest zijn dus blijft het bij een beleefd tutoyeren van Mevr. Houstin die er ondanks alle rijkdom toch als een Britse toeriste van ginderachter blijft uitzien. Je kan dat bescheidenheid noemen.
Armoede is besmettelijk,
Ik ben niet graag bij arme mensen.
Vervolgens komt Piers bij Mevr. Valère Olivia, de uitbaatster van een nachtclub in Marbella terecht. Met haar keuvelt hij over de groten der aarde die bij haar reeds over de vloer en diens meer kwamen. Allen vonden ze er de rust die ze nergens anders ooit vonden. Weg van alle wereldse beslommeringen, weg van de armoede die ons omringt, armoezaaiers die komen niet naar deze club. A rato van €30.000 voor een fleske champagne van een goed merk zou hun leefloon snel opgeleefd zijn uiteraard.
Moet je nooit kotsen als je in de daily mirror kijkt?
Godzijdank, zegt Olijfje, want armoede is besmettelijk! Ik ben niet graag bij arme mensen. Kom, kom, er mag al eens gelachen worden met de armere medemens niewaar? Toch niet? Piers slikt diep door en keuvelt rustig verder.
Diepzinniger vragen zoals ‘moet je nooit kotsen als je in de spiegel kijkt’ of ‘is er enig besef te bespeuren dat je door zoveel geld te onttrekken aan de samenleving je in feite niet meer het recht zou mogen hebben om tot die samenleving te behoren?’ komen blijkbaar niet in hem op.
Verder worden we nog even ingewijd in de decadente wereld der spuitende champagneflessen. Op zijn beleefde vraag of ze dit zelf niet decadent vinden als er zoveel armoede in de wereld is krijgt hij een beleefd antwoord terug. Tja, het zit zo, we krijgen toch niet al die champagne opgedronken, dat kunnen we er evengoed wat lol mee maken toch?
Zeker dat! Ik ben er van overtuigd dat er zelfs met het leeggoed nog iets plezants te verzinnen valt.
Het is merkwaardig dat dit soort uitspraken ongemerkt aan het gevoelige oog van de kijker ontsnapt. Maar dan ook niet meer dan dat, we zijn door alle leaks en papers, door alle leugens van de gestelde lichamen, zoveel gewend dat het niet eens meer opvalt. Nudging heet dat, u zoekt het maar eens op. Duiding daarentegen is passé.
