Heb je het ook gezien? Gisteren in het tv-journaal van VRT. Ze brengen nu eindelijk ook goed nieuws, vooruitgang uit de wereld van de wetenschap. Daar keek ik als kind, vijftig jaar geleden al naar uit in Heverlee.  De keuze van het onderwerp was wel in lijn met de favoriete thema’s van het rotte genre: de boer komt er niet meer aan te pas. Maak plaats voor de drone en de rijdende robot. Het blijft een lekker bevreemdend en beangstigend item.

Bevreemdend bericht, goed zo dus. Want het zijn de duizend graven in het land van de onoverwinnelijke Kozakken die ons boeien. “Het is de taak van de experten om dit allemaal bloot te leggen”, zegt Vranckx letterlijk, met een bezorgd, nauw zichtbaar beledigde uitdrukking op het gezicht, in een Freudiaanse oratio pro domo. Hij lijkt zich zelf te bezinnen op zijn werk, op het zinvolle, op de vraag of dit nog humaan verantwoord of verstandig is, laat staan heilzaam, in het algemeen belang.

Pervert-slim filmen de cameramannen heel erg in close ups, zodat je niets van de rustgevende context ziet. Nauwelijks een boom, laat staan het eeuwige, oneindige bos.

Als de gevaarlijke tiran uit het Kremlin wordt getoond, op bezoek bij zijn collega van het beangstigend volkrijke China, hetzelfde procédé. Ingezoomd op de trekken van deze nare man, heb je als kijker geen houvast. De aanwezigen, de echte aanwezigen, zij kunnen de blik even door het raam naar buiten wenden, waar de Berkenzwam zijn kopje opsteekt in het gazon. Of naar het banale kopje met een restje koffie dat in een hoek van de met grote, trotse vlaggen getooide kamer op de standaard luxe tafel staat. Je kunt in realiteit altijd nog even naar je eigen schoenen kijken. Als tv-kijker van het journaal dus niet.

Die beestige bedreiging, dat is misschien wat wij echt willen.

Wij verwachten dagelijks een beetje de apocalyps, toch?

Wij willen dromen van oorlog die naar onze achtertuin komt.

Hoe ons kind gewond raakt. Of onze partner, of wijzelf.

Hoe wij er urenlang gaan naast zitten, bij ons kind.

Streelsessie.

Wanhopig toegewijd pogen goed te maken wat er hopeloos fout zit.

Pas dan zullen wij los komen uit onze benepen schelp.

Uit onze benepen persoonlijkheid.

Uit ons benepen karretje.

Uit ons benepen beroep.

Ons banale streven  Nietwaar?

Het gaat ons misschien te goed.

Meer miserie!

Wij willen lekker wanhopen!

Meer tv-journaals! Alstublieft!

Geef ons dagelijks brood, ons portie totale ellende in verre landen, please!

Zo kan de modale burger

in ons

weer een dagje

verder doen.

Nog net niet verzopen

in de banale

jacht van alledag.

Nog net niet gek gerend

in het eigen kleine kringetje.

Want elders is het erger.