Ik werd onlangs geconfronteerd met een groep hangsenioren. Vreemde vogels, deze bejaarden die hun tijd doorbrengen aan de ingang van warenhuizen. Ze bekritiseren elke passant. En dus ook mijn winkelkarretje werd door hen onder vuur genomen.

“Wat is dat meneer? Tofu?  Kunt u niet zoals iedereen vlees eten?”

Aanvankelijk bleef ik vriendelijk. Mijn motto als pedagoog is dan ook: als je de kans krijgt iemand iets bij te brengen, ongeacht de leeftijd, doe dat dan.

Dus hoestte ik een reeks gerechten op, had het over de CO2 en methaan uitstoot van koeien -een van de grootste oorzaken van de opwarming van de aarde- maar toen ik begon over tofu “wokken”, werd het gesprek plots ruwer.

Bleken twee van de zeven heren in Korea gevochten te hebben. En van spleetogen moesten ze niet weten. Een van hen ging er prat op en passant de uitvinder te zijn van de Belgische platte kookpan. Hoe hij dat dan gedaan had, vroeg ik. “Door een wok op een Koreaan zijn kop te kloppen totdat de wok plat was.”

Kijk,  daar word ik dan weer onvriendelijk van. Soldaatje spelen in het kader van een imperialistische oorlog. En er nog fier op zijn ook.

Ho maar, ik mocht blij zijn dat zij waren gaan vechten in Korea en in de Kongo. Daardoor kon een bayboomer als ik het zich veroorloven tofu te kopen.

“Nee, mijn beste mensen”, repliceerde ik,”ik ben geen babyboomer. Ik behoor net tot die generatie die samen met de Sex Pistols “No Future” als vertrekbasis hadden.”

“En  toch zijt ge verwend!” schreeuwde de senior in een luxueuze semi-automatische rolstoel me toe. Ik verwend? “Jullie zijn het die het geluk hebben gehad de oorlog als kind mee te maken.”

Ik zag ze even naar adem happen. Ik hoopte dat ze hun puffertjes bij hadden. want ik begon pas op dreef te geraken.

“Jullie hebben bombardementen meegemaakt tijdens de oorlog. En ja, af en toe was er wat collateral damage, maar dat had je in Korea en de Kongo ook, hé. Maar jullie konden als kind vrij rondsnuffelen in kapot gebombardeerde huizen en er van alles onder het puin halen. Heerlijk spannend. En jullie hebben het immense plezier gehad om voor de eerste keer kauwgom van de Yankees te krijgen. Zo’n aha-erlebnis heeft geen enkele generatie achteraf kunnen ervaren.”

De verstandigste onder hen was in een ijlings bovengehaald zakwoordenboek op zoek naar de betekenis van aha-erlebnis maar de rolstoelsenior duwde mijn winkelkar tegen mijn scheenbenen. En dat kan pijn doen. Dus deed ik er nog een schepje bovenop.

“Jullie zijn de enige generatie die alleen maar vooruitgang hebben gekend. Alles ging crescendo bergop. En je hebt er niks voor moeten doen. De consumptiecultuur werd jullie in de schoot geworpen. Jobs waren er in overvloed. De lonen stegen constant en aids bestond nog niet. Huizen waren spotgoedkoop en het woord file bestond niet eens. En op de koop toe zijn mensen als ik vandaag hard aan het werk om jullie pensioen te betalen. Dankzij ons kunnen jullie hier fit en gezond doelloos rond hangen.”

Gelukkig dat er op dat moment een bewaker passeerde of ik had waarschijnlijk niet meer in staat geweest verslag uit te brengen van mijn wedervaren met deze bende hangsenioren.

Terwijl ik ‘s avonds de tofu stond te wokken, vroeg ik me af of ik verkozen zou kunnen geraken door een one-issue partij op te richten. De ASP. Anti-Senioren Partij. Met als programmapunten: samenscholingsverbod voor bejaarden; een verplicht rijbewijs voor oude rolstoelgebruikers; inburgeringscursussen op het vlak van geschiedenis (hoe het er echt aan toe ging in de jaren 50) en een pensioenuitkering met strafpunten waarbij telkens een percentage afgenomen wordt bij agressief gedrag of idiote uitspraken.

De tofu smaakte overheerlijk. ?