Het onderzoek van Global Witness maakt gebruik van satellietbeelden om rubberconcessies in Kameroen, Gabon, Liberia, Nigeria, Ivoorkust en Ghana te volgen. Daaruit blijkt dat industriële rubberplantages er sinds begin deze eeuw een gebied ontbost hebben dat zestien keer zo groot is als Brussel. De rubberindustrie bedreigt op die manier het land, het levensonderhoud en de rechten van lokale gemeenschappen en vernietigt wouden die essentieel zijn als CO2-opslagvat.

De Europese Unie importeert 30 procent van alle rubber uit Afrika, met een waarde van twaalf keer die van de import van palmolie uit dezelfde regio.

“Als je naar de globale vraag naar grond kijkt in Afrika, dan is rubber een grote slokop – en we weten dat de vraag naar rubber voor een groot deel uit Europa komt”, zegt Samuel Nguiffo, die actie voert in Kameroen. “Het land dat gebruikt wordt om rubberbomen te planten, is land dat verloren is voor de lokale bewoners. Europese overheden hebben de verantwoordelijkheid om onze gemeenschappen en de bossen waarvan ze afhankelijk zijn te beschermen.”

Wetsvoorstel

Europa werkt volop aan nieuwe wetgeving om producten te weren die elders in de wereld ontbossing veroorzaken. Maar de wetgeving, die eind dit jaar van kracht moet gaan, focust op producten zoals rundvlees, palmolie en soja. Rubber valt niet onder de nieuwe regels.

Nochtans zijn de bossen in West- en Centraal-Afrika van cruciaal belang voor de strijd tegen de klimaatcrisis, zegt Global Witness. Ze absorberen jaarlijks drie keer de totale uitstoot van een land als Frankrijk.

“Uit ons onderzoek blijkt dat rubberplantages de grootste bedreiging zijn voor de tropische wouden in West- en Centraal-Afrika, en dat Europese banken en bedrijven de vernietigende praktijken nog aanzwengelen”, zegt Giulia Bondi van Global Witness.

“Van Kameroen tot Ivoorkust: de Europese honger naar rubber ontwricht inheemse gemeenschappen en een cruciaal CO2-opslagvat. Toch spreekt het wetsontwerp verbazend genoeg niet over rubber, en laat het banken ongemoeid die investeren in ontbossing.”