Tussen 26.000 en 30.000 personen in ons land beoefenen het beroep van sekswerker. Maar voor de politieke besluitvormers, die wekelijks samenzitten in het Overlegcomité, blijken we niet te bestaan.
Een kleine herinnering aan wat zich vooraf afspeelde: op 13 maart werd onze volledige sector gesloten in België. Na een korte herneming gedurende de zomer, voor een periode van drie maanden, gingen we vanaf oktober 2020 terug op slot. Gedurende deze hele tijd, ondanks onze correspondentie met verschillende federale kabinetten (Ministerie van Zelfstandigen, Maatschappelijke Integratie), ondanks onze samenwerking met de GEES voor het opstellen van een gezondheidsprotocol voor de sector, werd er nooit met een woord over ons gerept tegenover het brede publiek. En al zeker niet na de Overlegcomités.
Hoe staat het er vandaag voor? “Alle contactberoepen mogen herbeginnen”, lezen en horen we. Niet alle. Sekswerk is ertoe veroordeeld gesloten te blijven, daartoe besluiten we op basis van gebrekkige en onzekere informatie. Het is een teken van hypocrisie, van het feit dat het beleid doet alsof we niet bestaan. Geachte Eerste Minister, er zijn sekswerkers in België. U blijft ons bestaan verloochenen tijdens elk Overlegcomité.
Sekswerkers worden nog steeds niet erkend, ondanks een jaar crisis. Onze situatie is dramatisch. Om te (over)leven hangen velen van ons af van liefdadigheid. Anderen weten zich geen andere keuze dan te blijven werken onder de radar, met inbegrip van alle gevaren dat dat met zich meebrengt.
UTSOPI trekt aan de alarmbel. Om onze onvrede en onze woede te uiten, komen we samen voor het station Brussel-Noord deze zondag 7 maart om 14u. Doe mee om je steun te laten zien aan sekswerkers, die leven en lijden in de grootste vergetelheid, die nood hebben aan jullie om zich te laten horen.