Alles verkruimelt en beduimelt,
De wereld versplintert,
in burchten van ongeremde arrogantie
in oorden van wan van hoop zonder troost,
te midden de stervende zorgstaat
jagen de brutalen en de sterksten
in naam van radicale vrijheid,
op de grazigste weiden,
terwijl de dromen van machtelozen en zwakken
worden gesmoord en gebroken,
in de privatisering van verlangens en verwachtingen,
van de menselijke lotsbestemming,
terwijl de overtolligen wegzakken in de modder
reiken de konsumptiepaleizen naar de sterren,
stralende tekens van welvaart,
of dikke muren van onverschilligheid,
uitkijktorens die nieuwe grenzen trekken,
het angstzweet van de aandelenbeurzen
en opgeblazen obligatiemarkten,
waardoor de armsten van de planeet
tot zonevreemd worden geregistreerd,
tot barbaren geficheerd,
post-industrieel afval,
gedumpt in wijken van verval,
steden kraken in hun sociale voegen,
solidariteiten wijken,
traders, de nieuwe beurzensnijders,
gaan over lijken.
Het wordt tijd om wakker te worden,
misschien in een volkomen vreemd land,
een land waarin iedereen reiziger wordt,
een land waarin het eigene en het vreemde
onder één dak huizen,
waarin geen verloren paradijzen zijn,
en niemand uit een paradijs wordt verjaagd,
waarbij het private onttroond wordt door het publieke,
en het individuele geluk samenvalt met de republiek van de verlangens,
het wordt dringend tijd
dat we uit onze dromen revoltes weven,
die niet alleen de rede beroeren,
maar ook de harten betoveren,
en al moeten we opnieuw alle hemelen bestormen,
laten we teruggaan naar de bronnen van de Verlichting,
en de menselijke waardigheid
teruggeven aan de vertrapte mens.
(Eric Goeman, 3/7/2000, woordvoerder Attac Vlaanderen)