In onze kindertijd in de jaren zeventig kregen mijn broer en ik heel soms een Sterappel aangeboden vanwege onze peter Jef Aerts, die naast de Kleine Gevangenis van Leuven woonde, waar verzetsmeisje Hortense Daman een kwarteeuw voordien werd verhoord, opgesloten en mishandeld. Dat die kleine rode appeltjes effectief bezaaid waren met witte sterretjes vond ik fantastisch, en ook dat die soort die je niet in de winkel vond, een heel stuk lekkerder bleken. In die dagen is onze grote liefde voor alles dat met de Natuur te maken heeft, en die ons bezielt tot vandaag, gevormd.

Die vroege ervaringen hebben mij ook geïnspireerd voor het schrijven van volgende bericht dat ik via Facebook en Instagram publiek maakte.

Gisteren maakte het VRT-journaal weer eens een meer menselijke indruk, nadat ik er onlangs publiek een tweede keer felle kritiek op gaf I veertien dagen.
Een item viel mij vooral op: het verslag van hoe mensen, inwoners van de stad Brugge, op georganiseerde manier de inheemse, oude soorten appelen en peren konden komen plukken van een tiental boomgaarden die de stad toebehoren. Duizend gezinnen hadden zich ingeschreven en konden een bepaald aantal kilogram sterappels en andere extra lekkere, niet industrieel opgefokte soorten plukken, aftrekken, rapen, eten en proeven.

Dat is een geweldig stukje Nieuws. In deze tijden dat het sociale weefsel ontrafelt, ondermeer omdat mensen te veel bij het scherm zitten, in deze tijden dat voor velen de vervreemding van de Natuur en haar regels en wetten elk jaar meer een feit is, in deze tijden waarin velen niet meer beseffen wat een heerlijk iets het is, persoonlijk te kunnen oogsten. Vruchten oogsten uit de natuur. Vruchten die zijn gegroeid in twee of drie seizoenen, dankzij zon, aarde en lucht en water.

Dit verslag is ook nuttig als inspiratiebron voor andere besturen. In Leuven ken ik verscheidene boomgaarden die de stad toebehoren, maar waar de appels grotendeels onopgemerkt blijven en op sommige plaatsen zelfs niet kúnnen geoogst worden, waar de vruchten wegens een afrastering, een toegangsverbod ter plekke moeten rotten.

Wat een belediging aan de goede tradities en aan de Natuur!

Wat een gemiste kans om mensen, families en personen, bij elkaar te brengen en om opnieuw te leren wat de Natuur is en zoal be-tekent.

Ik sluit de suggestie graag in voor de Leuvense schepen verantwoordelijk voor het groenbeheer en voor de schepenen en parlementsleden van Groen. Om onze oude strijdmakker en Minister van Staat Magda Aelvoet niet te vergeten.

Lalynn Wadera
David Dessers
Thomas Van Oppens
Lies Corneillie
Ann De Martelaer
An Moerenhout
Mohamed Ridouani