“In de afgelopen zes maanden hebben de taliban vrouwen en meisjes systematisch gediscrimineerd. Ze voeren een beleid dat de bewegingsvrijheid en de vrijheid van meningsuiting van vrouwen ernstig beperkt en de toegang van meisjes tot onderwijs en werkgelegenheid ondermijnt. In een tijdsbestek van slechts een half jaar hebben zij twee decennia van bijdragen van vrouwen aan het land uitgehold”, aldus Yamini Mishra, directeur Zuid-Azië van Amnesty International.

“Nu de taliban de moeizaam verworven mensenrechten van de Afghaanse vrouwen met angstaanjagende snelheid terugdringen, moet de internationale gemeenschap zich bewust zijn van haar verantwoordelijkheid om de vele vrouwen en meisjes in Afghanistan te beschermen. Ze worden het zwijgen opgelegd door represailles, willekeurige detentie, gedwongen verdwijning en foltering. De taliban moeten ter verantwoording worden geroepen.”

Slachtoffer van onderdrukking

De val van het taliban-regime in 2001 werd gevolgd door aanzienlijke vooruitgang op het gebied van de vrouwenrechten. In de afgelopen 20 jaar hebben zo’n 3,3 miljoen meisjes toegang gekregen tot onderwijs en hebben vrouwen actief kunnen deelnemen aan het politieke, economische en sociale leven van het land. Afghaanse vrouwen zijn advocaten, artsen, rechters, leraren, ingenieurs, atleten, activisten, politici, journalisten, ambtenaren, zakenlieden, politieagenten en leden van het leger geworden.

Maar vandaag, terwijl de wereld Internationale Vrouwendag viert, kunnen Afghaanse vrouwen en meisjes hun mensenrechten niet volledig uitoefenen. Integendeel, zij zijn het slachtoffer van een ongebreidelde onderdrukking door de taliban. De laatste tijd zijn zij het slachtoffer van een ongekend aantal vergeldingsaanvallen, zonder dat de taliban enige vorm van verantwoording afleggen. Zeven maanden na de machtsovername door de taliban zijn de angsten die Afghaanse vrouwen al tientallen jaren koesteren, een grimmige dagelijkse realiteit geworden.

Sinds hun machtsovername hebben de taliban het Afghaanse Ministerie van Vrouwenzaken en de Afghaanse Onafhankelijke Mensenrechtencommissie afgeschaft. Ook hebben zij vrouwelijke ambtenaren en NGO’s verboden weer aan het werk te gaan, verhinderd dat drie miljoen meisjes hun schoolopleiding konden voortzetten en de rechten van vrouwen en meisjes ernstig beperkt. Deze repressieve maatregelen zijn in strijd met de internationale mensenrechten.

“Interventies op verschillende niveaus, waaronder lokale, regionale en internationale initiatieven, zijn nodig om ervoor te zorgen dat de rechten van vrouwen en meisjes worden beschermd. Er moet bijvoorbeeld een door de VN geleid controlemechanisme komen om de situatie van vrouwen te volgen en de taliban ter verantwoording te roepen,” aldus Shabnam Salehi, voormalig commissaris voor vrouwenrechten van de Afghaanse onafhankelijke mensenrechtencommissie.

Mahbouba Seraj, uitvoerend directeur van het Afghaanse centrum voor de ontwikkeling van vaardigheden voor vrouwen, concludeert: “Vergeet de Afghaanse vrouwen niet. Wees onze stem en laat je stem horen aan je eigen regering. De rest van de strijd is aan ons en we zullen het voortzetten.”

Amnesty’s oproep

Dinsdagochtend ontmoeten vertegenwoordigers van Amnesty International Éliane Tillieux, voorzitster van de Kamer van Volksvertegenwoordigers van het federale parlement, om haar een petitie te overhandigen die door meer dan 12.500 mensen in België is ondertekend. De Belgische staat wordt opgeroepen om, als deel van de internationale gemeenschap, de rechten van vrouwen en meisjes in Afghanistan te verdedigen en te steunen en hier een prioriteit van te maken.

Op 8 maart doet Amnesty International wereldwijd oproepen aan regeringen om te zorgen dat de taliban verantwoording moet afleggen voor hun voortdurende aanvallen op de rechten van vrouwen en meisjes.

Op Internationale Vrouwendag neemt Amnesty International ook deelnemen aan de Wereldmars van de Vrouw in Brussel. Activisten van Amnesty zullen hun solidariteit tonen door op straat te komen voor Afghaanse vrouwen en meisjes die niet vrij kunnen leven, werken, spreken en voor hun rechten opkomen.