Wie van het één of ander, ‘meer’, of vooral ‘minder’ zou willen, moet vandaag de dag vooral opletten dat hij het niet over een bepaalde groep mensen heeft. Zo ervoer de Nederlandse politicus Geert Wilders vorige week, dat zelfs de vraag stellen, of zijn toehoorders voor “meer of minder Marokkanen in Nederland” waren, door de politiek correcte Nederlander als racistisch en haatverwekkend werd beschouwd.

Misschien had hij er beter aan gedaan om het enigszins ‘zachter’ te formuleren, in de vorm van: “Vindt U dat er nu wel genoeg Marokkanen in Nederland zijn?” Er mag dan wel een duidelijk verschil zijn tussen ‘minder’ en ‘genoeg’, in beide gevallen spreek je toch de wens uit dat het er in ieder geval niet meer mogen worden. En dàt schijnt dus niet te mogen!

Men kan zich afvragen waarom men in het raam van de vrije meningsuiting wel zou mogen zeggen dat men bvb minder mensen van groep A in zijn omgeving wil, maar dat niet mag vragen m.b.t. tot groep B. Liggen die criteria dan vast? Mag ik de verzuchting uiten dat er minder kinderen in mijn straat zouden wonen? Of minder mensen die nooit hun stoep vegen? Of gewoonweg minder Franssprekenden? Waarom zou ik dat dan niet mogen doen als het over bevolkingsgroepen of nationaliteiten gaat? Zijn er dan bepaalde voorwaarden verbonden aan het al dan niet mogen (graag) tolereren van bepaalde groepen van mensen in je omgeving?

Willen wij meer of minder asielzoekers en/of illegalen in ons land? Willen wij meer of minder Franstaligen in de Brusselse rand? Willen wij begoede burgers meer of minder sociaal zwakken in hun riante villawijken? m.a.w. Willen wij meer of minder mensen om ons heen van wie wij menen dat zij niet in onze leefomgeving thuishoren?

De vraag is niet of wij dat al dan niet rechtmatig of humaan gezien kunnen eisen, dan wel of wij die verzuchting kunnen en mógen uiten?

Hoe hypocriet kan men eigenlijk zijn. Wij bepalen enerzijds dat het discrimineren van mensen op grond van ras, huidskleur, nationaliteit, etni, afkomst, religie e.d. verboden en strafbaar is, maar organiseren anderzijds onze maatschappij zodanig dat dat discriminatie op grond van opleiding, kennis, fysieke en psychische vermogens, bezit, inkomen, sociale status e.d. bepalend zijn in onze sociaaleconomische samenleving. Wij spreken over de gelijkheid  van mensen, maar door iedereen te beoordelen volgens de hiervoor aangehaalde maatstaven, plaatsen wij hen in verschillende ongelijkwaardige categorieën.

Wij maken wetten waar (zogenaamd) iedereen gelijk aan is, en die ieder dus dient op te volgen, maar die inhoudelijk dikwijls verschillen al naar gelang men tot een bepaalde categorie behoort. Wij controleren (voor zover mogelijk) onze grenzen om burgers uit bepaalde landen, onder bepaalde voorwaarden al dan niet tot ons land toe te laten. De vestiging- en asielwetgeving voor niet-EU-burgers is een schoolvoorbeeld van discriminatie op grond van nationaliteit, familieband, al dan niet politieke vervolging, en allerlei bepaalde omstandigheden.

Hoe dan ook, gans het hypocriete gedoe m.b.t. discriminatie en racisme is het logische gevolg van de noodzakelijkheid om binnen de dichtbevolkte delen van deze wereld de samenleving enigszins pogen beheersbaar te houden.  

De vraag, “willen wij of zij, hier of daar, nu of straks, meer of minder, van hen of ons”, wordt dan ook dagelijks, al dan niet bewust, door iedereen, en overal gesteld. 

In het geval van Geert Wilders, ging het dus niet zozeer over WAT de vraag was, maar WIE ze stelde.

Maar wie ze ook stelt, het antwoord van de goegemeente is steeds “minder, minder”…