‘Am Al-Nakba’ (het rampjaar), het jaar 1920, waarin na de Eerste Wereldoorlog de koloniale grootmachten Frankrijk en Groot-Brittannië grenzen trokken in het Midden-Oosten. Economische en militaire belangen werden strategisch vastgelegd.

‘Al-Nakba’ (de ramp). Tussen 1947 en 1949 voerde Israël zijn ‘onafhankelijkheidsoorlog’. Er vielen honderden Palestijnse doden, meer dan 500 steden en dorpen werden verwoest. Cijfers van de Verenigde Naties spreken actueel van bijna zes miljoen Palestijnse vluchtelingen.

De balans van de jaarlijkse herdenking van Al-Nakba was dit jaar bijzonder zwaar. Aan de Libanese grens vielen volgens het Libanese leger 10 doden. Ook toen manifestanten aan de Syrische grens de Golanhoogte probeerden te bereiken vielen doden en bewonden door Israëlische kogels.

In de Gazastrook, op de Westelijke Jordaanoever en in Jeruzalem was het optreden van Israëlische leger eveneens zeer brutaal. Het is niets nieuw. En zeker niet verwonderlijk met de huidige regering die bestaat uit een coalitie met als twee voornaamste partijen het Likoed (vroeger geleid door de beruchte Ariel Sharon) van havik Benjamin Netanyahu, en de rechts-nationalistische partij van de Israëlische Moldaviër Avigdor Lieberman (ex-Likoed). Men blijft er gewoon verder tappen uit het oude vaatje.

Wel nieuw echter waren de ernstige onlusten gisteren in Caïro, in de buurt van de Israëlische ambassade. Traditioneel was het Egypte van Moebarak een bondgenoot van Israël en de VS in het conflict met de Palestijnen. Dat is nu lang niet meer zo.

Een andere factor is het akkoord (na Egyptische bemiddeling, zie vorige alinea) tussen Hamas en Fatah. Dit akkoord houdt in dat, via een interimregering van nationale eenheid, parlements- en presidentsverkiezingen voor Palestina volgend jaar mogelijk worden.

Uiteraard moeten deze evoluties gezien worden in het licht van de huidige veranderingen in het Midden-Oosten. De Palestijns-Israëlische kwestie is altijd één van de struikelstenen geweest op wereldvlak.

Mensenrechten werden jarenlang op grote schaal genegeerd door een internationale gemeenschap die besluiteloos toekeek. Het gevolg voor het Palestijnse volk is decennialang permanente, economische onderdrukking en sociale vernedering.

De gebeurtenissen zijn amper een item voor de media. Nochtans, stelt de ‘Arabische Lente’ Europa, en dus ook ons land, voor nieuwe keuzes, ook in Palestina. Tot hiertoe, en in de schaduw van grote broer de Verenigde Staten, beperkte men er zich grotendeels tot financiële steun. Cynische steun dikwijls, want er wordt herbouwd wat reeds meermaals werd vernietigd.

De huidige protesten tegen de steun van Dexia aan Israël is één van die dossiers. De aankondiging van Jean Luc Dehaene, voorzitter van de raad van bestuur van Dexia, dat de bank zijn activiteiten van kredietverlening in Israël gaat verkopen, zal nauwgezet moeten worden opgevolgd.

Het wordt meer dan tijd dat de Palestijnen echte kansen krijgen. Economische ontwikkeling op de eerste plaats. Wegeninfrastructuur, (lucht)haven en economische samenwerking. Partnerschappen op gebied van onderwijs, gezondheidszorg en cultuur.

Het zal moed vragen om ook politieke en militaire hervormingen door te drukken. Dit zal niet kunnen zonder zware druk op de huidige Israëlische machtshebbers. Israël dat economisch, financiëel en militair in leven wordt gehouden door zijn partners en belangen in het Westen. De huidige evoluties in Noord-Afrika en het Midden-Oosten tonen aan dat de koloniale machten een eindpunt hebben bereikt.

Het onrecht blijft immers elke bezoeker aan het Palestijnse volk in Gaza, Jeruzalem en de Bezette Gebieden achtervolgen. De terreur moet stoppen. De Palestijnen verdienen respect.