Het is September. De kinderen gaan weer naar school. Vormende dagen die indruk maken. Soms levenslang. In mijn thuisstad Leuven betekent de eerste maandag tevens Leuven Kermis. En op die “Nationale feestdag van Leuven”, zoals ik de dag graag mag heten, is er traditioneel ook altijd een grote Beestenmarkt. In de Heilige Geeststraat, langs de Capucijnenvoer en op het Sint-Jacobsplein.
De tijden veranderen constant. De laatste jaren sprak ik met mensen die ezeltjes, koeien, stieren, vaarzen, ponies, trekpaarden, rijpaarden, zwijntjes, schapen, een enkel paar geitjes en andere dieren wilden tonen en verkopen op de markt. Ze waren er het hart van in dat de beestenmarkt sommige jaren leek te krimpen. Dat voelde ik ook zo. Wat mezelf betreft, ik weet zeker dat mijn grote liefde en ontzag voor dieren ook juist daar bij die tastbare, te bekijken en te ruiken beesten is ontstaan. De kinderjaren zijn het belangrijkste bij de vorming. Ook al gaat de aandacht in media en politiek meestal naar grote figuren en hun daden, en naar volwassen mannen (en toenemend, schoorvoetend naar wat vrouwen denken zeggen, doen en voelen). Naar geldzaken en productiviteit.
Ik betreur het dat de Stad niet meer heeft gedaan om deze wonderbare markt en de honderden mensen die erachter staan en de (tien)duizenden jaarlijkse bezoekers te dienen.
Overheden op alle niveaus zijn vandaag wel dronken van de digitale dimensie. Daar liggen.openlijk de prioriteiten. Maar wat brengt die nu echt bij?
Persoonlijk heb ik als kleine jongen in September 1965 en de meeste volgende jaren met de grootste aandacht die vreemde maar onmisbare wezens, medebewoners van deze aarde beschouwd , zoals op de foto te zien is, toen moeder Maria mij en mijn broertje Patrick de kans daartoe bood.
Mij lijkt dat elk initiatief dat bij de mens de vertrouwdheid met en de liefde voor de dieren kan verhogen in deze tijd absoluut voorrang en stimulansen moet krijgen.
Onbekend is onbemind.
Ik voor mij weet dat ik zonder die jaarlijkse confrontaties met de beesten in 2019 niet aan twintig Klimaatmarsen had deelgenomen, en niet zo vaak in de pen was geklommen om het Dierenrijk en de Biosfeer onder de aandacht te brengen en op die manier mee te helpen die medeschepselen en dit Groene Huis voor mens en dier mee te trachten bewaren en beschermen.
Ook op persoonlijk en psychologisch niveau lijkt dit soort educatie mij absoluut onmisbaar. Wat moeten een meisje en een jongen gaan denken over hun lichaam en seksualiteit, wanneer zij nooit met dieren en de feiten en verhalen errond te maken krijgen? Een mensheid waar meisjeskinderen en jongens menen dat melk kant en klaar uit de fabriek komt, zoals pakweg een radio, die gaat beslist kapseizen. Wie profiteert, buiten de genderbegeleiders, (en bepaalde ontaarde chirurgen) wanneer kinderen niet meer zeker weten wat ze zijn? Dat dit een persoonlijke visie betreft, besef ik. Misschien is ze intussen ook niet gemakkelijk invoelbaar. Maar ze lijkt mij pertinent. En behoedzaam, zij vormt kans op een perspectief dat vele grote gevaren kan helpen voorkomen en ontmijnen.
Bepaalde essentialia kan je niet overboord gooien. Niet zonder jezelf en de aardse wereld lelijk te verwonden.
“Franse kernenergie? Ongelooflijk dat hun leugencam... 
