‘Pull down the apartheid wall’. 31 March 2012. Photo: socialistalternative (Wikimedia Commons).

Onder het internationaal recht moeten de Palestijnen niet onderhandelen over hun recht op zelfbeschikking. Als apartheidsstaat heeft Israël geen bestaansrecht, maar het bestaansrecht als staat van Palestina staat buiten kijf. De Israëli’s zullen het gebied moeten leren delen met de inheemse Palestijnse bevolking, of teruggaan naar hun land van oorsprong.

In het artikel Leidt Netanyahus comeback tot nóg meer geweld tegen de Palestijnen? was een fragment opgenomen uit de op 29 november verschenen geactualiseerde en deels herschreven Engelstalige e-book-versie van mijn boek Het zionistische project Israël: etnisch zuiver, of binationaal gidsland? Daarin liet ik special Rapporteur on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied since 1967, Francesca Al­banese, aan het woord. Haar boodschap was dat de Palestijnen onder het internationaal recht – zonder daarover te moeten onderhandelen met de Israëlische bezetter – recht hebben op zelfbeschikking, en dat Israël zich moet terugtrekken uit het in 1967 bezette gebied.

Zelfbeschikking

Albanese ontleedt het concept ‘zelfbeschikking’ samengevat als volgt:

Het recht op zelfbeschikking is het recht om als volk te leven en te groeien binnen een eigen politieke gemeenschap, meestal een onafhankelijke staat. Dat betekent het recht om zich te verzetten tegen overheersing, onderwerping en uitbuiting door derden. Eén en ander ligt vast in Aanvullend Protocol I bij de Geneefse Conventies.

Het recht om als volk te bestaan is nauw verbonden met het recht om zich te verzetten tegen buitenlandse overheersing. Internationale steun aan antikoloniale strijd blijft van cruciaal belang.

Albanese bevestigt impliciet het bestaansrecht van Palestina als onafhankelijke staat, maar zij spreekt zich niet uit over Israëls bestaansrecht. De recent overleden Vlaamse professor Jan Blommaert deed dat wel: “Israëls bestaansrecht staat niet ter discussie”.¹ Maar niet iedereen denkt daar zo over. Blijkbaar kan men discussiëren over het bestaansrecht van Israël. Terwijl Albanese oproept tot de terugtrekking van Israël uit het in 1967 bezette gebied en een einde aan de bezetting, betoogt de in Beiroet gevestigde schrijfster en West-Azië geopolitiek analist Sharmine Narwani ronduit dat Israël geen bestaansrecht heeft.

Het oordeel van Sharmine Narwani

In het Engelstalige e-book zijn haar indrukwekkende woorden als volgt samengevat:

The Holocaust is not the fault of Palestinians. The cold-blooded programme of ethnically cleansing Europe of its Jewish population has been so callously and opportunistically util­ized to justify the ethnic cleansing of the Palestinian Arab nation. What moves me in this post-two-state era, is the sheer audacity of Israel even existing. What a fantastical idea, this notion that a bunch of rank outsiders from another continent could appropriate an existing, populated nation for themselves, and convince the “global community” that it was the moral thing to do.

Even more brazen is the mass ethnic cleansing of the indigenous Palestinian population by persecuted Jews, newly arrived from their own experience of being ethnically cleansed. Is­rael is a failed experiment. It is the last modern-day colonial-settler experiment, conducted at a time when these projects were being unravelled globally.

Israel fears “delegitimization” more than anything else. Behind the velvet curtain lies a state built on myths and narratives, protected only by a military behemoth, billions of dol­lars in US assistance and a lone UN Security Council veto. Strip away the spin and the gloss, and you quickly realise that Israel doesn’t even have the basics of a normal state. After seven decades, it has never been more isolated. Israel is a failed experiment.

The most important thing we can do as we hover on the horizon of One State is to shed the old language rapidly. The new state will be the dawn of humanity’s great reconciliation. Muslims, Christians and Jews living together in Palestine as they once did.

Nobody hates Jews. If Jews who didn’t live through the Holocaust still feel the pain of it, then take that up with the Germans. Demand a sizeable plot of land in Germany. For anti-Semites salivating over an article that slams Israel, ply your trade elsewhere. You are part of the reason this problem exists.

Israelis who don’t want to share Palestine as equal citizens with the indigenous Palestinian population can take their second passports and go back home. Those remaining had better find a positive attitude. Palestinians have shown themselves to be a forgiving lot. The amount of carnage they have experienced at the hands of their oppressors – without propor­tional response – shows remarkable restraint and faith.

This is less the death of a Jewish state than it is the demise of the last remnants of modern-day colonialism. It is a rite of passage. We will get through it just fine. At this particular pre­cipice in the 21st century, we are all, universally, Palestinian. Undoing this wrong is a test of our collective humanity, and nobody has the right to sit this one out.

Israel has no right to exist. Break that mental barrier and just say it: “Israel has no right to exist.” Roll it around your tongue, tweet it, post on Twitter and Facebook. Do it before you think twice. Delegitimization is here. Have no fear. Palestine will be less painful than Israel ever was.”²

De staat Israël is naar het oordeel van Sharmine Narwani het resultaat van massale etnische zuivering van de inheemse Palestijnse bevolking door vervolgde Joden, die terugkijken op hun eigen ervaring van etnisch gezuiverd te zijn. Partijen leven volgens haar in het post-tweestatentijdperk. Het gaat voor haar niet zozeer om de dood van een Joodse staat als wel om de ondergang van de laatste overblijfselen van het moderne kolonialisme. Israël heeft in haar visie niet eens de basis van een normale staat. Het is een mislukt experiment, het laatste moderne koloniale experiment, uitgevoerd in een tijd dat deze projecten wereldwijd aan het ontrafelen waren, aldus Narwani.

Wie dit scherpe oordeel leest moet zich realiseren dat de kern van Narwani’s betoog blijkbaar is dat een staat die enkel rechten toekent aan inwoners van een welbepaalde ethniciteit en godsdienst, een apartheidsstaat is en in die hoedanigheid geen bestaansrecht heeft. Om het met Sharmani’s woorden te zeggen, de Israëli’s zullen moeten kiezen of delen: Palestina als gelijkwaardige burgers delen met de inheemse Palestijnse bevolking, of met hun tweede paspoort teruggaan naar hun land van oorsprong. De status quo is niet houdbaar.

*****

Noten

1 Blommaert, Jan: ‘Joden, Israel en ik”, in Jan Blommaert (en z’n gedachten), Januari 10, 2020, https://jmeblommaert.wordpress.com/2020/01/10/joden-israel-en-ik/

2 Narwani, Shamine: ‘Excuse Me, But Israel Has No Right To Exist’, May 19, 2012, https://mideastshuffle.com/2012/05/19/excuse-me-but-israel-has-no-right-to-exist/