Misschien moeten we sterven. Dit is het meest redelijke.
Elke dag ga ik op zoek naar een beetje eten. Het is een lange odyssee. Ik heb geen geld of niet genoeg. Ik weet nooit wat ik ga vinden: brood, koekjes… Ik droom van een lekkere geurkoffie zoals mijn moeder die thuis altijd maakte.
Ik ijl. Ik heb zo’n honger. Ik moet denken aan de mythische scène van de vermenigvuldiging van de broden en de vissen door Jezus. Een man uit mijn regio, een man uit mijn land. Ik droom ervan en ik bid. Het is één keer gebeurd, het kan nog een keer gebeuren.
Mijn maag draait zich om. De stuiptrekkingen beïnvloeden mijn gedachten. Een enorme lachbui overvalt me. Ik heb het zo koud. Mijn botten zijn doorboord door deze ijskoude regen. Ik zou graag de warmte van de zon en die van ons huis willen vinden. Maar de herinneringen die ik eraan heb lijken een illusie.
We zijn net vroedvrouwen die pasgeborenen ter wereld brengen. Elke overlevende is een overwinning!
Hadden we vroeger echt een leven? Een familie ? Vrienden ? In het begin heb ik met de civiele bescherming veel tijd besteed aan het zoeken naar overlevenden onder het puin. Het is nogal een vreemde activiteit, we zijn net vroedvrouwen die pasgeborenen ter wereld brengen. Elke overlevende is een overwinning!
Ik schreef de namen op van degenen die ik weer op de wereld bracht op een klein stukje papier. Op een keer heb ik een klein grijs katje uit het puin gehaald. Sinds die dag nestelt hij zich in mijn jas. Hij verlaat mij niet meer, hij moet mij voor zijn moeder beschouwen.
Mensen plagen me, ze noemen me Abou Hurayra. Deze kat is het excuus geworden voor mijn omzwervingen, ik moet iets te eten voor hem vinden. Zijn grote groene ogen die met vertrouwen mijn ziel onderzoeken, ontroeren mij. Hij deelt onbewust zijn levensvreugde met mij, hij is het die mij weer tot leven roept terwijl ik alles wat ik vind met hem deel.
Misschien moeten we sterven. Het is het meest redelijke om te doen, het lijkt me voor de hand liggend. Mijn cartesiaanse geest dicteert het mij. Ik kan niet meer slapen, alleen mijn kat slaapt. Dit onophoudelijke geluid van deze vliegtuigen en deze bommen.
Als ik in slaap val, maken mijn dromen me bang. Ik eet en slaap erin, geen pijn meer. En al mijn familie vergezelt me daar voor lange avonden of bruiloften, ook al zijn ze dood of weg.
Ik herken mijn stad niet meer, alles ligt in puin als een filmset. Ik zoek vrienden die ik uit het oog ben verloren. Ik vraag naar hun nieuws. Niemand weet het.
“Ook wij houden van het leven als we het ons kunnen veroorloven”
Het leven gaat door ondanks alles, elke beweging die we maken brengt ons weer tot leven. Ik ontmoet veel mensen in deze maansetting. Mijn kat verrast en ontroert hen en ze hebben altijd wel een stukje van iets te bieden.
Zonder het te beseffen, reciteer ik een paar regels uit een gedicht van Mahmoud Darwich dat ik op de middelbare school heb geleerd, hardop of in mijn hoofd: “Ook wij houden van het leven, Ook wij houden van het leven als we het ons kunnen veroorloven.”
Elke persoon die ik ontmoet, roept dit gedicht voor mij op.
Onbewust zoek ik de dood. Ze is overal, maar het lijkt alsof ze mij niet wil. Door de honger, de kou en deze chaos, dit lawaai, mijn verloren vrienden, de dood die zielen in groepjes wegvoert, de groteske situaties waar mensen mij over vertellen of waarvan ik getuige ben, het leed van mensen, krijg ik onbedwingbare lachbuien …
155 dagen is een hoop lawaai en woede, we vragen ons allemaal af: zal er ooit een einde aan komen? Dit is echter niet de eerste keer dat we te maken krijgen met bombardementen. Dit is anders, het is een feit: we maken geen deel meer uit van de mensheid. Ze noemen ons zelfs beesten. Dezelfde oude classificatie waardoor we al sinds mensenheugenis worden opgejaagd.
Hongersnood is een andere vorm van vernietiging, van de dood, stiller en verraderlijker
Hongersnood is een andere vorm van vernietiging, van de dood, stiller en verraderlijker. Het dier dat ik ben geworden, is tevreden met de vriendschap van een kat en een gedicht: “Wij ook, wij houden van het leven. Ook wij houden van het leven als we de middelen hebben.”
Alles over deze omzwervingen en deze naamloze brutaliteit heb ik op kleine stukjes papier geschreven die ik in een fles heb bewaard.
Oum Rayan, Gaza, 9 maart 2024.
Dit artikel verscheen eerder op Investig’Action.
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
