Zondagmorgen, 10u. Brussel-Afghanistan, bestemming bijna bereikt. Te midden van de monotone, dorre bergen,  duikt de stad Kaboel op.  Het doet nog steeds vreemd aan:  zijn er nog andere hoofdsteden ter wereld waar je vanuit de lucht geen appartementsgebouwen ziet, geen bruggen, geen lichtjes, geen wegen, maar enkel kleine, vierkante, bruine huisjes?

Zoals altijd heerst er een drukke bedrijvigheid.  Het leven in Kaboel gaat gewoon verder,  ondanks 2 aanslagen in de voorbije week: één op de luchthaven en één op het gerechtsgebouw (een regelrechte aanval van de taliban op de ‘modernisering’ en ‘democratisering’ van Afghanistan).  Het leven gaat gewoon verder, want al met al zijn er ‘slechts’ een paar tientallen doden per maand. 

Jammer genoeg zijn het er de laatste tijd elke maand meer. Dat belooft voor 2014. De taliban en andere fundamentalistische rebellen zijn allesbehalve dood. Ze hebben voor het eerst officieel een kantoor kunnen openen in Qatar en is op officieel bezoek geweest in Iran. Het lijkt  er dus op dat ze een alsmaar sterkere positie  bekleden op het wereldtoneel. Ze zijn symbool geworden voor het verzet tegen Amerika en het Westen, een verzet dat overal ter wereld groter wordt. Dat wordt compromissen smeden straks voor de officiële Afghaanse regering. Of waarschijnlijk worden die nu nu al gesmeed.

Wanneer we landen, doen alle Afghaanse meiden die in Brussel onbezorgd zonder hoofddoek op het vliegtuig stapten,  angstvallig hun hoofddoek op. And so do I… Helemaal ingepakt stappen we (Jennie Vanlerberghe, voorzitter Moeders voor Vrede) en ik uit het vliegtuig, Kaboel tegemoet. De hitte slaat in op onze zwarte kledij, en de mannen zijn weer zo vriendelijk als altijd (ironisch).  Net op tijd besef ik dat vrouwelijke charmes hier enkel maar tegen je kunnen werken… Weg glimlach dus. Ik knik en buig dan maar, yes sir, no sir, ‘k zal nooit meer doen meneer.

Afghanistan, here we are. Benieuwd welke verrassingen je nu weer in petto hebt.