China bereikte vandaag een mijlpaal in de ruimtevaart en landde voor de eerste keer in de geschiedenis een voertuig aan de voor ons onzichtbare kant van de maan.
De landing van de sonde, genaamd Chang’e-4 naar de maangodin in de Chinese mythologie, is er een in een komende reeks missies die de ambities van het land onderstrepen om aan de ruimtewedloop mee te doen, en die zelfs te leiden.

China landde in 2013 een rover op de maan en trad toe tot het kleine groepje landen dat daar een “zachte landing” uitvoerden, maar de Chang’e-4 is de eerste die aan de kant van de maan die voortdurend onzichtbaar is vanaf de aarde geland is.
Deze ruimtemissie laat zien dat China het geavanceerde niveau van wereldklasse heeft bereikt op het gebied van ruimteonderzoek en exploratie. De Chinezen hebben laten zien dat ze iets kunnen dat zelfs de Amerikanen niet durven.

Hoewel het een laatkomer is met tientallen jaren achterstand in ruimteverkenning, is China bezig met een inhaalslag en kan het de Verenigde Staten uitdagen voor suprematie bij kunstmatige intelligentie, Quantum computer technologie en op andere gebieden.

China is nu van plan om tegen 2022 zijn derde ruimtestation volledig te laten werken, om later in dat decennium astronauten op een maanbasis te plaatsen en sondes naar Mars te sturen, waaronder ook sondes die monsters van het Marsoppervlak terug naar de aarde kunnen brengen.

Hoewel de maan na tientallen jaren van verkenning nauwelijks betreden is, is een nieuwe landing veel meer dan alleen propaganda.
De krater waar de Chinezen landden is de oudste en de diepste op de maan, dus de ontdekkingen van de sonde kunnen inzicht bieden in de oorsprong en evolutie van de maan. Wetenschappers vermoeden ook dat het omliggende bekken rijk aan mineralen kan zijn. Als het exploiteren van de grondstoffen van de maan de volgende stap is in de ontwikkeling van de ruimte, kan een succesvolle missie de Chinezen een betere positie garanderen.
China beschouwt deze landing als slechts een opstapje, omdat het ook zijn toekomstige bemande maanlanding in het oog houdt. Op lange termijn is het doel om de maan te koloniseren en deze te gebruiken als bron van een enorme hoeveelheid energie.

De plaats die de sonde verkent, zou een toekomstige verzorgingsbasis kunnen worden voor missies dieper in de ruimte op de manier waarop zeelieden kolenstations gebruikten, om bij te tanken en te bevoorraden.

De Chang’e-4 werd gelanceerd vanuit Xichang, in het zuidwesten van China, vroeg op de ochtend van 8 december en gleed 22 dagen later in een laatste, lagere baan rond de maan.
Het landde in de Von Kármán, een vlak object ongeveer 177 km breed dat in een groter bassin bij de zuidpool van de maan ligt. De hoofdlander zal een 300 pond zware rover vrijlaten die door de krater zal dwalen. De naam van de rover is onderwerp van een openbare wedstrijd en stemming en de uitslag daarvan is nog niet bekendgemaakt.

De instrumenten aan boord van de lander en de rover omvatten camera’s, doordringende grondradar en spectrometers om de samenstelling van het gebied dat werd gevormd door een meteoriet, te identificeren. Wetenschappers hopen dat de rotsen en het stof in het gebied bijdragen aan meer begrip over de geologie van de maan.

De lander zal ook een biologisch experiment uitvoeren om te zien of plantenzaden zullen ontkiemen en eieren van zijderupsen zullen uitkomen in de lage zwaartekracht van de maan.
Omdat massa van de maan directe communicatie van de andere kant verhindert, lanceerde China een satelliet om als een relais te fungeren, waardoor de rover signalen daarop af kan sturen voordat ze wetenschappers van aarde kunnen bereiken.

China’s eerste maanlander, de Chang’e-3, voltooide vijf jaar geleden een reis naar de zichtbare kant van de maan. De rover daarvan had echter veel problemen. Binnen een maand stopte de rover met bewegen na zigzaggend ongeveer een kilometer te hebben afgelegd, hoewel het met tussenpozen nog steeds foto’s en andere informatie verzond, tot maart 2015.

De angst om gezicht te verliezen en de gevoeligheid van de betrokken technologie heeft de Chinese overheid terughoudend gemaakt om de programma’s in detail te bespreken, vergeleken met de relatieve openheid van NASA en andere ruimtevaartagentschappen. Afgelopen april viel een Chinees ruimtestation, de Tiangong-1, op de aarde nadat de communicatie onmogelijk werd.

Voorafgaand aan de landing waren de rapporten over de Chang’e-4 vrij schaars, waardoor sterrenkundigen en amateurs op zoek gingen naar aanwijzingen.
Daarentegen was de Amerikaanse NASA de afgelopen dagen openlijk jubelend over het succes van een NASA-ruimtevaartuig, New Horizons, bij het maken van foto’s van Ultima Thule, een kleine, ijzige wereld zes miljard km van de aarde.

Het lidmaatschap van China binnen de elite rangen van ruimtenaties is zonder twijfel een bron van nationale trots, zorgvuldig gebruikt om het sterke en gestage leiderschap van de Communistische Partij te benadrukken.

China is slechts het derde land; het volgde de Verenigde Staten en Rusland, dat zijn eigen astronauten de ruimte in stuurde aan boord van eigen raketten. De eerste bemande missie vond plaats in 2003 en de Chinezen hebben sindsdien in totaal 11 astronauten de ruimte ingestuurd. In 2016 hebben twee van hen 30 dagen doorgebracht in het Chinese ruimtestation.

In 2018 lanceerde China voor het eerst met een aantal van 38, meer raketten in de ruimte dan enig ander land; een lancering mislukte in oktober. Een maanlanding, van de Chang’e-5, staat gepland voor later dit jaar.
Veel van de lanceringen van het afgelopen jaar hadden satellieten voor China’s eigen versie van het Global Positioning System in een baan om de Aarde gebracht dat China en een groot deel van Azië omvat. China hoopt dat zijn systeem, genaamd Beidou, volgend jaar de hele wereld zal bestrijken en een commerciële en politieke rivaal voor het GPS zal worden.

Als het internationale ruimtestation wordt ontmanteld, de regering-Trump heeft voorgesteld de federale financiering ervan tegen 2025 te beëindigen, zou de Tiangong-2 het enige ruimtestation kunnen worden. Het internationale ruimtestation heeft astronauten uit meer dan twaalf landen aan boord gehad, maar China is er nooit bij geweest.

Het Chinese ruimtevaart management heeft tegenslagen gekend, waaronder de mislukte lancering in 2017 van een nieuwe heavy-lift raket, de Lange Mars 5. Dat veroorzaakte een golf van vertragingen die nog steeds wordt gevoeld. Het ruimtebudget van China blijft ook veel kleiner dan dat van NASA.
Toch blijft het overwinnen van de ruimte een nationale prioriteit. En het politieke systeem van het land, gedomineerd door de Communistische Partij en president Xi Jinping, betekent dat financiering en planning minder kwetsbaar zijn voor politieke stemmingswisselingen, zoals die die wel de begrotingen van NASA in de loop van de jaren hebben beïnvloed.