Zomer aan de Damascuspoort.

Jeruzalem – Eindelijk schoolvakantie.
Zelden zo hartelijk onthaald dan in de warme handdruk van Ibrahim Ahmad Abu
El-Hawa alias the peacemaker. Te
midden van de prettige chaos aan de Damascuspoort spreekt hij me aan. Waar ik
vandaan kom, en dat ik eens op de Olijfberg bij hem thuis op de koffie moet.
Dan kan ik zijn portretten zien met mister Clinton, de dalai lama en die
zangeres, ‘hoe heet ze ook alweer… Alicia Keys! Ja, dat is ze.’

Terloops wijst
hij me op de kinderen in de oude stad. ‘Ach de jongeren vandaag, ze hebben een
andere mentaliteit. Moderne technologie, en het respect voor ouderen is soms
ver zoek. Ze hebben het niet gemakkelijk.’ In het oude stadscentrum durven kinderen al eens ongevraagd de weg te
tonen naar de Heilige Grafkerk of de Rotskoepel en dan een kleine fooi te
vragen. Kinderen slalommen met hun fietsjes tussen pelgrims en toeristen.
Politie en dief. Voetballen met grote broer kan later nog. Als het wat minder
druk wordt.

Ondertussen fluisteren de
volwassenen in oud Jeruzalem nog steeds luidop dat Israëliërs langs een antiek
tunnellabyrint aan de voet van de Tempelberg de fundamenten van de
Al-Aqsa-moskee ondergraven. Charedische Joden vinden het hoogtijd voor de derde
tempel. Een urban legend die officiëel werd ontkracht door de V.N nadat tachtig
mensen het leven lieten bij rellen vanwege het verhaal.

Maar de internationale
gemeenschap, ‘die komen en gaan, wat weten die.’ Geen stad van de rede, Jeruzalem.
Bovengronds ontaard een solidariteitsactie na het vrijdaggebed in een potje
stenen gooien aan de rotskoepel; Palestijnse gevangenen gaan de vijftigste dag
hongerstaking in omdat ze geen vooruitzicht zien een eerlijk proces te krijgen.
Ook een aantal kinderen wordt gearresteerd. Zes maanden tot vijf jaar militaire
gevangenis hangt hen boven het hoofd, al naar gelang. Administratieve detentie heet
zoiets. Israëlische GAS-boete.

Wanneer zowat elke toerist op de
foto is gegaan met de bereidwillig poserende soldaten, de laatste protestactie
aan Damascuspoort verstomt en de nacht valt gaan de luiken van winkels en huizen
potdicht. Enkel afval zwerft nog over de straten. Palestijnen betalen niet
minder belastingen dan Israëlieten maar moeten het voor de rest zelf maar zien
te rooien. Taaie katten springen uit de afvalcontainers, oost-Jeruzalem is
verlaten.

Wie ‘s nachts rondhangt dreigt doelwit te worden van overijverige
Israëlische soldaten. Een passant wordt brutaal gefouilleerd door twee
behoorlijk aangeschoten soldaten. ‘Allah Akbar…Allah Akbar?’ roepen ze
uitdagend na. Doorstappen.

In
de oude stad gaan kinderen naar bed met kledij aan. Sinds enkele dagen voeren
soldaten nachtelijkse raids uit in de oude stad. Het leger slaapt niet. Wegvluchten
van zwaarbewapende soldaten met nachtkijkers kan niet, maar men weet wat hen te
wachten staat: nachtelijke arrestaties zijn niet nieuw. Eens uit het bed
gelicht en naar het politiekantoor gebracht wordt de gearresteerde verlost van
de handboeien en gezichtsknevel.

Vijf agenten starten een kruisverhoor, zonder
advocaat. Namen willen ze horen, iedereen kent wel iemand die ooit een steen
heeft gegooid. Intimidatie, psychisch en fysiek geweld drijven de kinderen naar
een of andere bekenning. Ze bekennen om het even wat in de hoop snel uit de
situatie te geraken. Vervolgens krijgen ze een formulier in het Hebreeuws ter
handtekening onder de neus geschoven en naar de gevangenis gebracht in
afwachting van een eventueel proces voor een militaire rechtbank.

Artikel 37 versus Military Order 1651

In geen enkel ander land worden
kinderen en jongeren systematisch door militaire rechtbanken berecht. ‘De
jongste was 12 jaar’ bericht UNICEF. Het Verdrag voor de Rechten van het Kind
is nochtans duidelijk. Artikel 37 verbiedt foltering, onmenselijke en
vernederende behandeling van kinderen zonder uitzondering, inclusief bij
dreiging van oorlog of om veiligheidsoverwegingen.

Israelisch Military Order 1651 daarentegen, gebied
dat elke persoon die een object gooit, inclusief stenen, met als doel een
persoon of eigendom te beschadigen een maximimstraf van tien jaar kan krijgen.

‘De
omstandigheden voor kinderen in Israëlische gevangenissen vallen volgens UNICEF
nogal mee. Het is echter de intimidatie en het buitensporig geweld tegen
kinderen bij arrestaties en protestacties die de spuigaten uitlopen.’

UNICEF-Palestine heeft ondertussen de grootste moeite om nieuwe
werkingsbudgetten te bekomen. Wereldwijd wordt steeds minder geld vrijgemaakt
voor de V.N. en de buurlanden in het Midden-Oosten zijn prioritair. De
Palestijnen zelf, hebben schrik van wat gebeurd in de buurlanden, het dreigt
hen nog verder te isoleren.

Ook Human Rights Watch rapporteert regelmatig over grove schendingen van
mensenrechten tegen Palestijnse jongeren: Na autopsie werden zeventien
kogelwonden aangetroffen in het hoofd van de zeventienjarige Nadim Nuwarah. De
autopsie sluit volledig uit dat Nadim, en een andere jongen, die vijftiende mei
aan hun eind kwamen door rubberkogels. Toch blijven de Israëlische autoriteiten
beweren niet met scherp te schieten in de West Bank. Sinds kort beschikt het Israëlisch
leger over een nieuw soort drones. Telegeleide en gewapende voertuigjes die in
de West Bank gaan en staan waar ze willen.

‘Kinderen in de West Bank die
dichtbij settlements wonen krijgen het meest te verduren’ weet UNICEF. ‘ Veel settlers
hebben extreme standpunten en wapens afkomstig van de Israëlische regering.
Netanyahu maakt opnieuw vijfhonderd miljoen vrij ter ondersteuning van
settlements, duizendvijfhonderd nieuwe settlementunits
staan in de steigers.

Illegaal volgens de wereld, maar dat weegt voor Netanyahu
niet op tegen historische en religieuze
rechten in het gebied. In de buurt van Nablus drongen kolonisten binnen in
de Urif Secondary School, op dat moment examentijd. Gevaarlijker dan een jonge
Palestijn met een steen is een jonge Palestijn met een diploma. De studenten werden
bekogeld met stenen en krijgen de graffitti Gas
the Arabs op de muur gespoten. In tweede linie komt het Israëlische leger aangehold
ter bescherming van de settlers.’

Van januari tot april dit jaar werden
vijf kinderen gedood door Israëlisch vuur. 196 kinderen, waarvan zevenentwintig
niet ouder dan vijftien jaar, zitten achter tralies. Dertien getuigenissen van
kinderen die als menselijk schild werden gebruikt.

UNICEF heeft kennis van twee
ernstige delicten tegen Israëlische kinderen diezelfde periode. En
toen, werden drie Israëlische tieners voor het laatst opgemerkt bij hun school
in Gush Etzion, een regio van Israëlische settlements.

De ontvoering van een volk. 

De wereld zal het geweten hebben.
Dat in de eerste tien dagen van juni zeventien tieners, tussen dertien en
zeventien jaar, door Israëlische soldaten uit de West Bank in het lost van de nacht uit hun bed zijn gelicht, weet de
wereld niet.

Geen enkele Westerse politicus riep op om die jongens vrij te
laten. De statistieken bij mensenrechtorganisaties krijgen na de ontvoering plots
een nieuwe en ongeziene impuls. Sinds de verdwijning van de drie Israëlische
tieners zijn 300 Palestijnen aangehouden, en het aantal blijft dag na dag
aangroeien.

In de West Bank krijgen de settlers nieuwe morele en financiële
steun, Gaza maakt zich op voor een nieuwe oorlog en Netanyahu deelt mee dat ‘de
militaire acties niet snel zullen worden beëindigd.’ De Palestijnse bevolking
wordt collectief gestraft, niet enkel Hamas: Vliegende checkpoints belemmeren de bewegingsvrijheid van alle
Palestijnen.

Huizen worden gesloopt en de Birzeit – Universteit werd gevandaliseerd.
(Niets gevaarlijker dan een jonge Palestijn met een diploma.) Op 20 juni doodde
het Israëlische leger een Palestijnse jongen in de buurt van Hebron. Een kogel
in de borst. Een autopsie is overbodig. Israël heeft bevestigd dat de soldaten scherpe munitie
gebruiken.

Tot heden kwamen tijdens de recente militaire acties in de West Bank nog twee jongeren om het leven door Israëlisch vuur. De begrafenis van een van de jongeren werd door settlers onder vuur genomen. Zo uitgelaten de kinderen in de oude stad, zo bezorgd zijn de ouders. Schoolvakantie, altijd riskant.