Met ‘De Pluim’ beloont de Koning Boudewijn Stichting jaarlijks mensen die zich maatschappelijk engageren in Vlaanderen. Via een korte reportage op ATV werden de projecten van Joke Van Dooren bekend gemaakt aan het grote publiek en konden de kijkers voor haar stemmen. In het Marokkaanse havenstadje Essaouira bouwt ze mee aan betere toekomstperspectieven voor straat -en weeskinderen.
“Via de vzw Jeugddienst Don Bosco belandde ik in de zomer van 2006 in Marokko. Dat was echt een superleuke ervaring en ik raakte bevriend met de jongeren uit het weeshuis. Toen het project afgelopen was, bleef ik met hen in contact. Ik hielp ze met het oprichten van een jeugdvereniging. Sinds september 2010 hebben ze een eigen lokaal en daar kunnen de straatkinderen dagelijks terecht voor huiswerkbegeleiding, Franse lessen en ontspanning. Daarnaast ontstond er ook een aparte organisatie – Mogador Moving (naar de oude naam van de stad, nvdr) – die zich bezig houdt met ‘rope skipping’, een soort acrobatisch touwspringen.”
Handen uit de mouwen
“Van kindsbeen af wilde ik naar het buitenland, ik wilde richting Latijns-Amerika, maar ook Afrika trok me aan. Als tienjarige vroeg ik mijn leraar om met onze klas een actie op touw te zetten voor Vredeseilanden. Mijn ouders heb ik overtuigd om een kindje te adopteren via het Foster Parents Plan (nu Plan International). Misschien ben ik ook wel beïnvloed door de culturenmix op het Sfinks-festival in Boechout, waar ik zelf woon en waar ik elke zomer naartoe ga.” Sinds haar zestiende spendeert Joke al haar vrije tijd aan jeugdwerk. “Ik begon als animator bij Kena vzw, een organisatie die inclusieve vakantiekampen organiseert voor kinderen en jongeren van 8 tot 16 jaar. Later werd ik kampleidster en ging ik ook in het bestuur. Op dit moment geef ik er ook cursussen. Bij Kena ben ik echt gevormd, het is mijn tweede thuis geworden.”
Uitgelachen
“In het middelbaar zat ik in een wetenschappelijke richting, ik wilde graag humane wetenschappen studeren, maar dat ging toen niet op mijn school. De jongens in mijn klas waren niet echt sociaal geëngageerd, bij hen vond ik absoluut geen ondersteuning. Ze lachten mij uit; ‘Wat ga jij daar nu doen met die negertjes?’ Gelukkig kon ik gewoon mijn ding doen en kreeg ik steun van mijn ouders en vrienden. In het zesde middelbaar kreeg ik de kans om op inleefreis te gaan naar Brazilië. Ik had dat toen echt nodig, ik wilde mijn handen uit de mouwen steken en mij sociaal engageren. Nadien ben ik de bachelor sociaal-cultureel werk gaan studeren en vorig jaar besloot ik om in Wallonië nog een master ontwikkelingssamenwerking te volgen.”
Supergemotiveerd
“Mensen beseffen vaak niet hoe goed we het hier hebben. Ik voel me enerzijds enorm dankbaar maar anderzijds ook een beetje schuldig, want wij krijgen zoveel kansen en zij niet. In Marokko zijn we kleinschalig begonnen, eerst was er enkel een zomerkamp en een maandelijkse activiteit voor de kinderen uit de kansarme buurt. Elke zomervakantie gaan er Vlaamse vrijwilligers naar Essaouira om mee kampen te begeleiden en vormingen te geven. Om alles te bekostigen organiseren we een resem aan benefietacties: couscousavonden, tiramisuslag,… Daar kruipt ongelooflijk veel tijd in. Vroeger verwachtte ik soms teveel van mijn omgeving. Ik ben zelf superenthousiast, maar dat kan ik niet van iedereen verwachten.”
Echt een verschil maken
“De Marokkaanse jongeren leven in een totaal andere context, vaak in armoede. Als kind krijgen ze vaak het deksel op de neus. Ze krijgen weinig kansen in het leven. Door de activiteiten hebben ze een hele sterke band opgebouwd met elkaar. Ze zijn nu zelfzekerder, ze voelen zich waardevoller en weten dat ze zelf een verschil kunnen maken. Ik wil me graag voor hen inzetten, omdat het resultaat zo duidelijk zichtbaar is. Het zijn totaal andere jongeren geworden die in zichzelf geloven. Mijn levensmotto? ‘All the crazy people make the beauty of the World!’ (lacht)”
Voor meer info over de projecten, neem contact op via swiravzw@gmail.com
© 2011 – StampMedia – Marieke Van Cauwenberghe