In het mysterie rond de Rechtvaardige Rechters heeft men, en dan bedoel ik écht wel God en Klein Pierke, zich al meer dan eens de zogezegde hamvraag gesteld. Maar de enige waarlijke ‘question jambon’ die ons nu (tijdens het lezen en schrijven van deze lijnen en alle voorgaanden) zou mogen bezighouden is de volgende: kan iemand slachtoffer zijn en tegelijkertijd ook schuldige / dader? Wel ja, ik denk dat dit daadwerkelijk kan …
Het hangt er natuurlijk allemaal vanaf aan wat iemand schuldig is en waarvan hij het slachtoffer is. En of de twee los van elkaar of in een fatale (met lichte overdrijving) mix moeten gezien worden. Frans Van Cauwelaert, en bij uitbreiding zijn gans nageslacht, worden in deze onverkwikkelijke zaak door menig (amateur)speurder, en zelfs door God en Klein Pierke, gehuld in pek en veren door de Antwerpse straten gestuurd. Maar hoe is het zo ver kunnen komen? Wat had / heeft die brave man dan op zijn katholieke en Vlaamsche kerfstok? Erg veel duistere zaakjes, werd destijds van de daken geschreeuwd door heerschappen als Gustave Sap en Léon Degrelle, maar of zij zich tijdens die beweringen in een erg objectieve ‘state of mind’ bevonden, is maar de (ham)vraag.
Gustave Sap beweerde ooit dat als het Belgische volk te weten zou komen wat Frans Van Cauwelaert allemaal op zijn geweten had, men hem uit zijn huis zou halen en lynchen.
Er wordt in dit dossier al zeer lang gewag gemaakt van een ‘eerbare familie’ die betrokken zou zijn, in dit geval dan Van Cauwelaert en / of De Schryver (met één oog steeds gericht op de clan Scheerders-Van Kerchove). Van Cauwelaert verschijnt in feite op het toneel bij het zogenaamde Bank-Unie verhaal. Emile Van Cauwelaert, de zoon van Frans (en die later naar Congo trok en plots voor zijn vader niet meer leek te bestaan) had de leiding over de Bank-Unie die koers zette richting de dieperik. De theorie (zoals in idee) wil dat Emile, met of zonder medeweten van papa, de opdracht gaf om de Rechtvaardige Rechters te stelen en er één miljoen BEF ‘losgeld’ voor te vragen. Die som kon dan dienen om de Bank-Unie te redden. Terecht kan men zich de vraag stellen of één miljoen, zelfs in die tijd, voldoende was om een bank te redden. Zonder mij hierover te willen uitspreken (ik ben geen cijferman), kan ik wel zeggen dat de Bank-Unie destijds een schuld had van ongeveer één miljoen BEF ten aanzien van (een naam als een fotokodak ! ) Lieven Gevaert. Deze schuld werd beschouwd als ‘cruciaal’ …
In een bepaald interview had Frans Van Cauwelaert het over zijn kinderen en wat er van hen gekomen was. Tot ieders verbazing repte hij met geen woord over Emile, die op dat ogenblik in Congo verbleef. Emile, die misschien wel aan de basis lag van al de ‘miserie’ van Frans …
Maar er is nog een gebeurtenis (zoals in: ‘het is gebeurd, maar hoe het écht gebeurde, weet niemand’) die Van Cauwelaert incrimineert. D.U.A, de mysterieuze briefschrijver / gijzelnemer van het paneel / …, vroeg om de overdracht van het gevraagde losgeld te laten plaatsvinden via de pastorie van pastoor Meulepas van de Antwerpse Sint-Laurentiusparochie. Uitgerekend de parochie van, jawel, Frans Van Cauwelaert! Om allerlei redenen draait dit hoofdstuk van het mysterie volledig in de soep, maar de link met de toenmalige Antwerpse burgervader krijgt meteen een nog wat stevigere basis. Bovendien werden dan ook nog eens drie van de D.U.A.-brieven gepost in Antwerpen. En dan zijn we er nog niet, want het losgeld diende door pastoor Meulepas overhandigd te worden aan een onbekende die zich zou aanbieden en die het op zijn beurt moest brengen naar pastoor Zech van de Finisterraekerk te Brussel (je weet wel, die kerk die volledig misstaat tussen de HM, McDonalds, Esprit en andere Inno’s in de Brusselse Nieuwstraat). En Zech was een goede bekende van, ja daar gaan we weer, Frans Van Cauwelaert!
Er wordt vaak uit het oog verloren dat de hoofdrolspelers in de Antwerps-Brusselse passage niet alleen gelinkt kunnen worden aan Van Cauwelaert, maar ook aan andere genoemde personages!
En zo zijn er in dit dossier (om het niet altijd een zaak of mysterie te noemen) nog een aantal elementen die een beschuldigende vinger uitsteken naar die eerbare Antwerpse familie. Maar laat ons eerlijk zijn, hoe zwaar we het in deze daarmee ook hebben, kan iemand van dat kaliber écht zo dom zijn? Als jij of ik, niet dat ik bedoel dat jij echt met zoiets in jouw hoofd zou zitten, een dergelijke verdwijning / diefstal op poten zouden zetten, zouden we er dan voor zorgen dat vele, zo niet haast alle, elementen in onze richting wijzen? Het zou het begrip sadomasochisme alleszins naar een ander niveau tillen!
En toch, daar is bijna iedereen het erover eens, werd er destijds (en zelfs vandaag de dag misschien nog) een zogenaamde eerbare familie in bescherming genomen. Het begon allemaal met de laatste woorden die Arsène Goedertier reutelde tegen zijn goede vriend (de Judas!) en advocaat Georges De Vos. Wat hij exact zei, zal voor altijd een mysterie blijven, wat De Vos nadien in de schuif van Goedertiers bureau vond, daar hebben we het raden naar, en welke familienaam er boven water kwam … Die naam was alleszins voldoende om een triootje (zoals onder zijn drieën, niets meer) magistraten ertoe aan te zetten een geheim onderzoek te gaan voeren (en de scapegoat Goedertier boven de doopvont te houden?).
Georges De Vos maakte met de snelheid van het licht politieke carrière. Er werd gefluisterd dat Frans Van Cauwelaert het nodige lobbywerk verrichtte, maar uiteraard hadden ook andere heerschappen en families iets in de politieke pap te brokken.
En via het begrip ‘scapegoat’ komen we tenslotte weer uit bij onze hamvraag: kan iemand slachtoffer zijn en tegelijkertijd ook schuldige / dader? Laat ons niet schijnheilig doen, Frans Van Cauwelaert en consoorten waren allesbehalve onbeschreven bladen, hoe dat ook geïnterpreteerd wordt, maar gaven zij (om welke reden dan ook) de opdracht tot het verplaatsen / doen verdwijnen / ontvoeren / stelen van De Rechtvaardige Rechters? Eerlijk gezegd … ik denk het niet! Zijn ze onschuldig in deze zaak? Nog eerlijker gezegd … ik denk het niet! Waren zij dan de échte scapegoat in het ganse verhaal en niet Goedertier? Laat het mij zo formuleren: ze werden beiden de loef afgestoken door ‘een clan’ die nog machtiger was, nog uitgekookter en nog omvangrijker, maar die vooral in haar ultra-katholieke eer gekrenkt was en voor wie de offerande (in alle betekenissen) heilig was! Toen ik mijn bewuste wandeling maakte op het kerkhof van Belsele hoorde ik ze (de meesten vanuit hun graf) schreeuwen: SCHEER je weg van dit KERCHOF, jij vervloekte SCHRYVER !!!
Stay tuned !!!
