Terug in het moederland en moe van de back pack trekking en het (wel zo fijne) kantoorwerk, neem ik het avondmaal in het studentenresto van de Universiteit gesitueerd in het grootse Arenberg kasteelpark. Het uitzicht is heerlijk. De bomen van zestig plus, met twintig meter brede kruinen, het sportgazon. En aan het tafeltje tussen mij en de rode Beuken, twee meisjes. Studentes van hooguit twintig. Ik ben meteen geboeid en gecharmeerd door het gezichtje van zij die naar me toe zit. Het vertoont lichte Verre Oosten-trekken en tinten. Zo heb ik de laatste drie  jaar wel meer jonge mensen ontmoet. Heerlijke métissage, kruisverbonden levenskenmerken; een moeder van blank Vlaams vlees, een vader uit Hokkaido, Tientsin, Kobe, Ulaan Baatar of omgekeerd. Charmeert mij altijd. Geen reden om bang te zijn; integendeel. De toekomst lacht, en wel zo zonnig.

Drie tot vier minuten leesplezier. 

Mijn leermeester Konrad Lorenz beschrijft dat fijne uitzicht op het niveau van de meest ontwikkelde dieren die zo graag in familie leven, de tamme wolven, de honden. Hij stelde vast dat de dieren het liefst van al paren met rassen die verschillend zijn van het hunne. De lichtjes andere soort mensen, dat trekt aan, dat erotiseert. Dat mag je niet verbazen: over de schouder van ons bewustzijn, in het hart van ons Denken en Voelen, spreekt Moeder Natuur altijd een hartig woordje mee. Bij elke waarneming. Bij elk verlangen. Bij elke afkeuring. Zij heeft de seksuele relatie en voortplanting uitgevonden om de soort fris en sportief ok te houden. En een seksuele unie met kindjes tot gevolg is op dat vlak doeltreffender met een partner van een andere ondersoort ofte ras. Door de betere mix van genen, is zelfs de hartslag van de babies na de geboorte blijkbaar rustiger, zo getuigde een blonde vriendin, Erna, die in de tijd dat ik met Ngozi was, gehuwd was met een man van Igbo origine, en samen hadden ze een jonge baby. Door het wetenschappelijke fenomeen van de Heterosis zijn mensen voortgesproten uit rassenkruisingen per definitie extra sterk en gezond. (Schade, der alte Adolf hatte es ja ganz falsch gesehen). Daar heb je dus al een eerste, diep in de mens gevoede reden om mix meisjes mooi en aantrekkelijk te vinden.

Bovendien was de meid goed gekleed, en had zij een mooie stem. En haar lichaamsvormen waren in orde en mooi. De voeten in sportschoentjes, de benen een beetje omvangrijk. De andere meid was “helemaal van hier”, met blonde paardenstaart, het lichaam gehuld in en kleedje dat niet ver beneden de bilnaad komt, in zwart met fijne witte motiefjes, als sneeuwvlokjes of meeuwtjes. Met een bril. Twee jonge vriendinnen, lotgenoten, tochtgenoten. Bedenking. Om het tot studente te schoppen, moet je slim zijn, en door kunnen zetten, sociaal weerbaar zijn met leeftijdsgenoten, en je mannetje kunnen staan op de examens, face to face met geleerde en vaak zeer zelfbewuste hoogleraren.

Het zijn dit soort meisjes die dankzij hun talenten, inzet en ook vooral hun hogere studies, de toon gaan zetten. Onze samenleving zal naar hun inzichten geboetseerd worden, de volgende vijftig jaar of daaromtrent.

Zoals vaak, ga ik na geboeide concrete observatie van mensen en situaties, aan het mijmeren. Ik maak de associatieve verbinding met opgedane kennis, geleerdheid, inzichten, met lang geleden bewandelde gedachtegangen en gemaakte besluiten. Terwijl ik zowel van mijn Chinese soep met tofu geniet als van het tweede kommetje dat  kervelsoep bevat, denk ik aan een van de meest potentieel angstwekkende uitspraken van Arabische moslims in verband met de toekomst van Europa, die ik ooit optekende. Ze gaat als volgt:

“Verzet jullie maar, blanke westerlingen, tegen onze komst en onze waarden; gebruik je macht maar, die van informatie, technologie, politiek… Wij zullen dit continent veroveren. Niet met brutale kracht of geweld, maar met inzet van de baarmoeders van onze vrouwelijke levenspartners!”

Toen een Arabier van hier dat een jaar of twintig geleden voor de eerste keer uitsprak tegen me, was ik wel degelijk onder de indruk. Maar ik voelde ook dat er meer denkende contextualisering nodig was bij dit vanuit enige frustratie en rancune, machteloosheid geformuleerde overwinningsperspectief. Vandaag heb ik het.

De medemensen, ook wel eens reporters zelf, die via sociale media of in het maatschappelijke debat in kranten of op televisie, hun vrees uiten…

“Wat gaat er van onze cultuur geworden? Gaan wij niet weggedrukt worden?”

 

… die hebben geen goed zicht op hoe de mensheid, hoe de geschiedenis werkt, en hoe het leven, de liefde. Een moeder geeft aan mensen het leven; niet aan extremisten. Niet de aantallen mensen zijn doorslaggevend. De grootste veranderingen gebeuren heel geleidelijk. Zoals de groei van een grote, brede eik. Laagje na laagje. De roepers tellen veel minder mee, wat heuse invloed betreft, in the long run. De historicus weet dat. De evolutiebioloog ook. Je moet heel goed kijken (en liefst vanuit een zeer uitgediept en multi disciplinair gestoffeerd Referentiekader!) om Meta Fenomenen te begrijpen. Zelfs een talentrijke romancier en volkse psycholoog als Michel Houellebecq blijkt niet echt genoeg kennis en diepte inzicht in huis te hebben gehad om een breed en geruststellend en waarachtig beeld te schetsen. Hij is welllicht wat te veel gekwetste mens, en te weinig messiaanse mens. Ik gun hem zijn spitse roman, en zijn auteursgeld.

Wat ik zie gebeuren, is dat mensen nu al onder ons zijn in een hele waaier, een palet aan kleurtjes. Zoals het Vlaams-Aziatische meisje van vanavond. (En de vele gezichten met referentie aan exotische plaatsnamen, klimaten, begroeiing en (huis)dieren die met mij telkens weer een Lijnbus delen, hier, waar de Stella staat). Dat zijn nu echt de brugfiguren. Zij groeien op in een thuis die een soort pioniers labo is. Vertrouwd met twee diverse culturen. Twee talen. Twee vormen van menselijke beschaving. Dat groeit harmonisch. Zoals kinderschrijfster Lindgren aangaf, met profetische, krachtige visie:

De toekomst wordt in de kinderkamers gemaakt.

 

Nu al zie je in een stad als de mijne, die van het volle Leuven, heel veel gezichten met meer kleur dan bij mijn geboorte, bij de start van het Vaticaans Concilie.

Niet de terroristen gaan de cultuur kapen.

De Richting die een Cultuur uitgaat doorheen de generaties, die is de Resultante van vele duizenden, miljoenen, miljarden pijltjes. Elke persoon, elke gewoonte, elk woord, elk beroep, elk gebaar van liefde of medeleven, elke daad van nervositeit.

‘Wij’ zullen nooit ‘overspoeld’ worden.

Onze gemeenschap zal geleidelijk groeien, en de invloeden (!) van anderen in zich opnemen. De ontwikkelde geesten, de kinderen die respect voor kennis wordt bijgebracht door mama en papa en leraar, die verder zullen studeren, die zullen het meeste invloed hebben. En dat kunnen moslima’s zijn, of vrouwen met Chinese wortels, of Xosa of Mongoolse of Maori, of Marokkaanse, of Somalische, of Eroginese… Maar bedenk:

… die jongeren hun gedachten en waarden zullen rustig door de kam, door de verrijkende bundel licht van de schoolprogramma’s, de media, de romans, de feuilletons en last but not least de universiteiten van dit land gaan.

Het is een geleidelijk gebeuren. Geen wij-zij gedoe. Wie wil staan aan de kant van de geschiedenis en van de toekomst, kan maar beter mee doen met dit Groei Proces.

Mensen in-spi-reren.

Dat is de grote hefboom om een goede wereld te behouden.

En verder doet de oerhouding van passie voor elkaar wel haar werk.

Zeker als de initiële daad van enthousiaste versmelting een vervolg krijgt van zorg en opvoeding, van binding en warme inleiding in het Leven en in de Gemeenschap in dit ons landschap.

Liefde is vruchtbaar.

Klagen is klef.

Stef

 Interest ratio: 53 keer bekeken na 9 dagen.