Nooit zo’n afschuwelijk panelgesprek gehoord als gisteren op Canvas over de dood van het 2-jarige Koerdische meisje door een politiekogel. Bij momenten moest ik me even in de arm knijpen om er zeker van te zijn dat ik niet in een nachtmerrie zat. Buiten de advocate – helemaal alleen tegenover een groep tegenstanders – was er niemand die zich ook maar een beetje kon inleven in de hel die deze mensen hebben meegemaakt. Zestig kilometer lang gevolgd worden door een anonieme politiewagen, dan geflankeerd worden door politiewagens met loeiende sirenes, een peuter, je kind, zien geraakt worden door een kogel, dan als ouders gearresteerd worden, niet met de ziekenwagen mee mogen, je dode dochter niet mogen zien, gearresteerd worden, het bevel krijgen het land onmiddellijk te verlaten… Ik kan me voorstellen dat het dit soort onmenselijke toestanden zijn die zo’n gediscrimineerd volk als de Koerden precies wilden ontvluchten. Dat ze in een rechtstaat, een democratie, een land dat de universele rechten van de mens ondertekend heeft, dergelijke ontvangst zouden krijgen, zullen ze zeker niet verwacht hebben. Als je de geschiedenis bekijkt stelt het westen in dergelijke gevallen altijd teleur. Maar dat journalisten, opiniemakers, BV’s en politici niet de minste empathie aan de dag kunnen leggen voor een hulpzoekende medemens vind ik een vreselijke gedachte, waarbij ik alle mogelijke hallucinante extrapolaties kan maken. Voorlopig kunnen de zwakkeren nog rekenen op integere advocaten, hoewel de middelen om hen ook monddood te maken al klaar staan. Ik hoop dat er toch nog moeders waren die door alle verdachtmakingen heen konden zien dat het in dit geval om een tweejarig kind ging, afkomstig uit een problematische leefsituatie, met ouders die als enige fout hadden dat ze dat kind een toekomst wilden geven en geloofden in de normen en waarden waar wij in Europa zich altijd op beroemen. Of worden we allemaal sociopathen?