De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Stef Hublou Solfrian

De trotse Vlaming is misschien ook een dommekracht. Die zichzelf kapot werkt ten koste van Gezondheid, Relatie, Slaap, Kinderen, Geluk, Natuur en klimaat.

woensdag 24 april 2024 21:17

Spread the love

Nu de politieke strijd naar een hoogtepunt gaat, komt de sinds jaren vurige rechtse groep eindelijk ook wat onder vuur van weerwerk van meer sociaal, medemenselijk, verstandig en persoonlijk denkende groepen. Het vuur van de nakomelingen van de medewerkers van de Duitsers tijdens de bezetting slaat tenslotte wat over naar anderen, in een rebound offensief. Graag doe ik mijn persoonlijke duit in het zakje van een debat dat wat dieper gaat dan de clichés. Zo is er het debat dat al twintig jaar meegaat over de kosten van het steun verlenen aan het zuidelijke deel van het land, aan de Waalse mensen. Terwijl niet weinig mensen uit het noordelijke deel van het land met lede ogen toezien hoe een deeltje van de bereikte financiële middelen naar een regio gaat die maar niet uit de werkloosheid raakt. Soms vang ik afgunstige reacties op sociale media op, bijvoorbeeld over het state of the art treinstation in Luik, ontworpen door de architect Calavatra. Een meerderheid van Vlamingen lijkt echter maar al te graag hard te werken. Zonder dat ze beseffen hoeveel schade zij daarmee aanrichten. In de eerste plaats aan zichzelf en hun familie. De gecreëerde rijkdom is misschien niet zo nodig als het sommigen lijkt. Meer en meer duiken er analyses op die op de voordelen wijzen van minder (hard) werken. Op Facebook namen we deel aan een debat dat zich ontspint bij een grafiek over de verschillen in werkloosheidscijfers per gemeente in ons land.

“De taalgrens is een cultuurgrens, een politieke grens maar ook een werkgrens.” is de simpele en essentiële maar onvoldoende commentaar die de man die de kaart post, brengt.

De voorspelbare reacties die teleurgesteld zijn en beschuldigende vingers wijzen naar de luie Walen, zijn niet de enig mogelijke noch de enig nodige richtingen bij de interpretatie.

Zo zien nogal wat West-Vlamingen zichzelf soms als hét model soort mens voor de planeet, vanuit een groot arbeidsethos.

…Bij de Werkpaarden in West-Vlaanderen, waar ze nog altijd vervreemd lopen in de dorpen van “vreemdelingen”, en nooit leerden spreken [over emoties], ligt wel het zelfdodingscijfer extra hoog.

Elke levensstijl kent zijn keerzijden.

Hard werken kan geen ultiem ideaal zijn voor alleman.

Dat mag ik zeggen, na bij Tele-Onthaal een dozijn acute zelfdoders- gevallen te hebben opgevangen, geheel op mijn eentje, zoals dat gaat.

In Wallonië en de Ardennen gaan wij als Vlamingen om op adem te komen. Na een half jaar [ zelfgekozen] Slavenarbeid.

Omdat daar niet overal machines huilen. Omdat er nog volop bomen staan in de bossen.

Omdat de Belgen daar nog niet overal gebelgd lopen.

Omdat Waalse mensen het traditioneel menselijke patroon van werken om te leven, niet leven om te werken, nog wat behouden hebben.

En omdat ze daar nog een beetje de kunst verstaan een goed gesprek tot stand te laten komen.

Ik raad dat ze daar [dan ook] nog beter slapen ook.

Ze zijn wel heel wat “armer”.

Maar dus ook warmer.

Ze zijn ook meer religieus gebleven.

Zoals uit onderzoek blijkt, is er echter ook meer geweld in de gezinnen.

Je kunt niet alles hebben.

Elke levensstijl komt met zijn prijs, zijn offers.

————

De Ardennen zijn natuurlijk geen paradijs op aarde als je de eindjes niet aan elkaar kunt knopen. Huishoudgeld is onmisbaar. Vlamingen zijn echter niet op de hoogte van de gevaren van WERK-verslaving.

Arbeid wordt vaak louter positief gezien, en geld verzamelen al evenzeer.

En wat doen veel Vlamingen met dat geld? Dingen als overmatig grote auto’s kopen om voor zichzelf en de buitenwereld toch maar te tonen dat ze een “geslaagd mens zijn met een geslaagd leven”.

Natuur, milieu en klimaat moeten maar voor de schade opdraaien. En toenemend de mensen zelf.

In opiniestukken in De Standaard was ik overigens een van de allereerste observatoren die al in 1997 de aandacht trok op de hoge cijfers voor depressie, angsten en zelfdoding in dit “prachtige systeem”. Zo raar zitten veel Vlamingen in elkaar dat ze over kwesties als welzijn, gezondheid en leven & dood niet konden spreken of schrijven! Die onderwerpen als mentaal welzijn en geluk wekten bij hen teveel “gène” op. Ga met zulke mensen naar de oorlog. Zoals Belgen in vorige generaties vaak terecht opmerkten.

De diepere realiteit is, achter de beetje domme trots van sommige landgenoten, dat het systeem waarin Arbeid nu is georganiseerd, zodanig hoge eisen stelt dat er een Half MILJOEN personen m/v/x niet meer mee kan en uit de boot valt als langdurig werkloze!

Hedendaagse Arbeid pleegt vaak roofbouw op de menselijke natuur, op lichaam en geest.

Tienduizenden, wellicht honderdduizenden mannen en vrouwen vallen uit met BURN OUT.

Fysieke instorting na te lang de wensen van de baas en het werk te volgen.

[Wat moet het voor sommigen een dol plezier zijn, zoals uit sommige reacties op mijn uitleg blijkt, altijd maar “door te doen”, tot en met het ontkennen van de diepere waarheden over hun leven en werken!]

–

Versta mij niet verkeerd. De Flow van wie zonder tegenzin kan werken, in volle concentratie, dat is een grote bron van geluk. Onder andere de Hongaarse psycholoog met de merkwaardige naam Shiksentmihalyi heeft daar onderzoek naar gedaan.

Arbeid maakt gelukkig, wanneer de omstandigheden optimaal zijn.

Het begrip Arbeidsvreugde is niet achterhaald, en het mag best weer wat meer gebruikt worden in de debatten.

Rik Torfs heeft er onder andere toch op gewezen dat in de hedendaagse arbeidsorganisatie, met vaak een beetje kortzichtige belangstelling voor efficiëntie en controle door de werkgever, de eisen wel toenemen, maar niet de Verantwoordelijkheid. Om gelukkig te kunnen arbeiden, moet je beslissingsmacht ontvangen.

–

Minder werken?

Persoonlijk ben ik gewonnen voor de aanpassing van de werkweek naar vier dagen. Maar dan wel tegen verminderd loon. De verandering zal al groot genoeg zijn om zich aan aan te passen, voor alle betrokkenen, patroons en bedrijven incluis. Wie echter de voordelen duidelijk in beeld heeft en begrijpt, zal bereid zijn centen in te leveren. De simpele waarheid blijft geldig: je kunt niet alles hebben.

–

Bibliografie: lees meer!

Dirk De Wachter. Borderline times.

Waarin de bekende arts en publieke psychiater in krachtige feiten en metaforen duidelijk maakt hoe velen uit de snelboot van de arbeidsmarkt vandaag vallen, en dat de reddingsbootjes het werk niet meer aan kunnen.

Piet Nijs. Liefde in tijden zonder tijd.

Waarin de auteur, die duizenden koppels en vrouwen heeft begeleid op zoek naar nieuwe kracht, aanklaagt hoe het overmatige arbeidsethos, de eisen van de jobs, vele relaties stuk hebben gemaakt. Geregeld citeert de auteur uit mijn eigen oeuvre.

Piet Nijs. Je werk, je leven?

Het werk dat iedereen al lang had moeten kennen en lezen, en er lessen uit had moeten trekken.

Jean Liedloff. Het continuum principe/Op zoek naar het verloren geluk.

Twee gelijkende uitgaven van hetzelfde basiswerk dat het licht zag nadat Liefloff enkele jaren in een indianengemeenschap mee te leven. Waar bijvoorbeeld met volle plezier zware klussen worden gedaan, door mensen die het concept “arbeid” los van het leven, niet kennen. Waar de kleine kinderen volop warmte ontvangen in de eerste levensjaren en in de eerste maanden voortdurend bij het lichaam worden gehouden. Een werkwijze die sinds een jaar of tien ook door de Wereldgezondheidsorganisatie is herontdekt als de beste, en daarom als advies is meegegeven aan jonge ouders overal op de planeet. Een aangeraden houding die bij ons niet kan nagevolgd worden, onder andere omdat beide ouders hier in loonverband moeten uit werken gaan om “mee te kunnen”.