Ik ben Bahram, 22 jaar oud en studeer sociaal-cultureel werk aan
de Katholieke Hogeschool Leuven. Mijn vader is een oud-guerrillastrijder
uit Iraaks Koerdistan. Ik heb dit jaar besloten om terug te keren naar
Koerdistan en te observeren hoe het sinds de bevrijding door de
Amerikanen veranderd is. Ik spreek de taal zelf nog maar een klein
beetje, maar heb mijn vader om mij bij te staan en voor mij te vertalen.
In functie van mijn studies schrijf ik dit verslag over mijn bevindingen
als ontdekker en avonturier.

Hawler

Hawler is de grootste stad van Koerdistan en er worden nog volop
gebouwen bijgebouwd. Wat met die gebouwen zal gebeuren, is echter een
groot vraagteken. Men zet alles vol zonder rekening te houden met de
vraag naar bijkomende gebouwen.

Op weg naar de binnenstad rijden we langs een groot ommuurd stuk
grond dat bewaakt wordt door zwaarbewapende militairen. Dit stuk grond
is eigendom van de eerste minister van Koerdistan. Het paleis van Laken
verbleekt bij de grootte van dit domein. Het bevat tuinen, zwembaden,
tennisvelden, renbanen, sportcomplexen… Zelfs Saddam Hoessein liep niet
zo met zijn rijkdom te pronken.  Veel van het geld dat hij heeft
opgestreken is op een schandelijke manier van de bevolking gestolen.

Corruptie is hier tot in elk vezeltje van het systeem doorgedrongen.
Bijna iedere politicus, zakenman en persoon met een goede positie maakt
er gebruik van. De bevolking zelf blijft in de kou staan. Corruptie is
als een virus dat niet wil verdwijnen. Er zijn echter uitzonderingen, zoals mijn nonkel die enkele kippenboerderijen heeft en
heel hard werkt voor zijn inkomen.

Het nieuwe Dubai

Hawler is als een een moderne westerse stad. De stad doet mij een
beetje denken aan Las Vegas. Er missen enkel casino’s en dan is het
plaatje compleet. Ze willen van Koerdistan het nieuwe Dubai maken, en ik
vrees dat dat zal gebeuren. Er is al prostitutie en een renbaan
voor paardenrennen is volop in aanbouw. Dronkenschap is ook al aanvaard
en je ziet overal chique wagens rondrijden. In de rijkere wijken van
Hawler zie je gigantische villa’s.

In het centrum van de stad staat een enorm kasteel waarvan de muren
in verschillende stijlen gebouwd zijn. Naast het plein bevindt zich een
soek, een soort lokale markt, waar je alle soorten specerijen, noten,
kledij, elektronica…  kan kopen. Je moet er echter rekening mee houden
dat bijna alles wat je hier ziet niet enkel goedkoop is maar ook fake.

Ik geniet ervan door deze gezellige soek te wandelen en foto’s te
nemen van de winkelende mensen. De soek is niet zo oud en net
gerenoveerd. De soek van Kirkuk is veel ouder en authentieker dan die
van Hawler. In Kirkuk worden ook nog de oude ambachten beoefend en de
cultuur van de Koerden is er nog echt te voelen en op te snuiven.

Terugkeer naar Kirkuk

Ik voel mij echt ontspannen wanneer ik in de namiddag terug in Kirkuk
aankom. Deze stad is niet enkel veel mooier dan de andere Koerdische
steden, maar de mensen zijn ook veel vriendelijker en nederiger dan
in de andere grootsteden. Ze geven je echt het gevoel dat je de
Koerdische cultuur voelt en ziet terwijl je door de straten wandelt.

Als je aan andere Koerden vraagt of het een goed idee is om Kirkuk te
bezoeken, zullen ze je dat afraden. Op veel plaatsen is Kirkuk
heel gevaarlijk en je doet er goed aan om niet onbewaakt door de straten
te wandelen. Ik had het geluk om samen met mijn vader er te zijn. Hij
is hier geboren en kent elk stukje van de stad en de mensen die er
wonen. Ik houd van deze stad, hoeveel problemen er ook zijn. Mijn
bloedlijn begint hier. Mijn familie zal me beschermen en elke gast die
ik meebreng met open armen ontvangen.

Kinderen in Koerdistan

Het is tien uur ‘s avonds en we verblijven bij mijn tante. Haar zoon
heeft drie jonge kinderen. De jongste is drie jaar oud en is nog steeds
wakker om te spelen. Ik vraag mijn vader waarom de kinderen niet vroeger
in hun bed worden gestoken. Een kind moet immers genoeg slapen en een
vast uur hebben waarop het gaat slapen. De hersenen van een kind
ontwikkelen nog heel veel en vooral tijdens de slaap. Hij vertelt me dat
kinderen hier niet op een vast uur gaan slapen en meestal wakker
blijven tot na tien uur. Zelfs de kleinsten!

We gaan even naar een winkeltje in de buurt om iets te halen.
Terwijl we erover spreken, valt het mij inderdaad op dat overal op
straat kinderen wakker zijn en nog rondlopen. Ik zie zelfs twee meisjes
van drie jaar die samen aan het wandelen zijn in de donkere straten.

De regering doet wel moeite om ouders bewust te maken. Ze organiseren
campagnes op televisie en ook op school wordt aan de ouders gevraagd om
hun kinderen op tijd in hun bed te steken. Leerkrachten merken dat
kinderen niet voldoende geconcentreerd zijn en vaak in slaap vallen.

© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Bahram Maaruf