Dinsdag 26 juli 2022. Na het bekijken & beluisteren van het avondjournaal, voel ik mij nederig, klein en kwetsbaar. Het lijkt wel een rampenfilm.

Gletsjers in de Alpen verdwijnen aan een verbazingwekkend, ongelofelijk, verontrustend tempo; stuwmeren in Spanje, nodig voor de irrigatie van de voedingsgewassen en voor drinkwater, drogen op, raken jaar na jaar niet meer opgevuld; bosbranden op een dozijn plaatsen in ons continent, van Roemenië en Tsjechië, Slovenië, Griekenland over Duitsland, eigen land en tot in Spanje en Portugal. vernietigen waardevolle bossen ter grootte van twee Vlaamse provincies op een paar dagen!

Let op: dit mag u niet verbazen! Zeg niet dat dit bias vanwege de sensatiebeluste media betreft! Dit is een culminatiepunt nadat de Engelsen precies tweehonderd jaar geleden de stoommachine op steenkool uitvonden! Persoonlijk volg ik de situatie van de clash tussen techniek en natuur al van omstreeks 1972; met documentaires op de BRT (Survival…), jeugdtijdschriften (Wielewaaljongeren) en (populair) wetenschappelijke publicaties (National Geographic, Geo, Kijk…).

Wat we vandaag, letterlijk vandaag, meemaken, is het piekende gevolg van elk jaar, van elke dag die hieraan is vooraf gegaan.

Ik ben niet zeker dat ik een comfortabele laatste levensfase ga kennen, in pakweg de komende twintig jaar, als ik een vooruitblik waag.

Ondanks een leven van zeer aandachtige oplettendheid, zowel wat kennis over de gevaren betreft en pogend intellectueel en activistisch aanpakken ervan, als in de persoonlijke leefwijze, die ik ecologisch, gastronomisch en energetisch bescheiden en sober heb gehouden.

Niet dat ik had verwacht met prijzen en welstand te worden overladen, als beloning voor zulk bewust, voorzichtig en altruïstisch bestaan: het was mij door speciale omstandigheden al kort na mijn geboorte duidelijk dat er geen echte rechtvaardigheid heerst voor de mensenkinderen.

Ik denk dus bezorgd aan mijzelf en mijn familieleden en vrienden. En in één beweging ben ik bezorgd voor de elf miljoen landgenoten, de 110.000 stadsgenoten en de pakweg 300.000.000 mede-Europeanen. Voor alle soortgenoten op de planeet. Om de miljoenen wilde en tamme dieren niet te vergeten.

Mijn sobere en actieve staat van dienst is me eerlijk gezegd wel tot enige troost. Ik heb nauwelijks zeven vluchten met jets gedaan (de eerste voor een begrafenis in 1987 over de Atlantische Oceaan) en niet meer dan 40.000 km gereden met de motorfiets en een 20.000 km met de wagen. Ik heb aan de andere kant allicht duizenden mensen bereikt met ecologisch getinte boodschappen, in teksten, gesprekken en manifestaties.

Ook de religieuze houding die ik geregeld op intense manier heb opgenomen, tot op deze avond, helpt me in dit wat bevreesde uur, eerlijk gezegd. Die religieuze attitude typeert zich voor mij per definitie vooral in erkenning dat er transcendente dingen zijn, dat we zelf klein zijn en dat we met ontzag, een sterke vorm van eerbied, naar zaken als de natuurelementen, de biosfeer, de Tijd en de Schepper mogen (en in feite moeten) kijken. En wat mij betreft ook met gloeiende sympathie, met Liefde, want zij zijn onze vaders en moeders.

Een derde essentiële aspect van elke religieuze houding, naast transcendentie erkennen en ontzag voor de goddelijke Natuurkrachten, is de Dankbaarheid. Ook die heb ik met grote overtuiging beoefend, naar medemensen en de Heer van het Heelal.

Ten vierde is er die precieuze vergeten gift van het gebed. Wereldwijd bidden elke dag miljoenen mensen bijvoorbeeld psalm 23, (“God is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets”) die samen met psalm 42 (over het hert dat burlt en verlangt naar water zoals ik naar contact met de Schepper) en psalm 37 (waarin wij een aanklacht formuleren naar rijken en machtigen die geen respect opbrengen voor eenvoudigen en waarheidszoekers), mijn favoriet is. Dat soort gebed kalmeert, geeft moed en vergroot de hoop.

Het gaan nog boeiende maanden en jaren worden. Misschien kan ik hier en daar nog een bijdrage leveren.