Op 17 juli maakten SP.A Sint-Truiden en Animo een uitstap naar Breendonk en de brouwerij Carolus. Maar in dit artikel focus ik me op Breendonk, omdat het meer relevant is op Dewereldmorgen.
Breendonk is een concentratiekamp zoals o.a. Auschwitz, Birkenau, Buchenwald, enz… In tegenstelling tot andere kampen, bleven de meeste mensen daar enkele maanden en waren vrouwen daar een uitzondering. Er was wel dwangarbeid, te weinig eten, overleven in koude, … Dat beeld van concentratiekampen heeft iedereen en dit is geen uitzondering. Veel mensen overleefden het daardoor zelfs niet. Wie binnenkwam, werd geselecteerd op verschillende kenmerken zoals Jood zijn, gehandicapt,huidskleur, enz… Wie volgens Hitler een untermensch was, moest vermoord worden omdat zijn lichaam en uiterlijk niet voldeed aan zijn wensen. Dus het moesten blanken, niet-Joden en geen beperking hebben, die aan zijn wensen voldeden.
Aangezien er verschillende nationaliteiten verbleven in dit concentratiekamp, was Duits de voertaal. Dus alle bevelen en documenten werden in die taal uitgevoerd, ondanks dat niet iedereen die verstond. Maar de Belgen, Nederlanders en andere nationaliteiten die er waren, spraken onder elkaar wel stiekem hun taal.
De regels in dat kamp waren zeer strikt, waardoor je voor het minste foutje wordt gestraft zoals te traag werken, niet op het appèl zijn, pogingen om te ontsnappen, enz… werd bestraft met een marteling zoals o.a. de doodstraf in de folterkamer.
Door de harde arbeid en het te weinige eten, voelde iedereen zich flauw en werden ze ziek. Een maaltijd bestond uit twee sneden brood per dag per persoon. Zo was het geen wonder als mensen het kamp verlieten meer dan 30 kg vermagerden.
Ook mochten de mensen niks weten van de buitenwereld en daarom verduisterden ze de ramen met blauwe verf zodat men niks kon zien. Een andere ontbering was geen verwarming in de winter, waardoor de mensen kou leden. Jassen en dekens waren er ook amper.
Zoals verwacht is het bezoek wel een beetje griezelig, maar wel leerrijk. Het is erg wat er gebeurd is, maar het is belangrijk dit stukje erfgoed in toom te houden als herinnering van de wrede dingen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Gelukkig gebeuren deze dingen in ons land niet meer en krijgt iedereen meer kansen om zich te ontplooien.
