Zomaar … een gesprek …..
Een jonger persoon die ik toevallig ontmoet raakt met mij in gesprek. Die persoon sprak me aan, vandaar dat ik schrijf “raakt met mij in gesprek”. Ik ben een man, wat ouder, wat zwaarder en heb een strenge bril. Toch sprak die persoon me aan, op een parking, waar ik op een bank zat, in de rustige middagzon, lichtjes de plooien in mijn gezicht verwarmend.
In het …. zeer eigen-aard-ige gesprek met een ongelooflijk volwassen persoon, toon én vraagstelling voor die leeftijd, kwam het er op neer, finaal, dat die jongere van mij wou weten wat er de moeite waard was om geleefd te worden. Wat is er nu mooi aan de wereld, vroeg die persoon zich af, voldoende om te worden herinnerd?
Ik twijfelde. Ik hoorde veel liever van die persoon zelf hoe het tot nu toe ging in het eigen leven. Maar: die persoon wou niet weten van mijn vragen naar het eigen leven. Die persoon wou het van mij weten. Van mij zelf!
Ik aarzelde dan geen moment meer. Wat is er nu mooi aan deze wereld? Ik besloot van die persoon te vertellen wat ik mooi vond aan mijn wereld. Wie ben ik om te pretenderen te kunnen vertellen wat er moois is aan DE wereld?
Mooi is een indruk, een subjectieve kwalificatie, een perceptie, een waarnemen, een aanvoelen, een beleven, …. of niet?!
Wat is er nu mooi aan deze wereld? …….. Ik begon…..
Autorijden in de nacht
Als ik van iets heb genoten in het leven waren het mijn nachtelijke, avondlijke of vroege ochtendlijke autoritten. Voor het werk moest ik soms al vroeg opstaan of/en laat thuiskomen van op afstanden van 60 tot 200 km en meer. Ik bracht dus altijd minstens 20.000 maar ook soms tot 100.000 km in de wagen door …. per jaar, vaak in het donker.
De nacht is ongelooflijk mooi: de stilte is overal, de eenzaamheid op de weg, de verlichting die je zelf brengt in de duisternis, de onmetelijke tijd om weg te dromen of na te denken, alleen de gps die tegen je praat of een zacht spelende radio, alleen het dashboard dat je naargelang van de wagen, blauw, rood of geel aankijkt met nimmer wijzigende lach, een moment om rustig rijdend een sigaar op te steken met het dak open.
Ik deed in mijn leven al ruim meer dan 1.000.000 km met de wagen en stond nog niet eens 50 keer in een grote file, reed me maar twee keer vast in de sneeuw en kan me slechts enkele glijpartijen in de ochtendijzel herinneren. Kwestie van afspraken op niet drukke uren te zetten of/en van vroeg te gaan en laat terug te komen. De weg was vaak met mij, vaak alleen van mij, vaak er voor mij.
Ik had er geen schuldgevoelens over.
Gezien ik vaak op een dag op twee tot zeven plaatsen moest zijn na elkaar, was een auto de vlotste mogelijkheid, vaak zelfs de enige mogelijkheid; ik moest ook nog thuis geraken. En ik compenseerde, dacht ik: ik had thuis – al heel vroeg – bomen 25 are vol met hagen, struiken, bomen en bloemen gezet om mijn uitstoot te compenseren. In mijn wijk ben ik na “’t kasteeltje’ de grootste privatieve producent van zuurstof.
Volgens de cijfers van de gekende ruimtevaartorganisatie NASA verbruikt een mens per jaar alleen al door het in- en uitademen ruim 300 kilogram zuurstof. Bomen, struiken produceren die zuurstof als restproduct bij het omzetten van de door hen opgenomen CO2 in suiker. Volgens het Amerikaanse Departement of Energy geven vier eiken per jaar in hun eerste zestig levensjaren gemiddeld 332 kilo zuurstof. In mijn tuin staan verschillende eikenbomen maar ook ettelijke berken, fruitbomen, hagen, notenstruiken, …. .
Balken zien in je eigen ogen
Het heeft wat geduurd voor ik de balken in mijn eigen ogen zag, maar ik zie ze toch, veelal, NU, denk ik. Mijn balken zijn niet zeldzaam of ongevaarlijk: weinig of geen dingen of mensen waarvan ik echt angst heb (dat kan leiden tot roekeloosheid), (te) veel hooi op de vork nemen (wat kan leiden tot burn-out en oververmoeidheid), te weinig zelfzorg (wat kan leiden tot ziektes en vroegtijdig overlijden), te snel denken (wat soms leidt tot veel te snel (ver)oordelen), zelf graag aan het woord zijn (wat soms leidt tot te weinig luisteren), belerend optreden, te luid praten, soms erg extreem denken, (te) ver vooruit denken, soms te voorzichtig handelen, te weinig geven om geld of vermogen (wat kan leiden tot te genereuze houding tegenover derden), gedeeltelijk (ver)blind zijn (wat ertoe leiden kan dat mijn ogen pas open gaan na enkele jaren…), te veel vertrouwen geven aan mensen in het begin, ….. enzovoort, de lijst is nog lang.
Maar gelukkig zie ik hem……. grotendeels maar,….. vrees ik nog altijd.
Burenpraatjes maken
Ik heb historisch weinig buren: toen ik ging wonen waar ik nu woon, waren er bijna geen huizen. Nu heb ik er veel. Ik ken ze spijtig genoeg niet goed, doch mijn historische buren, die ken ik wel.
Mijn rechter buurvrouw sprak ik alleen als ik in de tuin werkte, maar toch zeker tien tot vijftien keer per jaar. Dan kwam ze aan de tuinafsluiting staan, legde ik neer waar ik mee bezig was en sloegen we een praatje over onszelf, over het leven, over koeien en kalveren. Het was het praatje van weleer op straat, maar dan in onze tuinen. We volgen elkaars wel en wee via ‘tuinpraatjes”. We hadden geen koffie of bier of wijn nodig, het liep zo gesmeerd. Ze overleed kort na haar (sinds lang zieke man); zo gaat dat met koppels die lang samenzijn: als er een gaat, gaat de andere meestal ook vrij snel. Samen uit, samen thuis, heet dat denk ik.
Mijn linkerbuur leerde ik kennen naar aanleiding van een juridische vraag van zijn kant. Sindsdien komt hij af en toe langs, om samen een fles wijn soldaat te maken, soms vergezeld van een koekje of een praline. We gaan in de zomer in de zon zitten, ergens in het midden van de tuin zodat niemand onze grapapen, verhalen, vertelsels, zorgen kan delen. Alleen wij delen ze. Ik verhuis binnenkort. Ik zal hem missen als hij niet meer langskomt.
Mijn overbuur ken ik alleen dor twee feiten. Als ik met mijn wagen zonder winterbanden kom vast te zitten bij het op straat beginnen rijden, wat steevast elke moeilijke winter gebeurt, komt hij me spontaan even duwen. En ’s morgens en ’s avonds blaft zijn hond mij vaak wakker als hij met zijn altijd enthousiaste en luidruchtige hond gaat wandelen. Zo weet ik dat de buur wakker is. En dat is soms vroeg. En zo gaat dat nu eenmaal op de buiten. Wie geen honden kan horen of zien, moet wegblijven van de buiten.
Film beleven alsof je erbij bent
God, wat heb ik mooie filmen beleefd en verschillende keren zelfs hérbeleefd, zoals mogelijks velen onder ons.
In “Avatar” worden je stoutste dromen vliegend en midden een wondere natuur waargemaakt.
In “Troje” verover je de wereld omwille van een liefde…. of, wordt je wereld vernietigd omwille van een liefde; halfgod Achilles is de verloren held waarmee we ons vereenzelvigen in onze hoogste dromen regionen.
In “Titanic” zie en voel je de halve wereld ten onder gaan, doch je grote geliefde overleeft alles en vertelt jouw eigenste verhaal decennia later na als in duizend en één nacht.
In “Moulin Rouge” besef je dat het leven is als een show, en di must go on, ook als je grote liefde verdwijnt of bezwijkt. De songs “The show must go on” en “I wonder how life is” worden er onsterfelijk want onvergetelijk inbeukend op je gevoelens vertolkt en gebracht. De mallemolen van het leven straalt gloedrood uit.
In “The green Mile” besef en voel je finaal het verschil aan tussen ultieme goedheid en ultieme slechtheid. En je wil nooit meer slecht doen, zijn of worden.
In ‘Ik had vijf zonen” besef je wat het is eerst kinderen te hebben en wat het is ze daarna te verliezen. Je voelt heel even maar, maar wel intens, het repetitieve leed dat een grote oorlog maken kan.
Graag gaan werken tot de dood je scheidt
Ik heb me altijd gezegend gevoeld met werk … als student, jobstudent, als ambtenaar, als werknemer, als zelfstandige, als bestuurder, … laag en hoog in ondernemingen of non-profit…. Erin of in de marge (als consultant). Ik ben sinds mijn achttiende al ongeveer actief geweest in minstens twee verschillende disciplines of hoofdactiviteiten. Tijdens mijn studie cumuleerde ik in een jaar zelfs een jaar Rechten, Politieke en Sociale Wetenschappen, een maand voltijds Duits opleiding en een maand voltijds studentenwerk. nadien cumuleerde ik meestal een voltijdse drukke bedienden job en een zelfstandige job als nevenfunctie. Ik had ooit eens zelfs tegelijkertijd drie bediendenjobs: 1 met vijf dagen, 1 met 1 dag en nog een met een dag en werkte dus zeven op zeven per week als bediende gedurende bijna een jaar. Ik schrijf ook al mijn hele leven lang, ‘s nachts, ’s morgens vroeg, in weekends en op vakantiedagen. Ik weet niet wat verveling is…..
Werken met plezier is een leute van jewelste. Van “werken” kan je “werken met plezier” maken door er humor, goesting en leute in te brengen. Enkele bij het coachen van medewerkers en bij ethische discours moet je dat achterwege laten, want daarin werkt het niet. Voor het overige deed ik het à volonté en het maakte mijn werkomgeving en de werksfeer zoveel aangenamer.
Ik herinner me nog dat ik één bepaald medewerker F., soms verplicht een vroeger (dus eens op een normaal uur) naar huis moest sturen omdat hij alle avonden lang overwerkte. Zo leuk vond die het.
Haren in de wind
Toen ik jong was reed ik meer dan een decennium met mijn fiets, de haren in de wind. Zomer en winter. Ik droge geen mutsen, kappen, sjaals, ….. . Het gevoel van vrijheid en verbondenheid met de natuur dat je daardoor krijgt is onbeschrijflijk.
Toen ik minder jong was, reed ik met mijn auto door weer en wind, en als het even kon, met het linker-raam of het dakraam open, de haren in de wind.
De wind nam, zonder dat je het ok maar moest vragen of suggereren, al je zorgen uit je hoofd, je hart, je ziel … en er bleef alleen een heerlijk gevoel achter van
Heerlijke herinneringen
Heerlijke herinneringen heb ik aan het leven, het leven zoals het was en is, niet zoals het had moeten zijn.
Mijn mooie momenten zijn mooie herinneringen aan die momenten. Liefde (intens, alles verdringend, alles bevattend, oneindig voelend, … ), vriendschappen (ze kwamen en ze gingen), 2de huwelijk (machtig, prachtig, sprookjesachtig, …. ), afgesloten moeilijke projecten (yes, yes, yes, …), …..
Mijn slechtere momenten zijn mooie herinneringen aan hoe ik uit de putten kroop. Mijn diepste donkere momenten (problemen met ex, met collega, met project, ….) zijn vooral herinneringen geworden aan hoe ik de problemen heb opgelost. Niet wat je overkomt is belangrijk genoeg om er te blijven van wakker liggen, maar hoe je het oploste is wat je moet onthouden.
En ik had veel meer mooiere momenten gemaakt dan dat ik in donkere putten viel.
In eten en drinken verdrinken
Ik kan in eten letterlijk verdrinken. Mijn lievelingskostjes zijn heerlijke (verse) tomatensoep, zelfgemaakte goed gekruide niet te veel verknipte eierensla en boter op krakend verse pistolets met net gezette Arabica-koffie, witloof met hesp in de oven zonder kaas, verse oesters in eigen nat of oesters in een zelfgemaakt sausje, puree met appelspijs en pensen, kip met sla, tomaten en frieten met zelfgemaakte mayonaise, spaghetti of lasagne met pure groentesauzen, oosterse zelfgemaakte pho, top verse sushi’s, een zelfgemaakte hamburger met gekaramelliseerde uienringen, een verse garnalenkroket, een gemengd slaatje met geitenkaas, …. . Het hoeft niet altijd duur te zijn, integendeel.
Een heerlijk wijntje, zelden van boven de vijf euro verblijdt mijn moment, vooral in de zomer op een terrasje in de zon.
Innerlijke schoonheid herkennen
Als je goed oplet, herken je snel innerlijke schoonheid. Het is mijn ervaring dat intense innerlijke schoonheid vaak schuilgaat in uiterlijk onopvallende personen.
Op een feestje vroeg een doodgewone vrouw, alleenstaand en met een gewone job, aan een aldaar aanwezig euromultimiljonair waarom hij eigenlijk op zijn zestigste nog altijd zo hard werkte, gezien hij toch al lang tien keer binnen was. Hij antwoordde:” ik zou het niet kunnen verdragen als mijn zoon ooit in zijn leven iets te kort zou komen.” Zijn antwoord deed haar wat grinniken: hij had één zoon en al meer dan 50 miljoen euro. Het was alsof haar zuiver hart haar toefluisterde het zo te laten, want …. ze liet het zo. Ze zei me: hij zou het toch niet begrijpen, wat ik met hem wil delen.
Je kinderen zien opgroeien en je kleinkinderen zien opvoeden
Niets boeiender dan je kinderen mogen zien opgroeien en vooral, zien vechten voor hun eigen weg.
Hun kinderen, mijn kleinkinderen doen daar lustig aan mee en dan zie je je kinderen in shock gaan en je herkent er je zelf in. Geen van je kinderen had verwacht dat zijn kinderen zouden lijken op henzelf….. … Geen enkel.
L’histoire se répète, éternellement.
Koken voor gasten
Wat heb ik al gekookt zeg en geholpen bij het koken. Vlaams, Oosters, Frans, …… als je wil koken heb je vandaag duizend mogelijkheden. Ik herinner me mensen die aan mij of aan mijn echtgenote zegden: hebben jullie dit gekookt (verse garnalenbisque). Enkele familieleden komen bij ons langs om ze te eten of op te pikken: Afrikaanse bonen in een dikke zeer smakelijke kruidensaus; soms bellen ze enkele dagen op voorhand om te vragen om er te maken … voor hun gasten. Mijn kleinkinderen, terwijl hun ouders erbij zaten, plachten regelmatig te zeggen: “Amai opa, dat is het beste eten dat we al ooit aten”. Smeuïge knoflookpuree met drie kraak verse knapperige groenten naar keuze en rustig gebakken echte hamburgers of kip zijn een heerlijkheid.
Wij durven er ver voor gaan gaan: onze vis, schaaldieren en Ierse oesters (bijna zo groot als een vuist) halen we 100 km verder in Nederland: goedkoop, divers én frisvers.
We durven – soms – leven om te eten.
Contact, echt contact
De warmste momenten in een mensenleven zijn die van het echte contact. Diemomenten waren eigenlijk eerder schaars, moet ik bekennen, maar ze waren subliem.
Op een feestje met enkele tientallen schoonheden en dito mannen wordt er druk gedronken, gelachen, geroepen. Een dame, die ik een klein beetje kende, zit naast mij, draait zich om en plots zijn we alleen; ze vraagt met “Vertel me nu eens, hoe het écht met je is?”. We hadden een kwartier lang een (h)echt gesprek en kwamen in mekaars ziel, vol respect. Ik zag haar onlangs terug en onze blikken wierpen wederzijdse herinnering op aan een subliem uitwisselingsmoment.
Een lief van mij, toen ik nog tussen twee huwelijken in, zegt me, treiterend “…Pheu, jij weet helemaal niet wie ik ben!. Ik gaf haar heel rustig in drie minuten de essentie van haar ziele-roerselen. Ze begon te wenen, te huilen en vroeg me wat later hoe ik dat allemaal kon weten, op zo korte tijd. Ik zei haar: je bent een open boek en ik heb je helemaal gelezen. Het was ons mooiste, echtste moment samen.
Kunst beleven
Kunst beleven is een van de intiemste dingen die er zijn. Ik ben geboren en getogen in een kunstenaarsfamilie, doch ben het minst kunstenaar mogelijk van allemaal. Maar ik genoot van wat ze deden.
Mijn oudste zus Mieke speelt/de piano en viool, toneel, deed zang (solo/in een koor), schildert en stelt regelmatig tentoon. Ze schreef ook een boek over een deel van haar leven en een boek over de kunstenaar Paul Scho(c)kkaert. In mijn huis hangt een van haar mooiste schilderijen.
Mijn tweede zus Renild speelt/de piano en viool en machtig toneel. De laatste jaren is ze heks Kamille en in die hoedanigheid vertolkt ze een heksenrol voor honderden kleuters per jaar, schreef ze kinderboeken en werkte ze mee aan cd’s.
Mijn jongste broer Kris Coeckelbergh is in zijn vrije tijd natuurfotograaf en vogelwaarnemer. Hij schreef mee in boeken over vogels en creëerde life zelf prachtige foto-opnames van allerlei vogels, maar ook van andere dieren zoals vossen en wolven. In mijn huis in de ontvangsthal hangen van hem grote opvliegende zwanen, in een mooi contrast.
Moeder Gaby Schokkaert speelde banjo, solo en in een muziekgroep.
Zoon Kris is amateur-tekenaar en -schilder en professioneel actief in de tattoo wereld.
Schoonbroer Jozef (dixit Jef voor de kennissen en vrienden) Geybels is amateurfotograaf.
Tante Jenneke Schokkaert is kunstschilderes.
Oom Paul Schokkaert is een lokaal erg gekend schilder en (brons)beeldhouwer.
Oom Ulrich Schokkaert was/is amateur- muzikant-drummer en voor zijn huwelijk overigens ook actief in een populaire muziekband.
Grootoom Paul Scho(c)kkaert was onderwijzer én kunstschilder.
Vriend en ex-collega William Van Vooren is schrijver van misdaadromans, grafisch vormgever, fotograaf en amateurschilder. Een van zijn schilderijen hangt in mijn gang, naast onze huidige koning, toen hij nog prins was en met mij door de gangen liep van Bati-Bouw.
Natuurlijk heb ik quasi al hun boeken in mijn bibliotheek.
…..
Zeg nu nog, hoeveel meer kan je geboren en getogen zijn in en rond kunstigheid. Niet moeilijk dat ik er zelf niets echt mee deed. Alhoewel: ik ontwierp mijn eigen tuindesign, mijn automatische poort-design, publiceer boeken en artikelen, schreef en publiceerde één roman en publiceer ook al jaren gedichten. Misschien hoor ik er … toch bij?
Wat er ook van zij, ik genoot van dat alles eigenlijk wel.
Lachen tot je erbij neervalt
Terwijl ik dit schrijf krijg ik een gedeeld Facebookbericht van mijn kozijn Johan. “De lach is de vriendelijkste muziek ter wereld”. En of hij gelijk heeft.
Ik heb gelachen in mijn leven dat het niet mooi was: gelachen met moppen, met TV programma’s, met uitspraken van mensen, met vrienden, met collega’s met liefdes, met kinderen, in familiaal verband, op feestjes, op huwelijken, op communies, op Breugel-feesten, op school, … zelfs op begrafenissen. Mijn moeder zaliger placht steeds te zeggen na de koffietafel van een overleden waarop we waren uitgenodigd: “Nu gaan we naar huis; we hebben toch weer eens goed gelachen. Ik heb haar levensles goed in praktijk gebracht.
Ik grap veel met mijn huidige partner. Vertrouwen, humor en vriendschap zijn de basis van menig erg langdurige relatie blijkt uit onderzoek, ook in het huwelijk. Zonder die knapt het vaak vroegtijdig af. Volgens mij geldt het voor alle relaties, ook zakelijke. Als de vriendschap en/of vertrouwen en/of humor ontbreekt is het geen echt zakenrelatie, maar een kille deal verhouding. Dat duurt nooit echt lang en gaat snel verkeerd.
(Glim)lachend sterven is m.i. een van de mooiste levenseindes.
Liefhebben met je hele hart en ziel
Het leven gaf me veel liefde.
Liefde van mijn huidige vrouw. Het leven in een huis met totaal verschillende culturen is altijd verrassend, leerrijk als en er voor open staat en relativeert zo vaak en zo intens onze eigen opvattingen over waarden, gezin, familie, opvoeding, eten en drinken, gewoontes, normen en levenswijsheid. Ook de visie op liefde verandert er door.
Liefde van mijn vroegere vriendinnen tussen twee huwelijken door. Ik heb ervaren hoe het is om sterke vrouwen uit bv. China, Spanje, Italië, Vlaanderen, Wallonië, Madagascar, Korea, Marokko, Congo …. lief proberen te hebben. Het was tegelijkertijd een aaneenrijging van zeer mooie beelden en harde leermomenten. Liefhebben met je hele hart en ziel ia altijd anders, bij elke vrouw. Ik ben dankbaar voor de ervaringen, de gevoelens, de leerprocessen. Dank zij hen ben ik nu ook wie ik ben.
Liefde van mijn kinderen, kleinkinderen, vrienden en vriendinnen, twee broers en drie fijne zussen, schoonbroers en schoonzussen en vooral van mijn ouders. Niets is zo bepalend voor je leven als wanneer je veel liefde, zorg en toewijding van je ouders krijgt ….. zelfs tot ze een hoge leeftijd bereikten. Groots en magistraal is dat als ondersteuning voor de rest van je hart-e-leven.
Meegenomen mooie momenten
Ik heb mooie meegenomen momenten gekend. Meegenomen momenten zijn momenten die je meeneemt in je ziel maar waarvan je onmiddellijk begrijpt dat ze nooit meer weerkomen.
Ik ging naar een conferentie over recht & financiën en kwam te laat. Er was alleen op de laatste rij plaats. Ik ging er zitten. Zittend besefte ik plots dat ik naast een prachtige vrouw zat, in haar vijftiger jaren, klasse vol gekleed in een duur pakje. De conferentie was maar niks. Ik voelde de drang dat met haar te delen. Ik fluisterde haar toe: “Tja, zo praat ik ook gemakkelijk een conferentie vol: er wordt alleen gepraat maar niets gezegd”. Ze keek me aan, zei met een rustige, zelfverzekerde stem, met kennis van zaken, noch warm noch koud: “Is dat niet het leven van velen: praten zonder iets te zeggen?“. Ik viel bijna van mijn stoel. Ik raakte met haar aan de praat. Ze bleek een dame uit de high society met hoge functies in regeringskringen, doch achter de schermen. Ik zal nooit vergeten wat ze tegen mij zei die dag.
Ik lag te slapen, rond een uur, alleen (want was op dat moment zonder partner). De gsm naast mijn bed ging en ik neem op. Een vriendin in problemen belt me op. Ze praat aan een, lang stuk door, tot ongeveer half vier. Ik luister alleen, luister alleen, luister alleen. Ze bedankt me en zegt dat ze niemand kent die zo lang naar haar heeft geluisterd als ik. Ze is bedaard. Ik glimlach even. We hangen op. De nacht omsluit me weer.
Mogen studeren
Mijn vader was een (eerste klas) arbeider, mijn moeder “moeder aan de haard met 6 kinderen”. Dank zij hard werken van beide ouders, spaarzaamheid en royale studiebeurzen van de overheid, kon ik Grieks-Latijnse en daarna rechten en politieke wetenschappen studeren.
Daarna studeerde ik ofwel op kosten van mijn werkgevers (als werknemer) ofwel deels met steun van KMO-portefeuille (als zelfstandige).
Ik heb ervan genoten en geniet er nog elke dag van als ik weer iets bijleer. Het klinkt cliché: maar hoe meer ik weet (dat is een leuk gevoel), hoe meer ik weet dat ik niets weet (dat is dan weer een ambigue gevoel). Het laatste zet je aan om te blijven studeren, leren, ontdekken.
Ik zie vele kinderen, jongeren, jongvolwassenen, volwassenen die nog niet of niet meer de zin inzien van leren. Maar jaren later, meestal, beseffen ze wat ze missen: ze begrijpen dat ze veel (nog) niet (meer) begrijpen, ze zien dat hun inkomen (vaak, maar niet altijd) lager is dan dat van hen die wel studeerden, dat hun job vaak minder leuk is. Sommigen slagen erin om dat dan alsnog te corrigeren. Dat zijn de moedigen, want stoppen met studeren of leren is vaak bijna definitief. Het is moeilijk de draad terug op te nemen.
Ik stopte nooit en heb nog decennia te gaan!
Roken in Cuba
Ik ben geen echte roker, maar heb wel twee “humidor”-s staan thuis: de ene zit vol sigaretten en cigarillo’s, de andere zit vol sigaren. Ze zijn er voor gasten en/of af en toe voor mezelf, die goeie sigaren dan.
Mijn vrouw tolereert dat ik binnen rook, een van mijn dochters haat het, de anderen zeggen er niks over. Ik rook quasi nooit binnen (drie keer per jaar, met de deuren en vensters open) doch meestal buitenshuis: in een zetel, op het terras, in de middagzon of ’s avonds met een glas erbij. Ik rook meestal als ik alleen ben, zo stoort het ‘t minst.
Een goede sigaar willen, kunnen kiezen, ruiken, draaien, keuren, knippen, aansteken, roken en genieten is een waar voorrecht. Ik leerde het van Belgische en Amerikaanse bankiers in de tijd dat de banken nog aanzien hadden en er vaak in restaurants en wijnbars tijd werd doorgebracht om deals te bespreken of af te sluiten. Mijn eerste sigaar (net als mijn eerste oesters proeven) werd me opgedrongen door Mr. Hendrickx, topbankier lange termijn operatie desk bij de Citi groep. Ik vond het vies en smerig. Maar achteraf was ik hem toch ergens dankbaar: het spel van de tabakstintelingen op de bovenkant van de tong, de heerlijke pure tabaksgeuren in je ruikorgaan, zijn een streling voor oog, smaak, gevoel en neus, waarvan je lang nageniet.
Ik rok weinig maar als ik rook … rook ik goed.
Sauna tot je geen zweet meer hebt
Ik heb het genoegen de sauna ontdekt te hebben. Eerst de publieke sauna’s, daarna de privé-sauna. De laatste is aangewezen als je privacy wil. Als je wat lijviger bent dan anderen, is dat aanbevolen, want anders bekijkt elkeen je alsof je een gevaar bent, niet alleen voor jezelf maar voor de hele sauna-samenleving.
Ik heb er vele gedaan, gezweet als een rund dat sterven moet, genoten van het uitzweten.
Tuinonderhoud in het zweet des aanschijns
Eva van de tuin van Eden was er altijd als ik mijn gigantische tuin, die ik zelf decennia onderhield, in orde bracht in de lente-, zomer- en herfstweekends, als het niet regende?. Snoeien, gevallen hout oprapen, gras afrijden, hagen knippen. In een tuin van 25 are met 160 lopende meter haagwerk, tientallen hoge bomen, tientallen struiken, driehonderd bloemen, een kleine vijver met vissen en soms zelfs een reiger, vogel- en insectennesten, een vast koppel bosduiven, eksters, raven, blauwe gaaien, roodborstjes …. was altijd wel werk of iets te zien. Gemiddeld bracht ik zoiets van 2,5 uren door in de tuin, vaak in de zon, de buitenlucht, in een rustige tuin, in een rustig dorp. Heerlijk was dat die tijd.
De landende vliegtuigen hoog boven mijn hoofd stoorden mij helemaal niet, integendeel. Ze onderlijnden om de enkele minuten hoe rustig hier beneden het wel was en wat een voorrecht het was er te mogen werken en wonen.
Verliefdheid over je twee oren
Ik heb het geluk(?) gehad van vaak verliefd te zijn geworden en het lang te blijven. Bepaalde psychologen en relatie-experten zeggen dat dit een teken van onvolwassenheid en zelfs kinderlijkheid is. Ik ben het minstens twintig tot dertig jaar lang geweest of dus een goede helft van mijn leven. Geloof me: heerlijk is dat intense gevoel van hart kloppen en voort vliedend bloed in je aderen.
Op Jette(ke), ver familie van mij: bijna tien jaar lang; ik heb het haar nooit verteld, maar heb altijd het gevoelen gehad, de paar keren dat ik haar terugzag, dat ze het wel wist.
Op mijn eerste vrouw, lang genoeg.
Na haar vertrek/scheiding op Christel, een kwart Italiaanse schoonheid met het heilige vuur van een brandende grote kerk in zich en genoeg energie om tien mannen op te eten bij haar ontbijt. Drie jaar duurde het voor de verliefdheid uit was en ik zag dat ze niet bij me paste.
Op Ann. Ze was een trotse, mooie, moderne vrouw, een van de wereld. Ik bleef het drie jaar lang. Daarna verdween ze uit mijn leven.
Op mijn Zonder-Doorn-Rose, van in het begin …. tot nu ….. .
Alleen dat al maakte het leven tot iets moois.
Vijanden zich hun carrière zelf laten vernietigen
Soms kom je weleens mensen tegen van wie je voelt dat ze niet ‘het goede’ incarneren. In het begin poog je daartegen te vechten.
Later merkte ik dat er iets is als “karma” en begon ik het ontdekken van slechtheid bij mensen te zien als een teken om er afstand van te nemen, in plaats van ze te bevechten. Ze kregen immers allen hun loon, vroeg of laat….. De lezer zal het mij vergeven dat ik alleen hun initialen geef en geen andere namen in hun korte verhalen.
Ene AM wou dat ik iets heel ergs ondernam dat voor honderden mensen het einde van hun loopbaan betekende, voor veel gezinnen miserie en voor de onderneming waar ik werkte volgens mij een miljoenenverliezen. Maar noch hij noch zijn assistenten (vooral ene D.) wouden het op papier zetten. En ik zei hen: over mijn lijk, te hoog risico en er is al zoveel risico hier. Dat namen ze letterlijk. Ik werd prompt aan de deur gezet met stille trom. Enkele jaren later wordt ook A. aan de deur gezet, want de onderneming was ondertussen gevallen over de risico’s.
Ene M. vond mij een toffe en bekwame gast. Op een dag, op een receptie van zijn afscheidnemende chef, zegt hij me: “je weet toch dat de VCEO jou een gevaar vindt voor de onderneming D. en dat je job bingevaar is”. Ik zei hem: “Er is maar een man die echt een gevaar is voor de onderneming D. en dat is net de CEO. En als je hem laat verder doen, zal je dat snel merken”. Wat later viel de onderneming, inclusief de onderneming van M., die erin had geïnvesteerd. Ook M. kreeg te maken met zwaar reputatieverlies. Toen ik hem acht jaar later terug ontmoette, zei hij me: ”Ik weet niet hoe je het wist, maar je kreeg gelijk”. Ik deed niets: ik zag het kwade in de man en kwaad zaait alleen maar kwaad.
Ene D. vond dat ik mij in zijn onderneming A. te veel bezig hield met non-profit. Dus deed hij daar wat aan. Op een vergadering met zeker vierhonderd mensen kondigt hij in een toespraak als CEO aan dat non-profit als domein vanaf dan niet meer aan mij toekwam maar rechtstreeks aan een assistent van mij. Tijdens een drink na de vergadering vraag ik hem “Waarom?”. Zijn antwoord was: je schrijft er te veel boeken over”. Na wat over en weer gepraat bleek dat hij dacht dat ik de boeken over en voor de non-profit en/of ethiek, die ik schreef met ministers, met de voorzitter van de CBFA (de voorganger van de FSMA), met topadvocaten (o.a. Koen Geens, Dirk Van Gerven, ..), met topbankiers (o.a. Blom, de CEO van Triodos) op het werk en tijdens de werkuren schreef. Groot was zijn verbazing toen ik he zei dat ik vermoedelijk de eerste ben die “gestraft wordt” omdat hij thuis ’s nachts schrijft voor een doelpubliek van zijn onderneming en der dan met zijn onderneming en ter glorie van zijn onderneming studiedagen over organiseert. Vanaf dan schreef ik die boeken … zonder betrokkenheid van de onderneming A. Ik schrijf ze nu nog tientallen jaren later, zonder hen. De CEO D. viel later over zijn eigen onbekwaamheid met het bedrijf, dat hulp van de overheid moest vragen.
Ene T. wou absoluut een bepaalde richting uitslaan en een plan ontvouwen voor de onderneming N. Ik was het daar niets mee eens. Hij werd als gevolg daarvan onhandelbaar, onbespreekbaar, soms woest openlijk op vergaderingen, bedreigde me als persoon om zeker niet met andere ideeën in vergaderingen te komen, ontplooide een nooit geziene lobby-actie en vertelde halve waarheden. IK had geen zin in ruzie en ging er van door. Hij ontplooide zijn strategie en plan en moest daarna de boel opkuisen toen die ontplofte.
Het is mijn diepste ervaring dat mensen die kwaad of onbekwaamheid in zich hebben finaal bijna altijd gestraft worden.
Ze komen immers, finaal, alleen nog, zichzelf tegen. …..
Voor altijd jong zijn
Ongeacht de leeftijd die ik had, ik heb me altijd jong gevoeld of minstens veel jonger dan ik was. Ik zag vaak meer moeheid, meer ouderdom en minder energie bij mensen die jonger of zelfs relevant jonger waren dan ik.
Ik zag dat bij sommige jongeren, moe van de duizend opties per dag die ze aangeboden kregen om zich bezig te houden. Ik zag dat bij sommige mensen zonder kinderen of zonder kindercontact: ze missen de intro’s, interesses, technieken van de nieuwere generaties. Ik zag het ook in het gezicht van sommigen: volledig getekend door de tand des tijds en zorgen. Ik vermoed dat ze te weinig lachten?
Vrij zijn in alle onafhankelijkheid
Ik heb me altijd relatief vrij gevoeld. Ik weet ook waarom.
Ten eerste: ik heb minstens 2/3 van mijn leven ofwel studies gecumuleerd ofwel gewerkt voor meer dan een werkgever of voor een werkgever en als zelfstandige. Ik was dus een ”cumulard”. Maar het geeft je onmiddellijk het gevoelen dat je geluk niet in één mandje ligt. Het geeft je een feitelijke zelfstandigheid.
Ten tweede: mijn vader had me een belangrijk principe meegegeven: hij had verschillende promoties geweigerd in zijn leven, net om zijn onafhankelijkheid te behouden. Hij wou niet “slijmen bij de bazen”, “de bazen behagen om vooruit te komen”, hij bleef liever zichzelf, onafhankelijk, zelfstandig, autonoom, fier op wie hij was, altijd rechtaan-rechtuit en zeggen wat je denkt, meer moest dat niet zijn. Ik deed dat ook tot grote verbazing van mijn collega’s bij de RVA en de BAC, chefs (resp. Dirk Van de Capelle en Dhr. Emmanuel Wéry) en zelfs de top van de ondernemingen waar ik voor werkte. Het legde mij geen windeieren: integendeel. Iedereen wist wie ik was en vooral dat men bij mij terecht kon voor een eerlijke, faire maar oprechte opinie over een project of werkstuk.
Ik heb er me altijd goed bij gevoeld, van te zeggen wat ik denk en van te weigeren te doen wat met mijn opinie of overtuiging botste. Het heeft evenwel soms ook veel gekost: een bevordering, een job (ik vloog er af en toe voor buiten), … maar ik kon altijd met opgeheven hoofd het bedrijf of de post verlaten.
Achteraf kreeg ik quasi systematisch gelijk door de feiten.
Zee die je draagt
Ik kan niet goed zwemmen, maar hou intens van de zee, haar beweging, haar kust, haar lijnen.
De kracht die ze uitstraalt is gigantisch. Haar eb en vloed verwijzen naar oneindige schoonheid in beweging. De vruchten die ze voortbrengt of in leven houdt (vis, schaal- en schelpdieren, zeewier, zoogdieren, vogels, zeezout, …) zijn zoals zijzelf: divers, oogverblindend zich zelve, voor iedereen wat wils, aangenaam, verrassend, veelzijdig, voedend, verblijdend, …. .
De zee is de basis van het leven zelve.
Zeer veel dulden
Ik heb een engelengeduld, vind ik …. van mezelf.
Ik spreek en versta slechts een viertal talen. Maar: ik ben op feesten geweest (zelfs, die ik zelf betaalde) waar 99 % van de mensen op het feest allen minstens twee of drie talen spraken, een taal of twee talen die ik begreep en sprak en één taal die ik niet begreep en niet sprak. Al wist elkeen dat ik slechts een van de twee/drie sprak, de feesten gingen eindeloos door voor 99,99 % … in de taal die ik niet begreep. Ik liet hen doen. Ze voelden zich zichtbaar goed en thuis.
Ik zat op een feestdis aan de eettafel met drie of vier anderen, die in een taal begonnen die ik en anderen aan de tafel niet begrepen (wat zij wisten) en dat duurde zo minstens de helft tot 80 % van de avond. Ik liet hen doen. Ze voelden zich zichtbaar goed en thuis.
De wereld is vol met onbeschofteriken. Het is goed dat te zien.
Zeer veel zien
Ik had een zoon terug thuis voor enkele weken tussen twee woningen in. Hij bracht regelmatig zag ik naar ons toilet enkele toiletrollen mee tot ik hem er opmerkzaam op maakte dat er een toiletrolreservehouder in het toilet was waarin zich al zeven reserverollen bevonden. Hij had die niet gezien, zelfs niet na een week bij ons wonen. Dat noemen we selectieve perceptie of omgevingsblindheid. Ik heb dat ook lang gehad. Vandaag is dat al veel beter.
Ik zie velen die het nog niet zien hoeveel ze niet zien Je ziet ze emoties missen, reacties, missen, feiten , indicaties, oplossingspistes missen. Grappig is dat soms.
Spijtig voor hen is dat als ze daarenboven hoog in de hiërarchie staan en bazig zijn. Dan loopt het steevast mis.
Als je ziet en hoort wat anderen niet zien en horen moet je je gelukkig prijzen. Het opent je ogen. Twee maal.
Zingen met Pavarotti
God (of iemand anders) gaf me een dragende tenorstem.
Ik kan niet echt goed zingen, ik ken geen notenbalken, kan ze niet lezen, ken weinig muziekgenres, ken weinig zangers of zangeressen, ken weinig muziekteksten…. maar heb mijn hele leven lang gezongen en gefloten.
Ik stond soms in mijn tuin, als ik alleen was, een uur lang te fluiten of te zingen…… Alleen wat vogels waren mijn getuigen. En later bleek de een of andere buurman op 200 meter van mijn tuin toch ook te hebben genoten (gelukkig).
Het viel voor dat ik in de wagen zong uit volle borst en dat mensen die naast mij reden in de file vroegen om de ramen te openen, de muziek wat luider te zetten en begonnen meezingen.
Een oudere vrouw, bepakt en getekend door het leven, zittend aan een bushalte, ziet me stoppen in de file aan haar bushalte, ik kijk haar toevallig aan terwijl ik zing …. En ze steekt haar vuist met een duim omhoog, enkele keren … en begint te glimlachen alsof haar wereld openging.
Zon op je huid
Ik kan ervan genieten gewoon in de zon te zitten, in de wagen in de file, in de wagen op de autoweg, op een oude tuinstoel, op een licht hellend terras, of gewoon op een blok steen, op een half afgebroken bank in een winkelstraat, of gewoon op een traptrede.
De zon geeft zich zelf volledig vrijblijvend weg, aan hem/haar die haar plukt. De laatste jaren waren zalig in België. Zelfs in de winters krijg je lentestralen.
De zon verwarmt je armen, je blote benen, je gezicht en verandert je zicht op je wereld.
En toen …..
En toen was de tijd van die jonge persoon plots blijkbaar op…… Ik had nog lang niet gedaan met vertellen ……. Ik zag de lach op de mond, tevredenheid in de ogen, een fysische houding van duidelijke … dankbaarheid.
Ik hoorde heel even ….. dacht ik …. “Ja, dat is al heel wat, ik denk dat ik nog maar even doorga dan…. “.
Ik dacht dat het “door gaan” was, in de zin van weg gaan, opstaan en de plaats verlaten.
Pas later realiseerde ik me dat het vermoedelijk eerder was ‘niet opgeven’.
Ook dat was een mooi moment om niet meer te vergeten.
Bronnen
https://m.facebook.com/media/set/?set=a.517621791711860.1073742640.244561975684511&type=3
https://miekecoeckelbergh.be/huidige%20tentoonstelling.html
http://bukadietjes.blogspot.com/2017/10/op-bezoek-bij-heks-kamille.html
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.411241549012458.1073741832.383257971810816&type=1
https://www.epo.be/nl/muziekboekjes/575-Heksje-Kamille-wat-een-gekke-meid-9790365066254.html
http://www.stanny-van-grasdorff.be/webdesign/paul%20schokkaert.html
http://www.stanny-van-grasdorff.be/webdesign/paul%20(vervolg).html
https://be.linkedin.com/in/williamvanvooren
https://www.gva.be/cnt/dmf20221102_94426739
http://www.vvma.be/auteur-william-van-vooren/
Van Vooren, W., Minnaar Leugenaar Moordenaar – Uitgeverij C. De Vries-Brouwers (2020)
Van Vooren, W., Vijf vrouwen, Antimaffiaroman – Uitgeverij C. De Vries-Brouwers (2022)
“Franse kernenergie? Ongelooflijk dat hun leugencam... 
