“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr)

De Hope Foundation  is in Gaza dertig jaar geleden samen met de Rode Halve maan (de Arabische tegenhanger van het Rode Kruis) begonnen met een open studio. De stichting organiseert workshops voor kinderen in samenwerking met lokale kunstenaars. De Hope Foundation faciliteert, maar de lokale kunstenaars geven de workshops. Ondertussen hebben ze ook een kleine academie, een breakdance school, een social-mediaclub, en een heleboel zomerkampen.

Suzanne Groothuis: “Gazanen worden voorgesteld als conservatieve ongeletterde mensen  Maar Gaza heeft een heel hoog aantal hoogopgeleiden in het Midden Oosten. En er is  ook een enorm ontwikkelde culturele en artistieke scene. Wij werken vaak met kunstenaars: schrijvers, dichters, dansers. En dat is een kant die we nooit te zien krijgen in de mainstream als het over Gaza gaat.”

“Ik werk al meer dan zeven jaar voor The Hope Foundation en ga twee à drie keer per jaar voor een maand naar Gaza. De mensen met wie we samenwerken zijn hechte vrienden, bijna familie voor me. Het is heel heftig om dal die verhalen te horen.”

“Het is niet verwonderlijk dat de situatie er nu is geëxplodeerd is. Het zat er al jaren aan te komen. En ik ben geen politiek analist. Maar ik heb wel gezien hoe de situatie in Gaza de afgelopen zeven jaar alsmaar meer achteruit ging. De waterbevoorrading, de gezondheidszorg, de infrastructuur… Het kon niet eindeloos doorgaan. Ik merkte sinds een aantal jaar ook voor het eerst dat jonge mensen wilden vertrekken uit die uitzichtloze situatie En dat was voordien nooit zo.”

“Ik heb doorheen het jaar dagelijks contact met onze medewerkers in Gaza maar sinds de bombardementen hebben we enkel nog contact met een aantal mensen. Ik krijg berichten van mensen die me vertellen dat ze geen eten en geen water hebben. Dat ze zich zorgen maken over hoe ze de komende dagen moeten overleven. Een aantal kunstenaars waarmee we samenwerken uit een wijk die heel heftig gebombardeerd is afgelopen week, zijn al hun vrienden kwijtgeraakt. We zijn ook al twee kinderen die deelnamen aan onze projecten kwijtgeraakt, waarschijnlijk meer.”

40 bommen per uur

“Gemiddeld vallen er 40 bommen per uur op Gaza. En dat is in een bijna constant tempo. Het is heel intens. Enkele dagen geleden was er een paar uur pauze van bommen en ook dat werd ondraaglijk vertelden ze me. Als ik met iemand bel hoor ik constant lawaai op de achtergrond. Van zowel de bommen als het continu lawaai van spionagedrones.”

“De destructie is enorm. Meer dan de helft van de infrastructuur in Gaza is vernietigd.  Ik ken zelf twee à drie gebouwen die met de grond gelijk zijn gemaakt. En heel wat andere gebouwen hebben heel veel schade. De mensen die hun huizen verloren hebben zoeken beschutting in scholen en ziekenhuizen.”

“Soms contacteren ze me net tijdens de bombardementen als een soort houvast om niet gek te worden. Ze vertellen me dat ze het mentaal heel moeilijk krijgen. Door de continue stress kunnen ze niet helder meer denken.”

“Tieners die in ons project zitten waarmee we contact hebben vertellen ons over de dagelijkse horror, lichaamsdelen die ze in het rond zien vliegen. Hoe ze hun beste vrienden verloren… Het is verschrikkelijk om dat soort verhalen te horen van jongeren.”

Grote onderlinge solidariteit

“De andere ontroerende verhalen die ik daar hoor is de grote onderlinge solidariteit. Hoe mensen voor elkaar zorgen. Alles wordt verdeeld, ook de elektriciteit. Mensen met zonnepanelen laten de buren langskomen om hun gsm’s op te laden.”

“Wij werken heel veel met de Rode Halve Maan, het Rode Kruis van de Arabische wereld. Die organisatie bestaat ook uit vrijwilligers. Het zijn gewone burgers die hun gezinnen achterlaten om vaak achttien uur per dag overal te helpen waar nodig is. Ze zorgen voor de gewonden, de vluchtelingen… In mijn ogen zijn dat de echte helden. Ze laten hun gezin achter om anderen te gaan helpen.”

“Onze  workshopruimtes zijn vooral in het zuiden van Gaza. Maar we hebben ook een aantal in het noorden van Gaza. Ik heb contact met zowel mensen uit noord als zuid Gaza. In het begin van de bombardementen zijn heel veel mensen naar het zuiden verhuist. Maar ze zagen dat er in het zuiden net zo hard werd gebombardeerd als in het noorden. Dus de helft van de vluchtelingen is teruggekeerd. Ze zagen dat het niet veel uitmaakt. En besloten om liever naar hun huizen terug te keren dan in appartementen en huizen met honderden op elkaar gepakt te zitten.”

Premature baby’s

“Afgelopen weekend heeft iedereen gezien hoe heftig de bombardementen waren. Ik kreeg een telefoon van een tienermeisje die ik ken van ons project. Ze woont in het zuiden van Gaza en in hun huis zitten 52 mensen die naar het zuiden zijn gevlucht. Ze hebben geen water, voedsel of matrassen om op te slapen.”

“Het meisje vertelde me dat er een babietje is geboren in hun huis dat twee maanden te vroeg is, door al de stress van de bombardementen. Het baby’tje is heel klein en zwak. De ouders gingen naar het ziekenhuis maar omdat er geen plaats is, zijn ze huiswaarts gestuurd. De familie heeft de geboorte niet voorzien en ze hadden ook niets mee tijdens hun vlucht. De moeder kon door de stress ook geen borstvoeding geven. Het meisje vroeg me of ik iets kon doen om die vrouw te helpen. Ik heb mensen van de Rode Halve Maan ter plaatse kunnen contacteren. En ze zijn haar een hulppakketje gaan brengen.”

“Het grotere verhaal is dat de situatie van bezetting in Gaza en  de regelmatige bombardementen voor continue stress zorgen ook voor de mama’s in verwachting. Het aantal kinderen met een beperking is heel hoog in Gaza. Door de stress van de moeders en ondervoeding komen de baby’s vaak prematuur ter wereld.  Een andere factor is de afsluiting van Gaza. Huwelijken gebeuren daardoor in dichtere familiekringen, wat de kans op afwijkingen ook groter maakt.”

Geen weg meer tussen noord en zuid Gaza

“Een andere vriendin uit Gaza stad contacteerde me afgelopen weekend met het volgende verhaal. Zij en haar man en twee dochters komen uit Gaza stad. Toen er de oproep was om naar het zuiden te vertrekken, is ze naar het zuiden gevlucht met haar dochters. Haar man is in Gaza stad gebleven om voor zijn zus te zorgen die niet kan stappen.”

“Door de hevige bombardementen in het noorden besloot hij om toch naar het zuiden te gaan om zijn vrouw en dochters te vervoegen.  Maar hij zit vast omdat de brug tussen noord en zuid Gaza gebombardeerd is en  dus niet meer begaanbaar is. De andere weg die er nog is, is heel gevaarlijk omdat daar veel gebombardeerd wordt. Ze is heel verdrietig en bang dat ze haar man nooit meer zal terugzien. Zo zullen er veel families zijn zoals hen. Er is dus geen begaanbare weg meer tussen het noorden en het zuiden. De mensen zitten vast.”

“Ik kreeg dit weekend ook een bericht van een goede vriend,  Mohammed Shurrab, dat zijn huis gebombardeerd is op zijn verjaardag. Hij is een professionele fotograaf en gaf in onze projecten ook les aan kinderen. Naast zijn huis is hij ook al zijn materiaal kwijt. ‘Normaal krijg je een cadeau  op je verjaardag, maar ik ben alles kwijt’, zegt hij. Zijn huis is vlakbij het El Quds ziekenhuis in Gaza stad dat ze dreigen te bombarderen.  Hijzelf is al een tijd geleden met zijn gezin gevlucht naar Khan Yunis in het zuiden van Gaza.“

“Twee dagen geleden vertelde een vriendin, die vluchtelingen psychologisch begeleidde, dat ze met gesprekken bezig was toen plots een bom viel op een gebouw in de buurt, toen zag ze een kind in de gang huilend en bang rondlopen. Ze nam het kind vast voor een knuffel. En vertelde me dat ze besefte dat ze die knuffel even hard nodig had als het kind. Ze zei dat de volwassene net zo bang zijn als de kinderen.”

“Aan de andere kant zijn het ook gewoon mensen die ook bezig zijn met het dagelijks leven en hun dromen hebben. Zo stuurde een ander contact me gisteren foto’s van zijn kleinzoon met de opmerking: ‘kijk eens hoe mooi hij is. Hij wordt vast een knappe jongeman later.'”

Meer info:

In Hotel Continental  in Brussel loopt nog tot 26/11 een expo van – Palettes of Palestine en – de Hope Foundation met werk van kinderen uit Gaza

www.hope-foundation.nl

Volg Suzanne Groothuis op Instagram: @suzanne_groothuis