De EU zet steeds meer druk op België om het bankgeheim op te heffen. België staat internationaal immers bekend als een belastingparadijs voor ondernemers, fraudeurs, witwassers etc. De grootste ondernemingen betalen in dit land weinig of geen belastingen. Dat hebben we enerzijds te danken aan de notionele aftrek die in 2010 al 5,8 miljard euro of meer dan € 500,00 per persoon kostte. Deze plundering van de staatskas werd mede goedgekeurd door de socialisten die daarmee hun achterban schoffeerde. Daarnaast is er nog de fiscale fraude die meer dan € 20 miljard kost aan degenen die wel braafjes hun belastingen betalen. Aan die fiscale fraude wordt omzeggens niks gedaan tenzij men fiscale amnestie catalogeert onder ‘maatregelen om de fraude tegen te gaan’.
Nu is men in het parlement al een tijdje bezig met het bespreken van de modaliteiten waaronder het Belgische bankgeheim kan worden opgeheven. Maar België zou België niet zijn indien de slippendragers van de fraudeurs (Open VLD en MR) hun criminele vrienden niet ter hulp zouden schieten. Aan de opheffing van het bankgeheim koppelen deze nl. een zeer verregaande voorwaarde: fraudeurs die met hun zwart geld boven water komen zouden ook vrijgesteld worden van rechtsvervolging. Frauderen wordt in dit voorstel dus niet langer strafrechtelijk vervolgbaar (als je met je fraudegeld boven water komt). De fiscale fraude wordt dus door de liberalen bestreden door ze te legaliseren. Indien dit voorstel wordt goedgekeurd is het hek volledig van de dam: het zal leiden tot een systeem waarbij fraudeurs telkens opnieuw zwart geld straffeloos kunnen witwassen wanneer ze toevallig wit geld nodig hebben (bvb. voor een investering in een bedrijf of de aankoop van een dure woning). Hetzelfde geldt wanneer de fiscus of het gerecht hem te dicht op de hielen zit, is het voldoende met het zwart geld boven water te komen om vervolging te ontlopen. Daarna kan men rustig verder frauderen en de procedure eindeloos herhalen.
Het begon met de éénmalige bevrijdende aangifte in 2004. Daardoor kon zwart geld tegen een gunstprijsje legaal witgewassen worden. Jammer genoeg keurden de socialisten deze regelgeving goed en spuwden daarmee hun achterban (de werknemer die braafjes zijn belastingen betaalt) in het gezicht. Daarna volgde het permanente systeem van fiscale regularisatie uit 2006. Een systeem waardoor fraudeurs opnieuw werden gestimuleerd om te frauderen en daarna tegen een gunsttarief wit te wassen. Met het nieuwe voorstel van de liberalen wordt de fiscale fraude gelegaliseerd voor degenen die over de kennis beschikken fraudecarrousels op te zetten. Dit zijn natuurlijk de ondernemingen en criminelen.
De liberale partijen zijn allang niet liberaal meer. Dat is geen nieuws, de socialistische partijen zijn ook al lang niet meer socialistisch. De vrijheid waarvoor de liberalen opkomen is de economische vrijheid voor de happy few. Vandaar dat we ook spreken van neo-liberalisme. Het liberalisme daarentegen ging hem vooral over het uitbreiden van de burgerlijke vrijheden. Het neoliberalisme van de Open VLD en MR beperkt zich tot economisch liberalisme: de vrijheid om te ondernemen met zo weinig mogelijk regels, het milieu te vervuilen, mensen uit te buiten, ongecontroleerd winst te maken en vooral: de vrijheid om geen belastingen te moeten betalen.
Vroeger probeerden partijen vanuit een ideologie (een groene, een socialistische, een liberale, een schristendemocratische etc.) het algemeen belang te dienen. Nu is van het algemeen belang geen sprake meer. Alle partijen zijn in meer of mindere mate overgeschakeld naar het neoliberalisme (dus economische vrijheid) i.p.v. het algemeen belang gezien vanuit een bepaalde ideologie. Logisch gevolg daarvan is dat Jan met de Pet niet meer geloofd in politici (politici is de beroepsgroep die het minste vertrouwen geniet van de bevolking) en dus ook op partijen gaan stemmen die het moeten hebben van denkbeeldige vijanden (de werklozen, de Walen, de vreemdelingen, de openbare diensten …). Dat de bevolking zich afkeert van de politici vinden deze laatste meer dan goed. Enkel wanneer er verkiezingen zijn doen ze een paar loze beloften om het volk te sussen en gaan daarna over tot de orde van de dag. Om het op z’n Belgisch te zeggen: ceci n’est pas une démocratie
