In 2010 schreef ik
mijn dochter Elif met volle overtuiging in, in de buurtschool achter de hoek. Op
wandelafstand een kwaliteitsvolle school, wat wil een mens meer.

Enkel van de IBO (initiatieven voor buitenschoolse opvang voor kinderen in het basisonderwijs, red) had
ik een beetje schrik.

Zou onze kleine meid
dat wel kunnen, elke avond te voet naar een andere plek?

Verontwaardigd was
ik in het begin, dat veel scholen met kapitaalkrachtiger
ouders wel zelf opvang organiseerden in de eigen school.

Elif huilde vaak in
het begin. Ze wou niet naar de IBO. IBO was stom.

Een heel schooljaar
lang was ik ervan overtuigd dat ik een slechte moeder was. Voltijds
werken. Kind achterlaten in de buitenschoolse opvang, …

Tot ik de andere
systemen ontdekte en vrienden daarover bezig hoorde.

De eigen school
organiseert iets: 40 kinderen en 2 juffen. Eerder bewaking dan
opvang.
Of scholen waar om
17:30 nog 1 of 2 kindjes zitten. Verveeld, wachtend op mama en papa.
En moeders die zich schuldig voelen omdat hun kind weer de
laatste is.

Een contrast met de
luxe die wij intussen in onze IBO gewend zijn. Nieuwe vriendjes en
vriendinnetjes uit andere scholen waar ze vrolijk mee spelen. En ook
buiten de school mee afspreken.

De kwaliteitsvolle
begeleiding. De aandacht. De activiteiten. De betrokkenheid van de
begeleiders. De lach op het gezicht van mijn dochters als ik stiekem
toekijk hoe ze spelen. De tranen als we ze veel te vroeg komen halen.
Daar sta ik dan, trots omdat ik vroeger stopte op het werk.

De kinderen genieten
van de opvang met kinderen met verschillende achtergrond. Moeders en
vaders die allemaal in het zelfde schuitje zitten: we hebben nood aan
een degelijke opvang en begeleiding van onze kinderen. De ene omdat
ze voltijds werken, de anderen omdat ze een opleiding volgen, …

Daar komt dus nu een
einde aan.

Met een kille
mededeling werden we afgelopen vrijdag op de hoogte gebracht.

Er was een
evaluatie. Er is geen capaciteitsprobleem. De stad voert geen regie
over alle opvang. Dus stoppen we het stedelijk initiatief.

Kil. Mondeling weet
de ambtenaar toe te voegen dat Kind En Gezin te veel begeleiders per
kind wil. En dat men de scholen gaat ondersteunen in wat ze al doen.
Onze school organiseert niets. Voor de middagbewaking schakelen ze
mama’s in. Zij krijgen er een minimale vrijwilligersvergoeding
voor. Om de kinderen deftig te laten eten, worden er tafels in de
gang gezet. Er is namelijk een tekort aan ruimte. Het is een oplossing die
uitgedacht is door de vaders, in overleg met de leerkrachten en de
directeur. Is dat waar de stad heen wil? Medewerkers van
scholen die samen met ouders oplossingen moeten zoeken.

Wat nu? Wat nu met
al die ouders die opleiding moeten volgen? Nederlandse les, bijvoorbeeld. Want
anders tel je niet mee. Iedereen die poten en oren heeft moet toch
werken? Actief zijn?

Opvoeding is
belangrijk. En participatie in de kleuterklas.
Ouders moeten
dringend beseffen dat de school belangrijk is. Daarom worden er openbare aanbestedingen uitgeschreven om de
vrije markt te laten spelen in de projecten die ouders aanmanen hun kleintjes asap naar de kleuterschool te sturen. Om
kinderarmoede te bestrijden uiteraard.

Maar … Flankerende
maatregelen. Dat is blijkbaar niet de verantwoordelijkheid van de overheid.