Abdelhakim Sefrioui, die men de verantwoordelijkheid voor de moord op Samuel Paty
in de schoenen wil schuiven, zit al twee jaar in voorhechtenis,
zonder dat er een bewijs is van enige betrokkenheid bij de moord.
Op 16 oktober 2020 werd in Frankrijk de leraar Samuel Paty om het leven gebracht door een moslim. Dat akelige feit werd door president Macron en zijn stormram minister van binnenlandse zaken Darmanin aangegrepen om een hele reeks maatregelen tegen de islam te nemen. Een zakelijke discussie over wat Paty in zijn lessen deed werd onmogelijk gemaakt doordat de politieke top de leraar heilig verklaarde: hij zou een nobele strijder voor de waarden van de Republiek zijn, voor de vrijheid van meningsuiting en zelfs voor de laïcité. Zijn dood werd misbruikt om de islamofobie in Frankrijk nog beter te organiseren en te promoten. In naam van de vrije meningsuiting en de laïcité werd een ideologische deken over het land uitgespreid, die bestaat uit monumenten, gedenkplaten, pleinen, straten, scholen, zalen… die naar hem genoemd zijn. Tegelijk werd de islamofobie organisatorisch en juridisch verder uitgebouwd door controle op moskeeën, onderwijs, organisaties… en een netwerk van ambtenaren die zich daarmee moeten bezighouden.
Macron was als presidentskandidaat in 2012 nochtans niet slecht begonnen. Toen sprak hij nog over de “laïcité” (oorspronkelijk de scheiding van kerken en staat) als een “principe van vrijheid dat het mogelijk maakt in de publieke ruimte en binnen de republikeinse broederlijkheid samen te leven met wederzijds respect”. En zelfs: “Al te veel Fransen verwarren de laïciteit met het verbod op religieuze uitingen – en sommigen proberen daar profijt uit te halen.”
In 2017 verklaarde Macron als president: “We moeten altijd opnieuw duidelijk stellen dat er in ons land niet aan de ene kant moslims zijn en aan de andere kant Fransen. Maar wel degelijk alleen maar Fransen, van alle richtingen, van alle overtuigingen, allemaal burgers binnen een Republiek waarvan de laïciteit aan iedereen vrijheid en gelijkheid garandeert en als gemeenschappelijk project de broederlijkheid aanbiedt”.
Maar in datzelfde jaar begint de president Laurent Bouvet te citeren, de promotor van een neo-laïciteit die stelde dat de laïciteit zoals die was opgebouwd in confrontatie tussen de staat en de Katholieke Kerk en die berustte op pacificatie en wederzijds respect, niet meer kon gelden tegenover de islam. Tegenover die godsdienst was een “strijdende laïciteit” nodig. Dat dan tegen de achtergrond van de Franse identiteit, die bedreigd werd door de door migranten geïmporteerde islam, wat leidde tot “culturele onzekerheid” bij de autochtone Fransen. Macron nam de term “culturele onzekerheid” over, en daarmee was het beeld van de Republiek als harmonisch en vreedzaam samenleven van “Fransen” en “moslims” eigenlijk onderuitgehaald.
Macron probeerde wel uit het vaarwater van uiterst-rechts te blijven door niet letterlijk de islam te viseren, maar zich alleen maar te kanten tegen de politieke islam, tegen de islamisten. Maar de grens tussen islam en islamisme was en is onduidelijk, zodat altijd ook op gecamoufleerde wijze de hele islam op de korrel genomen wordt. De goede moslim lijkt een moslim te zijn die zijn geloof wegstopt en voor zich houdt of binnenshuis beleeft, niet vasthoudt aan strenge tradities en geen of weinig kritiek heeft op de Franse staat en zijn beleid tegenover moslims.
Verdachtmaking en verdenking als staatsbeleid
Het discours van Macron nam een autoritaire en securitaire wending na de aanslag op de prefectuur van de Parijse politie op 3 oktober 2019 door een tot de islam bekeerde ambtenaar die met psychische problemen worstelde. In een toespraak naar aanleiding van die aanslag stelde Macron dat “het in geen geval ging om een strijd tegen een religie maar wel tegen de ontsporing daarvan en tegen wat leidt tot terrorisme (…)”. Hij had het over “dat ondergrondse islamisme dat de kinderen van Frankrijk bederft” en riep op tot “een samenleving van waakzaamheid” die moet worden opgebouwd. “Waakzaamheid, en geen achterdocht die corrumpeert. Waakzaamheid: het aandachtig luisteren naar de ander, de redelijke alertheid van ieders bewustzijn. Dat is simpelweg op school, op het werk, op de plaatsen van de religieuze cultus en om je heen te de laksheden, de afwijkingen, de kleine gebaren die een afstandnemen van de wetten en de waarden van de Republiek signaleren, weten te ontdekken. Een afscheiding.”
De achterdocht, die corrumpeert, wordt waakzaamheid genoemd en tot plicht verheven voor iedereen in staatsdienst. Frankrijk moet een verklikkingsmaatschappij worden. Mensen die niet meedoen met de gangbare, aanbevolen of opgedrongen praktijken zijn verdacht. En vooral ook mensen die zichtbaar anders zijn door religieuze kleding of praktijken, met name islamitische.
Een paar dagen na de aanslag op de prefectuur van Parijs, op 8 oktober 2019 verduidelijkt Macrons toenmalige minister van binnenlandse zaken, Christophe Castaner, in het parlement nog eens waar het om gaat: “Tussen de tekens die moeten alarmeren vinden we een rigoureuze religieuze praktijk, bijzonder aangescherpt tijdens de ramadan, een verandering in het gedrag van het individu of zijn omgeving, het dragen van een baard, het niet meer willen zoenen (…), het niet meer willen samenwerken met een vrouw, een regelmatige en ostentatieve rituele gebedspraktijk, de aanwezigheid van een eeltplek op het voorhoofd – de tabaâ – of het dragen van lichaamsverhullende kleding op de openbare weg voor een vrouwelijke functionaris.”
Alle uitingen van een islamitische levensstijl zijn dus automatisch verdacht, wie niet wil zoenen of wie vijf keer per dag bidt, is een potentiële terrorist. Hier zijn we ver weg van de door Macron eerder geponeerde eenheid van Fransen en moslims, het goede samenleven van het “vivre ensemble”. De verschuiving van het feitelijke naar het mogelijke is uiterst belangrijk: terwijl politie en justitie normaal te maken hebben met feitelijke of geplande wetsovertredingen die zij moeten bestrijden, wordt de aandacht nu gericht op “wat zou kunnen”. Iedereen die islamitische praktijken heeft, zou wel eens een terrorist kunnen zijn… Adieu “vivre ensemble”, dat wordt nu: bespieden, uithoren, verklikken… En dan vooral van moslims. Islamofobie is nu de officiële ideologie, al mag dat niet zo gezegd worden. (En een moslim die over “islamofobie van de staat” spreekt, is meteen verdacht!)
Wie inspireerde of gaf opdracht tot de moord op Paty?
En dan gebeurt het akelige afmaken van Samuel Paty door een Tsjetjeense islamitische migrant, Abdoullakh Anzorov. Minister van binnenlandse zaken Darmanin stelde in de media meteen de moslimactivist Abdelhakim Sefrioui aansprakelijk voor de dood van de leraar, nog voor de zaak was uitgezocht door politie en justitie. De minister trad niet op als staatsman, maar als een agitator van bedenkelijk allooi, die zowel het principe van de scheiding van de machten als dat van het vermoeden van onschuld met de voeten trad. Justitie had uiteindelijk twee jaar nodig voor het onderzoek, pas nu in oktober werd het afgesloten en kan de rechtszaak tegen verdachten worden gestart. Al die tijd zat Sefrioui in voorhechtenis, zonder dat er enig bewijs was dat hij iets te maken had met de moorddadige afrekening met Paty door Anzorov. De actie die Sefrioui ondernam, samen met de vader van een leerlinge van Paty, was eerst gericht op het doen corrigeren van Paty door de schooldirectie, en toen die daar niet op inging, op het ontslag van de leraar. Daar was niets onwettelijks aan, en zeker niets moorddadigs.
Maar de moordenaar van Paty was kort na zijn daad door de politie neergekogeld op straat – 9 kogels om een jongeman met een mes en een luchtpistool onschadelijk te maken! Hij kon niet worden bestraft. De volkswoede kon dus maar best worden gekanaliseerd naar een nog levende persoon. Dat gaat tot vandaag door. De hoofdredactrice van het weekblad Marianne, Natacha Polony, schrijft op 13/10/2022: “Het is te vrezen dat het gerecht er nooit in zal slagen het verband aan te tonen tussen de leugenachtige video van Abdelhakim Sefrioui en de jonge Abdoullakh Anzorov. Het is de kracht van een ideologie dat ze zich niet laat grijpen met juridische middelen. De islamitische activisten hebben goed begrepen welk voordeel ze konden halen uit onze vrijheden en weten diegenen te verlammen die bang zijn om van racisme beschuldigd te worden. Tegenover hen staan de leerkrachten meer dan ooit alleen.”
Niet alleen is deze journalistiek ver verwijderd van wat Macron in 2017 verklaarde, dat er in de Republiek geen tweedeling is van Fransen en moslims, want hier wordt in kampen onderverdeeld en vanuit een kamp geschreven, maar de behoefte om de moslimactivist te zien veroordelen wegens medeplichtigheid aan moord, tot levenslang dus, is duidelijk merkbaar. Dat de man te goeder trouw kan zijn en voor een legitieme zaak vocht, komt niet bij Polony op.
Dat justitie zich liet beïnvloeden door de ongehoorde uitspraken van Darmanin over Sefrioui wordt waarschijnlijk gemaakt door wat de advocaten van Sefrioui aanstippen. Er is geen onderzoek gebeurd naar de rol van Faruq Shami, die mogelijk de opdrachtgever tot de moord op Paty was, of ertoe aanspoorde. Deze Russisch sprekende blogger, afkomstig uit Tadjikistan, die vanuit Syrië zou opereren, had een maand voor de moord op Paty opgeroepen tot aanslagen in verband met de karikaturen van Charlie Hebdo. Daarbij ging het niet om Paty, maar om de makers van de karikaturen.
Maar die oproep kan heel inspirerend geweest zijn voor Anzorov. De eerste persoon naar wie hij een foto van het afgesneden hoofd van Paty stuurde, was precies Faruq Shami. Aan hem stuurde Anzorov ook de audioboodschap waarin hij de executie voor zich opeiste. En van hem kreeg hij meteen warm antwoord daarop. Toch is er nooit een internationaal aanhoudingsmandaat tegen Shami uitgevaardigd. Justitie was blijkbaar alleen geïnteresseerd in Sefrioui, de gedoodverfde aanstichter tot de moord op Paty.
De PATYlogie van Frankrijk
De van bovenaf aangestuurde, collectieve verdwazing waarin Frankrijk verkeert inzake Paty maakt het uiterst moeilijk om nuchter en kritisch over zijn betwiste lespraktijken te praten. Alleen nog maar suggereren dat het tonen van een obscene cartoon over de Profeet aan veertienjarige scholieren, waaronder moslimmeisjes, misschien niet wenselijk is, levert al felle reacties op. De zaak wordt verkeerdelijk voorgesteld als een kwestie van vrije meningsuiting, wat niet relevant is. Charlie Hebdo heeft die, maar een staatsschool heeft die maar in beperkte mate. Paty ging deontologisch over de schreef door het grondwettelijke principe (dat in elke school uithangt) dat de Republiek alle levensbeschouwingen respecteert naast zich neer te leggen en pedagogisch door dingen te doen die moeilijk te verantwoorden zijn. Is het de bedoeling van het staatsonderwijs moslimjeugd te leren dat ze zich moet laten beledigen en niet-moslimjeugd dat het normaal is van dat te doen? Is dat het vivre ensemble dat de Republiek kenmerkt?
Maar dat grondwettelijke principe – “Elle (la République) respecte toutes les croyances.” – is niet besteed aan iemand als Natacha Polony: “Na de wreedaardige lijdensweg van Samuel Paty durft niemand nog deze karikaturen aan jonge mensen tonen. Te meer omdat de ideologie van het “verplichte” respect, dat wil zeggen van het gebod voor de niet-gelovigen om zich te conformeren aan de verboden die vastgelegd zijn door de gelovigen, een zeer groot deel van de jeugd voor zich heeft gewonnen, een jeugd voor wie de laïciteit en de rationaliteit agressie tegen hun identiteit lijken te zijn. Meer dan ooit legt het Angelsaksische multiculturalisme, waarvan de Minister van nationale opvoeding een specialist is – en een poortwachter – zijn wereldvisie op.“
Nu er weer op alle scholen – vooral op 14 en 17 oktober – herdenkingen en huldigingen en minuten stilte gehouden worden voor Samuel Paty, is het goed voor ogen te houden wat dit betekent: een massale golf van door de overheid aangestuurde islamofobie.
——
De citaten van Macron en Castaner komen uit het uitstekende boek van Haouès Seniguer, La République autoritaire, Islam de France et illusion républicaine (2015-2022), Le Bord de l’eau, september 2022, met name p. 159-174: “Emmanuel Macron: du libéralisme culturel à la police de la pensée”. De politicoloog en specialist inzake islamisme Seniguer verwijst ook naar en citeert uit het onmisbare boek van de socioloog Philippe Corcuff, La grande confusion, Comment l’extrême droite gagne la bataille des idées, Textuel, oktober 2021.
Het artikel van Polony:
Een van de zeldzame dissidente stemmen over Paty, “l’enseignant pyromane”:
https://lecridespeuples.fr/2022/10/13/charlie-hebdo-samuel-paty-un-texte-indispensable/
Zie ook:
Het non-debat over de moord op Samuel Paty – DeWereldMorgen.beDeWereldMorgen.be
Samuel Paty, victime de l’islamophobie de l’état français. Petit tr… | Le Club (mediapart.fr)
“Franse kernenergie? Ongelooflijk dat hun leugencam... 
