… Vind u het ook ontzettend hoe niet weinig mensen als angsthazen en komma-neukertjes reageren op de gezondheids-bedreigende komst van het virus?

“Wat moeten we doen, zeg het ons, mijnheer de Minister? ”

Hoeveel doden vandaag? Waar mogen we nog naartoe, please? Is die reeks maatregelen nodig?

Vooral het gebrek aan enthousiasme voor omhelzing vind ik op het godslasterlijke af.

Voor mij is God immers Liefde.

Onlangs troffen wij in een straatje niet ver van de hoofdkerk in Hasselt zelfs een bord van de overheid aan dat mensen aanspoorde niet te blijven staan bij elkaar om een ontmoeting te laten gebeuren, een klapke te doen…

Hysterie, waan, het kan ook een heel land te pakken nemen

De kilte van niet weinigen doet ons denken aan de collectieve waanzin, schaamte en vrees nadat in augustus 1997 bekend werd hoe een eenzaat een reeks meisjes had gevangen, opgesloten en misbruikt, & laten sterven. Een man die nog een meisje vastpakte met natuurlijke genegenheid werd bijna dood-gekeken. Ik las een tijdje terug getuigenissen van bedroefde vaders die bekenden dat zij hun dochter in geen twaalf jaar geknuffeld hadden!…

Ik ben daar zoveel mogelijk dapper tegen in gegaan.

(Gelukkig was ik het gewoon scheef te worden bekeken, van in de lagere school, toen ik een tijdje gepest werd 😉

__________________________________________

Illustratie:

Uit de oudste dozen: onze moeder geeft me te eten tijdens de eerste winter die ik meemaken mag, de befaamde harde winter van 1962-1963. Locatie: het toenmalige restaurant in de Galeries Anspach, benedenverdieping van de huidige supermarkt Match in de Bondgenotenlaan.

De liefde van Maria, die een dozijn of twee kinderen in een vijftal landen had opgevoed als gouvernante, was intelligent, strak en intens.

(Entry op ons facebookprofiel van negen december twintig)