Het valt op hoe zelfs prestigieuze mainstream media hun informatie niet objectief en onafhankelijk voorschotelen als het over bepaalde berichten gaat, zoals bij voorbeeld over Venezuela. Als ze er al in slagen om de Amerikaanse en westerse blokkade en sancties tegen het land te vernoemen, dan worden die woorden stelselmatig tussen aanhalingstekens gezet. Als je dat leest, lijkt het erop of president Nicolás Maduro die feitelijkheden uit zijn duim en tenen gezogen heeft of in een nachtmerrie gedroomd heeft. Nochtans zijn de gevolgen desastreus voor de bevolking en het land.

Blokkade en Sancties

Het Venezolaanse Observatorium tegen Blokkades legt uit dat vele middelen van de staat ‘bij privébanken en multilaterale organisaties zitten.’ Meer dan 22 miljard dollar van de Venezolaanse staat ligt geblokkeerd in het ‘internationale financiële systeem’ als gevolg van sancties die zijn opgelegd of aangemoedigd door de Verenigde Staten. Het land heeft ’93 geblokkeerde rekeningen in het buitenland die toebehoren aan openbare organisaties en bedrijven.’ Maar die staan nu op privé banken of multilaterale organismen.

Volgens William Castillo, viceminister van het Beleid tegen de Blokkade bevatten 29 van deze rekeningen ‘liquide en halfliquide geldmiddelen die nodig zijn voor onderwijs, gezondheidszorg en sociale programma’s.’  Bovendien heeft Venezuela 31 ton goud, goed voor om en bij 1,95 miljard dollar, maar die zijn geblokkeerd in de Bank of England. Door de sancties van de VS heeft het land 99 procent van zijn deviezeninkomsten uit de oliewinning (de belangrijkste Venezolaanse industrie) verloren.

(Bron: Almayadeen)

Hilarische creatie op de klippen

Wat we ondertussen merken is dat de laatste tijd de Amerikaanse baggercampagne tegen Venezuela wat stil gevallen is. Een tijd geleden nog werd de Venezolaanse regering weggezet als drugshandelaar naar de VS en Europa. Nu is de focus op de productie en de handel van cocaïne naar de rest van de wereld steevast verlegd naar Colombia, Peru en Ecuador. Zijn de Verenigde Staten het wat moe geworden om fake news te verspreiden rond Venezuela? Of is de deal met Venezuela in verband met olieleveringen sinds de oliecrisis de reden dat de VS zich nu wat meer gedeisd houden? Of is het de schaamteloze afgang van hun pogingen om de regering van Nicolás Maduro ten val te brengen bij middel van hun hilarische creatie van een interim president, een interim parlement, interim ambassadeurs en een interim schatkist die de officiële schatkist van het land deels leegplunderde? Het verhaal van interim president Juan Guaidó begon uiteindelijk zelfs op de zenuwen te werken van de oppositiepartijen, die hem al die tijd steunden, maar hem begonnen te verdenken van corrupte praktijken in verband met de gelden die hij, in samenwerking met de VS, voor eigen belang achteroversloeg bij de plundering van de officiële schatkist.

Ex-volksvertegenwoordigers van de oppositie die tussen 2016 en 2021 zitting hadden in de Nationale Assemblee van Venezuela stemden uiteindelijk in met de opheffing van de ‘interim-regering’ die Juan Guaidó als leider had. In de plaats werd een gedelegeerde commissie benoemd. Haar taak bestaat erin een aantal bezittingen van het land in het buitenland te beheren. Juan Guaidó nam deel aan die sessie. Uiteraard stemde hij tegen de hervormingen. Ondertussen is het onduidelijk hoe de VS en andere landen, zoals het Verenigd Koninkrijk, daarmee moeten omgaan. In het Verenigd Koninkrijk zijn Venezolaanse bezittingen in handen van het team van Guaidó geparkeerd. Voor hen is Guaidó de kaart die ze trokken in hun pokerspel om Nicolás Maduro niet langer als president te erkennen en ten val te brengen.

De oppositiepartijen zoeken hun mannetjes in de voorverkiezingen 

Er komen nationale verkiezingen aan in Venezuela. Die zullen doorgaan volgend jaar en beslissen over een nieuwe regeringsperiode (2025 tot 2031.) De coalitiepartijen van de oppositie gaan dit jaar in oktober reeds aan de slag. Het zal geen gemakkelijke klus worden. Wie gaat voor presidentskandidaat? Want naast de coalitie van de vier belangrijkste oppositiepartijen (de G4), samengesteld uit  Primero Justicia, Un Nuevo Tiempo, Acción Democrática en Voluntad Popular, komen nog eens dertig politieke organisaties en bewegingen wegen op de keuzes. De oppositie blijkt geen gram vertrouwen te hebben in de staatsinstellingen. De Nationale Kiesraad (CNE) van de staat biedt technische hulp aan de voorbereidselen van de verkiezingen van volgend jaar. De oppositie heeft er geen vertrouwen in en maakt propaganda op sociale netwerken om financiële steun te verwerven bij de bevolking en zo hun eigen voorverkiezing te organiseren. Sommigen oordelen dat deze houding van wantrouwen eerder als bedoeling heeft om de geloofwaardigheid van de verkiezingsautoriteiten van de staat in diskrediet te brengen. Daarom richtte de oppositie haar eigen Nationale Commissie voor de Voorverkiezingen (CNdP) op. De Commissie zou in totaal ongeveer 5.000 stembureaus willen monteren in het hele land, bemand door ongeveer 25.000 mensen, met een verwachte opkomst van 3 miljoen kiezers.

Indien deze voorverkiezingen waren gecoördineerd met behulp van de Nationale Kiesraad (CNE) van de staat, zouden ze naast de betrouwbaarheid van het geautomatiseerde stemproces ook toegang hebben gehad tot de stemcentra die bij reguliere verkiezingen worden gebruikt en tot ‘Plan República,’ de militaire inzet die de orde en de veiligheid bij de verkiezingen garandeert. Nu zijn er in oppositiekringen al twijfels gerezen over het verloop van de voorverkiezingen, vooral op logistiek gebied. De locatie van de stembureaus en problemen met handmatig stemmen zijn enkele van de klippen die moeten omzeild worden. Naarmate de tijd verstreek werd het gebrek aan organisatie en de improvisatie almaar duidelijker. Zo was het niet verwonderlijk dat extravagante aankondigingen zoals de overweging om kerken als stembureaus te gebruiken plaats grepen. Om het initiatief mee te financieren zouden ze loterijacties op het touw zetten.

Er zou tevens kunnen gevreesd worden dat onder deze omstandigheden van instabiliteit politiek geweld de kop zou kunnen opsteken, wat dan weer kan gebruikt worden om de verantwoordelijkheid af te schuiven op de Venezolaanse regering. Dat zou dan op zijn beurt kunnen leiden tot een ‘gekleurde revolutie,’ (aangewakkerd door de VS, de kampioenen in dit soort interventies.)  Een ‘gekleurde revolutie’ wordt immers uitgevoerd tegen leiders die door het Westen worden beschouwd als autoritair en beschuldigd van dictatoriale praktijken of van het manipuleren van verkiezingen door politieke corruptie. Dikwijls is daarbij  de rol van externe actoren, voornamelijk de Verenigde Staten, de Central Intelligence Agency (CIA), de stichtingen van de Amerikaanse regering zoals USAID en de National Endowment for Democracy onmiskenbaar.

De vicevoorzitter slaat alarm[1]

Begin september klaagde María Carolina Uzcátegui, voormalig vicevoorzitter van de Nationale Commissie voor de Voorverkiezingen een reeks onregelmatigheden aan in het proces voor raadpleging van de oppositie en benadrukte dat ‘de voorwaarden niet aanwezig zijn om door te gaan met het voorverkiezingsproces.’

‘Helaas bevinden we ons, vijfenveertig dagen voor het voorverkiezingsproces, in een situatie die erop duidt dat er te veel struikelblokken en ongemakken kunnen zijn die de voorverkiezingen niet mogelijk maken,’ zei ze op een persconferentie in Caracas.

Voor haar legt dit proces alleen maar bepaalde belangen bloot en is het geen echte oplossing voor de nationale situatie.

‘In plaats van de eenwording van de oppositie te vertegenwoordigen en een alternatief voor het land te presenteren, zijn de voorverkiezingen een strijd tussen speciale belangen geworden,’ zei ze.

Voor haar waren de tegenstrijdigheden evident over het resultaat van deze raadpleging. ‘Voor het land is het niet duidelijk of we een kandidaat kiezen die Miraflores (Huis van de president, red.) kan bereiken of dat we eerder het nieuwe hoofd van de oppositie kiezen, en zo van het democratische pad afgeleid worden,’ klaagde ze.

Over het tijdschema van de verkiezingen verduidelijkte ze dat het bedacht was voor een geautomatiseerd proces, dat wil zeggen, een proces met technische ondersteuning van de Nationale Kiesraad (CNE), maar niet voor een zelf beheerde voorverkiezing met handmatige stemming. Ze beweerde bovendien dat het proces in zijn huidige vorm niet aan de verwachtingen van de Venezolanen zal voldoen.

‘Ik denk niet dat de omstandigheden goed zijn om de voorverkiezing op 22 oktober te laten plaatsvinden, zoals het land het nodig heeft,’ besloot ze.

De problemen stapelen zich op

De Nationale Commissie voor de Voorverkiezingen probeerde de zorgen die steeds vaker naar voren kwamen naarmate de afgesproken datum nadert, de kop in te drukken, maar deze blijven alles behalve onopgemerkt.

Het meest relevante geval was het aftreden van de vicevoorzitter María Carolina Uzcátegui van de Commissie, die voor haar aftreden duidelijk maakte dat ‘het proces, zoals het tot nu toe verloopt, zeer ernstige technische en logistieke problemen met zich meebrengt,’ waardoor het onmogelijk is om aan het vastgestelde tijdschema te voldoen. Volgens haar moet de datum van de voorverkiezingen met minstens een maand worden uitgesteld om ervoor te zorgen dat deze problemen worden opgelost.

Ondanks deze waarschuwingen besloot de Commissie haar te negeren en haar te vervangen door voormalig rechter Mildred Camero. Bovendien begon de Commissie verklaringen af te leggen waaruit zou blijken wat ze zogezegd allemaal reeds bereikt had om het proces in oktober te laten plaatsvinden.

Het probleem van de gediskwalificeerden[2]

Er rees al vlug onenigheid op tussen de kandidaten in de voorverkiezingen van de oppositie over wat te doen met de diskwalificaties van sommige kandidaten voor het bekleden van een gekozen openbaar ambt. Een heuse struikelblok met luttele weken voor de interne verkiezingen, gepland voor 22 oktober.

De dertien politici die in aanmerking willen komen voor de kandidatuur van de oppositie bij de presidentsverkiezingen van 2024 kunnen zonder problemen meedoen aan de voorverkiezingen. Maar ze zijn zich er ook van bewust dat degenen die gediskwalificeerd zijn  niet in aanmerking zullen komen voor algemene verkiezingen voor het presidentschap van de republiek.

Gezien deze situatie pleiten sommigen voor de onmiddellijke terugtrekking van degenen die gediskwalificeerd werden door de staat,  omdat ze – zelfs als ze zouden winnen – niet in aanmerking zouden komen voor het presidentschap. Desondanks willen sommige gediskwalificeerden toch doorgaan in de race voor de presidentskandidatuur, in de hoop dat er iets onverwacht gebeurt en de sancties worden opgeheven.

Anderen stellen voor dat ze zich terugtrekken of toch een lijn van opvolging instellen, zodat als een van de gediskwalificeerde kandidaten wordt gekozen, hij of zij de kandidatuur afstaat aan de tweede of volgende kandidaten totdat er een is die niet de sanctie draagt die hem of haar verhindert om het presidentschap na te streven in de algemene verkiezingen.

Een onder hen bij voorbeeld is Corina Machado. Zij wordt beschuldigd van het beramen van corruptie, samen met de door de VS opgefokte ‘interim-president’ Juan Guaidó en van het steunen van de Amerikaanse blokkade en de sancties tegen het land, een van de oorzaken die de exodus van ongeveer zeven miljoen Venezolanen op gang bracht.

Ook zijn alle ambtenaren van de staat verplicht om hun bezittingen op te geven bij de Algemene controle van de Republiek (CGR,) zodat de bevolking op de hoogte is van hun bezittingen. De CGR diskwalificeerde onder meer achtentwintig volksvertegenwoordigers van de aftredende Nationale Assemblee, waaronder Juan Guaidó, omdat ze weigerden te voldoen aan de wet ‘Verklaring onder ede van het Patrimonium.’

Hoop op de landgenoten in het buitenland

Minder enthousiaste opmerkingen aan de zijlijn spreken het vertrouwen teen dat de Commissie officieel probeert uit te stralen. Een door Tal Cual geraadpleegde bron van de Commissie verklaarde dat het tijdschema nauwelijks haalbaar is. Maar de Commissie dringt aan op het wegnemen van twijfels over de noodzaak om de datum van de voorverkiezingen te veranderen, omdat ze de impact vreest op de toch al verzwakte geloofwaardigheid en legitimiteit van het leiderschap van de oppositie in de ogen van de kiezers.

‘Indien het vertrouwen in de Commissie afneemt en er zich een hoge graad van onthoudingen voordoet, zou – zelfs als de persoon in kwestie ronduit wint – de legitimiteit in twijfel worden getrokken,’ zegt Daniel Varnagy, een academicus van de oppositie.

De kwestie van de Venezolaanse emigranten in het buitenland werd  door de oppositieleiding voorgesteld als doorslaggevend voor een gunstig verkiezingsscenario. Maar in feite is dit veel minder belangrijk gebleken. Er werd gesproken over miljoenen kiezers die bereid waren om deel te nemen, maar het uiteindelijke aantal komt niet boven de 400.000 kiesgerechtigden uit, waarvan er slechts 297.602 hun informatie hebben bijgewerkt op het webplatform dat de Commissie voor dit doel heeft opgezet. Van zijn kant schat de opiniepeiler Pronóstico de opkomst op ongeveer 1,7 miljoen Venezolanen. De voorzitter van Pronóstico wijst erop dat hogere opkomstcijfers een verkeerde interpretatie zijn.

En dan zijn er nog de centen[3]

Naast een cumul aan praktische problemen zijn, zoals altijd, de financiën doorslaggevend. Volgens sommige schattingen gaat het om een bedrag tussen de drie en vijf miljoen dollar. De voorzitter van de Commissie, Jesús María Casal, vermeldt dat het ingezamelde geld afkomstig is van de kandidaten van de oppositie, die bij het formaliseren van hun kandidatuur toezegden om een financiële bijdrage te leveren, evenals evenementen van fondsenwerving in het land en in het buitenland, naast ‘vrijwillige bijdragen’ van niet-geïdentificeerde personen.

Fondsen zijn in het recente verleden een eikel thema geworden in de rangen van de oppositie. Het begrip ‘transparantie’ dat men wil laten zien, botst met de talrijke gevallen van corruptie die oppositieleiders hebben gepleegd, vooral na de lancering van ‘Operatie Guaidó,’  waarbij Venezolaanse staatsfondsen illegaal werden geplunderd.

Zoals Bloomberg in mei publiceerde, ontving de in 2015 gekozen Nationale Assemblee van de oppositie minstens 347 miljoen dollar van rekeningen die in de Verenigde Staten waren bevroren onder het Amerikaanse regime van sancties en blokkades. Van het totaal is bekend dat ongeveer 49 miljoen dollar is toegewezen aan een ‘Fonds voor de Bevrijding van Venezuela’, wat betekent dat ongeveer 300 miljoen dollar aan Venezolaanse staatsgelden wordt gebruikt voor de persoonlijke agenda’s van de partijen die het Democratisch Eenheidsplatform van de oppositie aanhangen. Gezien het feit dat kandidaten hun bijdrage moeten leveren om de voorverkiezingen te realiseren, is het niet uitgesloten dat een deel van deze fondsen wordt gebruikt om hen te financieren.

Dit is een schending van de Venezolaanse regels voor de toekenning aan politieke partijen en het verslechtert het imago van de oppositie. Niet alleen vermijdt de oppositie in haar campagne het belangrijkste sociaaleconomisch probleem van het land te vermelden, met  name de eenzijdige sancties van de Verenigde Staten. Maar ze maakt er zelfs misbruik van voor haar politieke initiatieven en persoonlijke verrijking.

Door het organiseren van een loterij om fondsen te verzamelen zullen ze de vragen over de herkomst van het geld dat ingezameld is om de voorverkiezingen te financieren niet kunnen verdoezelen en op die manier het groeiende wantrouwen in het proces niet kunnen wegnemen. Het is slechts een van de wanhopige pogingen om de geloofwaardigheid van de oppositieleiders te herstellen.

Vele waarnemers stellen zich de vraag of het de oppositie te doen is om samen een vuist te maken tegen het socialistisch beleid van president Nicolás Maduro dan wel of elk van de kandidaten uit is op zijn eigen overwinning en om president van het

[1] Venezuela. María Carolina Uzcátegui propone posponer primarias de la oposición – Resumen Latinoamericano

[2] Contraloría venezolana inhabilita a Guaidó y otros 27 exdiputados | Noticias | teleSUR (telesurtv.net)

[3] Venezuela. Crisis y desconfianza marcan la antesala de las primarias – Resumen Latinoamericano