Freddy Visconti, vakbondsman metaalarbeider ABVV MWB Henegouwen

Freddy zei “Ik voel me slecht omdat ik al meer dan 45 jaar vakbondsactivist ben en het aantal keren dat ik heb deelgenomen aan blokkades van zoneringen, rotondes, grote wegen, enz. niet kan tellen. Dit gevoel wordt nog versterkt door de veroordeling van de “17 van de brug van Cheratte”, waaronder Thierry Bodson, de huidige voorzitter van het ABVV, ook voor “kwaadwillige obstructie van het verkeer”. Ik voel me doelwit, omsingeld, mijn stakingsrecht wordt ondermijnd. Deze veroordelingen belemmeren de uitoefening van democratische rechten. Niet alleen voor vakbonden, maar voor alle protestbewegingen.

In de media, op conferenties en zogenaamde sociale overlegvergaderingen hebben de bazen het over het “moderniseren van het stakingsrecht”. Niets is minder waar. Laten we er niet omheen draaien: in feite gaat het erom de productie van rijkdom te garanderen. Maximale winsten en dividenden garanderen. Verder niets.

Alle pseudo-democratische, moderne, wendbare, enz. onzin dient om deze eeuwigdurende zucht naar winst te verbergen. De ontwikkeling van het kapitalisme (ik verwijs u naar de werken van Karl Marx), door middel van kapitalistische concurrentie, dwingt bazen om steeds meer uit de arbeidswereld te persen.

De vakbonden die sociaal verzet organiseren, verhinderen dat ze in massaal veel winst maken … De bazen zouden in hun hart terug willen naar de wet Le Chapelier van 1791, die het stakingsrecht verbood … Dit moet u in gedachten houden bij het analyseren van de politieke gebeurtenissen in België.

In België worden de arbeidswereld steeds meer beperkingen en repressie opgelegd. Bijvoorbeeld eenzijdige noodprocedures om piketpalen te verbreken, waarbij deurwaarders en de zogenaamde ordehandhavers worden ingezet om de strijd te breken. In het Delhaize-geschil bereikten deze dwangbevelen een ongekende hoogte, omdat ze verder reikten dan de entiteiten van individuele winkels en voor heel België werden uitgevaardigd … Dit is ongekend. Het is vermeldenswaard dat de PS en Ecolo nooit iets concreets hebben gedaan om de inmenging van de rechtbanken in arbeidsconflicten tegen te gaan.

Behalve het afleggen van grote verklaringen, die luider worden naarmate de verkiezingen dichterbij komen. Maar hier hadden ze een gouden kans om zich in het debat te mengen en een wetsvoorstel in te dienen om een einde te maken aan dit voortdurende schandaal. Erger nog, in het geval van de wet-Van Quickenborne stemden de PS en Ecolo drie keer in de Justitiecommissie VOOR het wetsvoorstel, ondanks waarschuwingen en demonstraties van enkele duizenden mensen van vakbonden en verenigingen. Een drievoudig verraad van de arbeidswereld”.

Marianne Pétré, arbeidsadvocaat tijdens het proces van de arbeiders van de Forges de Clabecq

Marianne Pétré legde uit wat er op het spel stond in het wetsvoorstel-Van Quickenborne. De aanleiding voor het wetsvoorstel was een verzoek van Philippe Close, de socialistische burgemeester van Brussel, om strengere wetgeving om “relschoppers” bij demonstraties aan te pakken. Dit is geen nieuw probleem. Er moet op gewezen worden dat P. Close autoritair rechts vertegenwoordigt en dat hij voor deze wet gelobbyd heeft binnen de PS, die in feite gelieerd is aan de Open VLD. Het doel van het wetsvoorstel is om een “demonstratieverbod” toe te voegen aan alle “relschoppers”. Dit is totaal onwerkbaar, vooral omdat de huidige wet dit al toelaat. Dit wetsvoorstel zal echter alleen maar leiden tot meer repressie, het opnemen van vage begrippen en het ideologisch introduceren van teksten om te straffen, angst te creëren om te demonstreren, een ideologie van repressie en gepaard gaand met politiegeweld.

Vandaag de dag wordt de maatschappij steeds rechtser, onder het mom van democratie, net als het rechtssysteem, dat deel uitmaakt van de regering. De maatschappij wordt steeds autoritairder en er is een haat tegen wanorde. Moeten we pessimistisch zijn of niet?

Op dit moment wordt het stakingsrecht in twijfel getrokken, vooral bij Delhaize – het is ongekend in België. Er is een samenspanning tussen de rechterlijke macht en de economische en politieke machten. Delhaize lobbyt heel hard, en de rechtbanken reageren door landelijke bevelen uit te vaardigen voor alle Delhaize-winkels die staken, zoals eerder het geval was voor Carrefour-winkels.

Maar als de wet niet meer wordt toegepast en er geen tegengewicht is, zullen er rellen uitbreken zoals in de VS. Het is duidelijk dat we geen volledig vertrouwen kunnen hebben in het rechtssysteem om de wet toe te passen of te interpreteren.

Marianne Petré merkt een duidelijke rechtse trend op in de rechtbanken. Dit geeft de politie een “vrijbrief” om te doden, en er zijn al tientallen doden gevallen. Zelfs als het regime autoritair wordt, zal de strijd hervat worden, maar op welke manier?

Een van de problemen is het personeelstekort bij justitie, waardoor er geen ruimte meer is voor reflectie.

Gelukkig organiseert het verzet zich en reageren de jongeren, misschien niet zoals in onze tijd, maar met nieuwe acties en veel creativiteit. We moeten hen vertrouwen.

Rosetta Scibilia, vakbondsafgevaardigde CNE bij Delhaize

Rosetta Scibilia herinnert zich dat de 8 maanden durende strijd van de Delhaize-werknemers begon op 7/3/2023, toen de pers de intentie van Delhaize aankondigde om al haar winkels te franchisen, onmiddellijk gevolgd door een ondernemingsraadvergadering van slechts 10 minuten, waarin het management van Delhaize zijn plan presenteerde om de 128 geïntegreerde winkels te franchisen en het aantal werknemers met 50% te verminderen (6.500 van de 10.000 banen), inclusief hun arbeidsvoorwaarden en loon. De schok was enorm, aangezien deze werknemers tegen 2022 een omzet van 87 miljard euro hadden geproduceerd en de onderneming enorme winsten maakte. De werknemers reageerden onmiddellijk door de winkels te sluiten en een zeer vastberaden staking te beginnen die tot op de dag van vandaag voortduurt. Maandenlang werden niet alleen de winkels gesloten, maar ook het distributiecentrum in Zellik, dat 15 tot 18 keer geblokkeerd werd. Dankzij klassenjustitie kwamen de bestellingen dan toch aan, vergezeld van deurwaarders en politieagenten, inclusief bewakers.

Ondanks de bevestiging van het management in oktober dat de eerste 51 winkels, d.w.z. één supermarkt op vier, zouden worden overgenomen door een onafhankelijke, blijven de werknemers vechten, gesteund door tientallen burgers en klanten die een steuncomité hebben gevormd dat al 11 solidariteitsacties heeft georganiseerd voor de winkels van Delhaize om de klanten bewust te maken en druk uit te oefenen op de baas.

Studenten worden door Delhaize ingehuurd om stakende werknemers te vervangen en de winkels open te houden. Het zou belangrijk zijn om jongeren, die erg verarmd zijn en daarom gedwongen worden om te werken, bewust te maken van de noodzaak om stakende arbeiders niet te vervangen. Toch zijn dit vaak de kinderen van de arbeiders van Delhaize. In april 2023 werd er een wet aangenomen om het aantal uren dat onder studentenarbeidscontracten gewerkt wordt, te verhogen van 475 naar 600, zonder dat het probleem van de baanonzekerheid voor studenten echt opgelost wordt.

Bovendien werd met succes een oproep tot een boycot gelanceerd, met als gevolg dat Delhaize verliezen heeft geleden en een deel van haar klanten heeft verloren, en reclamecampagnes moet organiseren om haar merkimago te herstellen.

Een belangrijke vaststelling die gemaakt moet worden, is dat de detailhandel niet in staat is geweest om zich te mobiliseren, hoewel de arbeidsomstandigheden er sterk verslechteren, en dat in de grootdistributie binnen 5 jaar duizenden banen verloren zullen gaan, net als in de franchising van winkels.

Wat Delhaize betreft, hebben 120 kandidaat-franchisenemers de onaantrekkelijke wijzigingen in hun contracten aangeklaagd. Alle franchisenemers, kandidaat of niet, weigerden echter de aanwezigheid van een vakbondsdelegatie.

Een andere vaststelling is het gebrek aan solidariteit tussen de 2000 arbeiders in de logistieke centra, vooral in Zellik, en de stakers. Aan het begin van de staking steunden ze de staking, maar ze stopten zodra er een veiligheidsovereenkomst voor de arbeiders was getekend, en ze zetten de slakkenacties niet meer voort. Toch riskeren ook zij honderden banen en loonsverlagingen.

De vakbonden hebben ook de fout gemaakt om niet vanaf het begin te investeren in franchisewinkels, waar vrijwel geen vakbondsafvaardiging is omdat er minder dan 50 werknemers zijn. Ook bij Carrefour wil men de afvaardigingen met 50% verminderen voor de volgende sociale verkiezingen in 2024.

Fotoula Ioannidis van de Cercle d’éducation populaire Bob Claessens, Griekse feministe en vakbondsactiviste

Fotoula Ioannidis presenteerde de nieuwe anti-arbeiderswetten in Griekenland. Het is belangrijk om de vakbondsstrijd in Griekenland te analyseren, een strijd tegen het nieuwe sociale model van de EU. Jarenlang, en vooral sinds de economische crisis van 2008, onder regeringen van Syriza, Pasok en nu Nieuwe Democratie, zijn de rechten van arbeiders en vakbonden in twijfel getrokken en aangevallen. Het is bijvoorbeeld belangrijk om te onthouden dat in Griekenland alle collectieve arbeidsovereenkomsten werden afgeschaft en geleidelijk weer werden hersteld dankzij het verzet van de vakbonden. Repressie bestaat al heel lang in Griekenland, en fascistische krachten zijn aanwezig binnen de neoliberale regering en vooral bij de politie.

Vanaf het begin van de economische crisis in 2008 waren de aanvallen van de regering vooral gericht op vakbondsacties. Op 26/8/21 publiceerde het Ministerie van Arbeid bijvoorbeeld een ministerieel besluit ter interpretatie van de artikelen van het anti-arbeidersdecreet 4808/2021, dat betrekking heeft op stakingsacties en vakbondsrecords. Opgemerkt moet worden dat deze wet in zijn geheel eerdere arbeidersvijandige wetten in stand houdt en verder ontwikkelt, de aanvallen op de arbeidstijd verhevigt, de invoering van 10- en 12-urige werkweek, overwerk en onbetaald ontslag vergemakkelijkt, het recht op vakbondsactie beperkt, enzovoort. Het stakingsrecht is al beperkt door de vereiste van een stem van 50% van de vakbondsleden. Opgemerkt moet worden dat het de Syriza-regering (2015-2019) was die de stemdrempel voor stakingsacties verhoogde van een derde naar 50% van de vakbondsleden! In België is 66% van de stemmen nodig om een staking uit te roepen!  Sinds september 2023 is er een nieuwe wet in behandeling met andere beperkingen, waaronder vermeende “gevallen van geweld, inclusief psychologisch geweld, tegen diegenen die niet wensen te staken”, het verbod op picketing in ingangszones tijdens een staking, enz. onder dreiging van 6 maanden gevangenisstraf en een boete van 5.000 euro, met andere woorden een zeer sterke vorm van criminalisering!

Het feit dat de regering er eerst voor koos om de uitvoering van de specifieke artikelen te bevorderen, toont aan dat haar onmiddellijke prioriteit is om vakbondsacties te treffen, zodat ze daarna gemakkelijker de arbeidersvijandige maatregelen in verband met arbeidstijd en algemene arbeidsomstandigheden kan uitvoeren. Zo wil de neoliberale Griekse premier na zijn herverkiezing in juni 2023 EU-richtlijn 2019/1152 in Griekenland toepassen om de arbeidshervorming en de ontrafeling van het arbeidsrecht kracht bij te zetten met een monsterlijk nieuw wetsvoorstel dat een 13-urige werkdag, een 78-urige werkweek, de afschaffing van de werkpauze en talrijke voordelen als gevolg daarvan oplegt. Geconfronteerd met de overheersing van de nieuwe flexibele vormen van werkgelegenheid, willen ze de vijfdaagse werkweek en de zondagsvakantie in meer sectoren afschaffen, zoals in de voedingsindustrie, het hebben van meerdere banen, contracten op uurbasis zoals die onder Thatcher in Groot-Brittannië werden ingevoerd, waardoor het armoedecijfer steeg, enzovoort. De situatie van werknemers in Griekenland is al dramatisch: het minimumloon is €780/maand, het gemiddelde loon is €850/maand, 30% van de arbeidscontracten is parttime, maar vandaag wil de regering de pensioengerechtigde leeftijd verhogen naar 74 jaar, de pensioenen zijn 14 keer verlaagd en met 40% verlaagd, waardoor het zelfmoordpercentage onder gepensioneerden met 40% is gestegen!

Vanaf 2021 viel de wetgeving het stakingsrecht aan door een gegarandeerde minimumdiensttijd van 33% in overheidsdiensten in te voeren. Veel werknemers in deze sectoren respecteren deze voorwaarden echter niet en gehoorzamen er niet aan, zoals de werknemers in de Atheense metro tijdens de algemene staking in september 2023. De circulaire in kwestie verwijst naar de artikelen 91 tot en met 95 van de wet, die het stakingsrecht handhaven en extra belemmeringen opwerpen. Artikel 95 schaft het stakingsrecht in wezen af, omdat het vereist dat in overheidsbedrijven of bedrijven met een openbare dienst (waaronder particuliere bedrijven), om te kunnen staken, de vakbondsorganisatie een gegarandeerd minimum aan dienstpersoneel moet hebben aangesteld dat voldoende is om met een derde van de werknemers te produceren. In de praktijk betekent dit dat het bedrijf bijna zal functioneren alsof de werknemers niet staken, vooral in sommige gevallen waar de levering van zelfs maar een derde van het werk de deelname van bijna alle werknemers vereist.

De sectoren waarop deze bepaling van toepassing is, zijn: gezondheidsdiensten, water, elektriciteit, gas, de productie of raffinage van ruwe olie, het vervoer van personen en goederen, telecommunicatie, het postkantoor, riolering en afvalwaterverwijdering, afvalinzameling en -verwijdering, laden en lossen in havens, de Bank van Griekenland en de burgerluchtvaart. Het effect van dit artikel, zegt de circulaire, is onmiddellijk.

Het tweede artikel dat stakingen doodt, is artikel 93, dat de vakbondsorganisatie verplicht “die een staking afkondigt (…) het recht van de werknemers, die niet aan de staking deelnemen, om vrij en ongehinderd van hun werk te komen en te gaan, te beschermen zonder dat iemand fysiek of psychisch geweld tegen hen uitoefent”! Het verbiedt niet alleen stakingstoezicht in de praktijk, maar het schept ook voorwaarden voor provocatie, omdat het de vakbonden zelfs verantwoordelijk maakt voor gebeurtenissen en acties waarvoor zij niet verantwoordelijk zijn.

Artikel 94 verplicht de staatsvakbonden, de OTA’s en de NPDD om een dialoog aan te gaan met de werkgever via de OMED, en benadrukt dat “de uitoefening van het stakingsrecht in overheidsbedrijven of bedrijven van algemeen nut wordt opgeschort” zolang de dialoog duurt. Dit ministeriële besluit legt de voorwaarden vast voor vakbonden, die nu verplicht zijn (de verplichting geldt niet voor maritieme vakbonden) om hun informatie rechtstreeks aan de uitvoerende macht mee te delen, en niet, zoals tot nu toe het geval was, door informatie bij de rechtbank in te dienen.

In de praktijk moeten vakbonden via een platform worden ingeschreven in het algemene register van vakbondsorganisaties, met details zoals het type, de naam, het hoofdkantoor van de organisatie, de wettelijke vertegenwoordiger, de samenstelling van de bestuursorganen, het aantal stemgerechtigden, de volgorde van verkiezing van de gekozen leden, enz.

Gisteren, net als vandaag, stemden de regeringen onder leiding van Syriza en Pasok samen voor 50% van de ontwerpwetgeving over deze kwestie. Van de 381 artikelen in de 14 wetsvoorstellen die door Nieuwe Democratie aan het huidige parlement zijn voorgelegd, stemde Syriza voor 178 artikelen (47%) en Pasok voor 185 artikelen (49%).

Nieuwe Democratie, Syriza en Pasok gaan voluit voor een nieuw record van stemmen voor volksvijandige wetten! In slechts een paar maanden tijd, vanaf de verkiezingen van juni 2023 tot vandaag, heeft Syriza 47% van de door de regering van Nieuwe Democratie ingediende wetgeving goedgekeurd en Pasok 49%. En als u bedenkt dat tijdens het vorige mandaat van de regering Nieuwe Democratie (2019 – 2023), Syriza 50% en Pasok 70% voor de wetsvoorstellen van de regering stemde. Het is zeker dat zij tot 2027 een nieuw volksvijandig optreden zullen steunen. Deze cijfers werden tijdens de kabinetsvergadering gepresenteerd door de staatsminister, die verklaarde:

– Van de 14 wetsvoorstellen die door de huidige regering bij het parlement zijn ingediend, zijn er 8 ook door andere parlementaire fracties goedgekeurd, met uitzondering van Nieuwe Democratie. Met name het wetsvoorstel van het Ministerie van Binnenlandse Zaken over stemmen door buitenlandse kiezers werd door 208 parlementsleden van 4 parlementaire fracties goedgekeurd.

– Van de 381 artikelen in de 14 wetsvoorstellen waarover gestemd is, heeft Syriza er 178 aangenomen (47%) en Pasok 185 (49%), wat “bewijst dat wanneer we goede wetgeving volgen, we de voorwaarden scheppen voor een bredere politieke en sociale legalisatie. ”

Met deze “steunbetuigingen” vertelde de neoliberale Griekse premier Mitsotakis de kabinetsraad dat er “de noodzaak is om door te gaan met de grote veranderingen die het land nodig heeft”, met een programma “dat zich uitstrekt tot 2027 om de volgende kapitalistische herstructurering die het kapitaal nodig heeft met nieuwe voorwaarden door te komen”.

In dezelfde geest verklaarde de nieuwe burgemeester van Athene, X. Doukas (Pasok), zodra hij in oktober 2023 gekozen was, dat hij zich voorbereidde op nog meer bewaking en politie in de hoofdstad in naam van de veiligheid, met voortdurende onderdrukking van demonstranten en een verbod op demonstraties.

Gelukkig organiseert de Griekse vakcentrale PAME, die is aangesloten bij de Wereldfederatie van Vakbonden, massaal sociaal verzet tegen dit ernstige offensief tegen arbeiders, met name door het organiseren van nationale algemene stakingen en sectorale stakingen.

Deze massale veroorzaakten grote paniek bij de minister van Arbeid, die reageerde met een crescendo van bedreigingen, leugens en laster, en zich probeerde te verontschuldigen bij de bazen.

De minister van Arbeid loog bijvoorbeeld openlijk toen hij in zijn openbare verklaringen beweerde dat werknemers in de privésector niet in algemene staking waren gegaan op 21/9/23, maar alleen ambtenaren. De vakbond voor de publieke sector ADEDY nam terecht deel aan de algemene staking, aangezien het wetsvoorstel rechtstreeks betrekking heeft op ambtenaren. In de privésector staakten 31 centrale vakbondsorganen, 18 federaties en honderden operationele en sectorale vakbonden: havens, luchthavens, transport, enz. werden volledig geblokkeerd.

Maar waar de minister van Arbeid van de ND-regering het best tot zijn recht komt, is wanneer hij in zijn paniek dreigementen uit tegen PAME, de vakbonden en de arbeiders in de strijd, en hen bedreigt met gevangenisstraf, vervolging, enzovoort. Het is duidelijk dat hij in het verleden al zonder onderzoek is gebleven. We vertellen hem dat veel ministers vóór hem hebben geprobeerd om de klassenstrijd af te schaffen door middel van wetten en decreten, maar dat ze daar niet in zijn geslaagd. Zij zijn de geschiedenis ingegaan als emblematische figuren die dachten dat ze met repressie en dreigementen de arbeiders het zwijgen konden opleggen, de vakbonden het zwijgen konden opleggen en konden verhinderen dat het wiel van de geschiedenis vooruitging.

Vandaag hebben de minister van Arbeid en de neoliberale regering hun lesje geleerd. Ondanks de dreigementen van de regering, het terrorisme van de bazen en de gerechtelijke uitspraken, vond de staking plaats en het was een grote en succesvolle staking. Vandaag heeft de heer Georgiadis zich dus ook gevoegd bij de lijst van ministers en andere oplichters van wie de ongelukkigen dachten dat ze de klassenstrijd zouden afschaffen.

Gelukkig hebben hard bevochten vakbondsstrijden tot enkele mooie overwinningen geleid, vaak via de rechtbank. De arbeiders van de “Malamatina” wijnfabriek bijvoorbeeld, die een zeer harde staking hadden geleid waarbij veel vakbondsleden gewond raakten en gearresteerd werden, hebben een uitspraak gewonnen dat het werven van personeel tijdens hun staking illegaal was.  De vakbond van arbeiders eist ook dat de regering zich publiekelijk verontschuldigt voor de beledigingen, kritiek, het politiegeweld en de onterechte arrestaties.  De rechtbank oordeelde dat de aanwervingen door de werkgever van de Malamatina-fabriek in een poging om een repressief mechanisme in te stellen om de staking te breken van arbeiders die streden tegen ontslagen, de sluiting van verschillende delen van het bedrijf en de ondertekening van collectieve arbeidsovereenkomsten, illegaal waren. De beslissing van de rechtbank van Thessaloniki is een positieve ontwikkeling in de strijd van de arbeiders van Malamatina, terwijl het een van de argumenten van de regering om te staken “leegmaakt”.

Er zij aan herinnerd dat tijdens de stemming over de recente anti-arbeidswet in het Griekse parlement, de minister van Arbeid van de Nieuwe Democratie-regering, Adonis Georgiadis (een voormalig fascistisch lid van de Laos-partij), ter verdediging van de bepaling die het stakingsrecht strafbaar stelt, herhaaldelijk het voorbeeld van “Malamatina” aanhaalde en de stakers aanviel voor het “verbieden van werk aan degenen die wilden werken”. Nu oordeelt de rechtbank dus zelf dat degenen die volgens de minister “slachtoffers van stakingen” waren omdat ze “beroofd waren van het recht om te werken”, gewoon een stakingsbrekend mechanisme waren dat door de werkgever zelf was ingesteld. Meer in het bijzonder oordeelde de rechtbank dat arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd tijdens de staking van de werknemers bij “Malamatina” nietig en onwettig waren, zelfs als ze werden overgedragen naar andere bedrijven in dezelfde bedrijfsgroep.

Deze beslissing legt de regering nog meer bloot, aangezien ze zelfs de repressieve troepen van de “MAT”-interventiebrigades heeft gestuurd om de stakers in elkaar te slaan en nieuw aangeworven arbeiders naar de stakende fabriek te dwingen.  Opgemerkt moet worden dat de gerechtelijke uitspraken tegen het onwettige ontslag van vakbondsleden en andere arbeiders, waartegen de vakbond in beroep is gegaan, nog steeds hangende zijn.

De arbeiders en hun klasse-vakbonden in Griekenland zullen hun koers voortzetten. Steeds meer arbeiders beseffen dat hun kracht ligt in het organiseren en vechten voor hun moderne rechten. Duizenden arbeiders zeggen luid en duidelijk dat ze geen moderne slaven willen worden.

In recordtijd, tegenover weer een ongekende aanval op de rechten van arbeiders, slaagden Griekse vakbondsleden erin om een krachtige massamobilisatie van arbeiders in Griekenland op gang te brengen. Een enorme demonstratie verzamelde zich op het Syntagmaplein in Athene voor het parlement.

Meer dan waar ook in Europa blijft de uitbuiting in Griekenland escaleren nu de autoritaire Euro-richtlijnen de arbeiders laten betalen voor de crisis van het kapitalisme. Nu met een wet die wordt gehekeld als het organiseren van de slavernij van de 21e eeuw. De vakbondsleden van de PAME op het vakbondsfront en de communisten van de KKE op het politieke front organiseren het volksverzet.

Conclusies

De tegenstelling wordt steeds groter, en daarmee ook de onderdrukking van het verzet.

Om ons te verzetten tegen deze uiterst negatieve ontwikkeling die inherent is aan het kapitalistische systeem, hebben we geschikte instrumenten nodig. We hebben een antikapitalistische vakbondsorganisatie nodig, gebaseerd op een sterke communistische partij.

Gezien de stand van zaken in 2023 in België en Europa zijn we bijna nergens, behalve in Griekenland, we moeten alles opnieuw opbouwen. Maar er is geen reden om te wanhopen, politiek heeft tijd nodig. We kunnen niet denken in termen van ons eigen kleine zelf, het is groter dan ons eigen leven op aarde, we moeten denken in termen van de generaties die zullen volgen of die er net aan zullen komen. De opmars van de mensheid is niet te stoppen, hij gaat altijd vooruit. Het kapitalistische systeem is verouderd, het staat de menselijke vooruitgang in de weg en bevindt zich al in de eindfase. Je hoeft alleen maar naar de laatste ontwikkelingen te kijken, zoals de BRICS, om te zien dat verandering veel sneller kan gaan dan we denken.

Fotoula Ioannidis

Cercle Bob Claessens