Update: er is een typerend extreem rechtse motivatie die zo evident is, dat ik ze in een eerste redactie niet had vermeld. 19 uur.

Update: niet alleen voldoende aanwezigheid van ouders is fundamenteel voor goede opvoeding en een ethisch kompas. Waarden-gevoeligheid en talent, toewijding vanwege de ouders evenzeer. 21u 30.

Vanwaar komt toch de gewetenloosheid die mannen die op fora zo harteloos en wetteloos, tegen de principes van de Mensenrechten in, laat reageren op de ontstellende berichten over tieners, kinderen die in Brussel in kartonnen tenten moeten slapen?

De akelige feiten dat de burgemeester die (in mijn ogen zelfs niet lelijke) tenten liet wegnemen. Het verontrustende nieuws dat de bevoegde staatssecretaris en regeringen  “er niet uit geraken”…

De laatste dagen hebben in De Standaard schrijfsters en columnistes Bieke Purnelle en Gaea Schoeters op snijdende, grootse en literair hoogstaande manier de kat de bel aangebonden.

Met duidelijke, confronterende analyse van dit laffe en onbekwame gedrag van politici.

Maar hoe schrik je dan als je ziet welke reacties er op dit appel geschreven worden.

Er wordt volop op de boodschapper geschoten. Er zijn meerdere lezers die het blijkbaar niet snappen.  Die tegen-oproepen doen aan de schrijfsters, zo onzinnig als ze groot zijn, in de aard van “Wat doe jij? Schiet zelf in actie”. Terwijl er uiteraard bestuursorganen en instellingen zijn die daarvoor opgericht zijn en middelen ontvangen. Gaea en Bieke doen hun plicht uitstekend, zij zijn schrijfsters.

Een man, een zekere Pierre, verwijt de columniste dat zij haar emoties in stelling brengt. Alsof het cynisme van sommige lezers niets met emotie zou te maken hebben.

Na deze vreselijke, inhumane “meningen” te lezen stel ik mij de vraag naar de oorzaak, de diepere oorzaken van wat alleen kan gelezen worden als grote “geweten-loosheid”.

Waar komt dat vandaan?

Specifiek voor (extreem)rechts is er natuurlijk het ongeduld en de luiheid. Die rakkers hebben lak aan doorgedreven studie van problemen, en ze kunnen dan ook vaak niet warm gemaakt worden om aan de echte problemen en oorzaken te verhelpen. Kijk naar de milieukwestie: ze hebben dat moeten overnemen van andere, meer intelligente partijen, pas op het moment dat er naast de gevaren en problemen niet meer naast te kijken viel.

Wat is typisch voor die gasten? Vijanden zoeken. De hele tijd, dat heeft een Theo Francken meer dan eens openlijk bevestigd. Zij duiden willekeurig graag een Zondebok aan, en dan maar schieten. Wat moet het deugd doen aan de primitieve buikgevoelens om alle problemen van de wereld op “de vreemdelingen” (en dus de vluchtende mensen) te kunnen steken!

Maar op een dieper niveau is er wellicht meer aan de hand.

Na te reflecteren kom ik uit bij een moeilijke waarheid. Ik vrees dat ook deze manier van doen, die uiteraard vooral populair is bij extreem-rechtse politieke formaties, een tol is die wij gemeenschappelijk betalen voor het “afschaffen van het moederschap” dat ik zie plaatsgrijpen sinds de jaren zestig.

Het is een analyse, maar ik wil graag dat u er even over nadenkt.

Herinner u dat sinds jaar en dag het kind na de geboorte zijn taal en taalvaardigheid vooral opdeed in interactie met de mama, overal op de planeet. Vandaar de term Moedertaal.

Welnu, sinds een jaar of twintig kom ik af en toe volwassenen tegen die de betekenis van dit mooie woord zelfs niet meer vatten.

Wat kan de reden zijn?

Wat is er veranderd?

De moeders zijn er niet meer om hun babies tot drie jaar de taal te leren!

Het “industrieel complex”, dit laatste zowel in zakelijke als in psychologische betekenis, heeft de moeders weggehaald uit de schoot van de gezinnen.

Ik mag en moet het woord vaandelvlucht gebruiken, vrees ik.

Ook voor de vorming van het Geweten is het mij al lang duidelijk dat dit vooral in de jonge mens tot staan komt doordat de vrouw als moeder haar kindje gevoel voor goed en kwaad bijbrengt.

“Dat mag niet, jongen!”

“Ja, kindje, dit is goed wat je nu doet!”

Lectuur en reflectie op latere leeftijd zijn machteloos als de kiem er niet is, het besef over het Goede.

Die twee uiterst belangrijke basisvaardigheden zijn intussen weggevloeid, deep down  in het eindeloze gat in het midden van de donut van Kate Rawoth.

Wanneer moeders de moederlijke kernwaarden, (gekenmerkt door onbaatzuchtige warmte, goedheid, zorg en tastbare liefde), opgeven en inruilen voor iets als betaald werk, en dus in wezen een existentiële keuze maken voor… een zakelijke logica, voor een commerciële geest, dan is het logische, onvermijdelijke gevolg dat een generatie later het hek van de dam is.

Dan reageren klavierkletsmajoors met schaamteloos egoïsme en verkiezen burgers het eigen materiële comfort boven menselijke bijstand, compassie en principes als mensenrechten naar mensen op de vlucht voor oorlog en rampen.

De klavierridders hebben immers zelf grote eenzaamheid en liefdeloosheid overleefd? Laat anderen dan ook maar door dit soort hel gaan.

Dan daalt de leesvaardigheid dramatisch, en in dit spoor, de andere vakken op school.

Dan krijg je wachtlijsten in de jeugdpsychiatrie en ongehoorde situaties zoals kinderen van tien jaar op spoed met zelfdodingsplannen.

De lijst is onvolledig.

Laten we hier over nadenken.

Laat ons trachten tegenkrachten te mobiliseren, als het nog niet te laat is.

Het Moederhart is een beetje teveel een geldhart geworden.

En in die lijn ook een Machinehart. Iets waar Chinese wijzen zoals Zuang Zi al vier eeuwen voor Christus hebben voor gewaarschuwd.

Het is de hoogste tijd voor een welbegrepen bac to basics en bac to Nature.

PS. Natuurlijk is ook de invloed op de ziel, het hart & het Geweten van het kleine kind vanwege de Vader van grote, levenslange invloed. De Humo van deze week maakt in die zin een analyse van het geval Vladimir Poetin.

PS. Waarden en Normen. Talent en toewijding voor opvoeden is van groot belang.

Het is natuurlijk niet alleen het feit of je moeder & vader hele dagen bij je beschikbaar is in je jongere jaren, dat het verschil zal maken. Het verschil tussen een kind met “sense of purpose” (geloof in de kracht van je (goede) daden) en fatsoen, zal ook juist tot stand komen door de mate waarin ouders zelf waarde(n)-gevoelig zijn. Van hoeveel ethiek en goede wil zij drager zijn. Of nog: hoe sterk de roeping bij beiden is om het ouderschap goed vorm te geven; hoeveel talent ze hebben om bezield hun ‘jongen groot te brengen’.  Zo kan een ouderpaar dat uit werken gaat heel goed bijvoorbeeld zijn kinderen bijbrengen geen zwerfvuil achter te laten, maar de wikkels van de chocolade in de jaszakken te stoppen. In de uiteenzetting hierboven is dit aspect even terzijde gelaten, om het punt sterker te maken. Het is de vraag of die toewijding om kinderen fatsoen en ethiek bij te brengen is verminderd; het voorbeeld van toegenomen zwerfvuil, en vele andere, laten vermoeden van wel. Wat is daar de oorzaak van? Zijn een aantal ouders uitgeblust na het werk? Is de waarden-gevoeligheid verminderd? Komt dit dan door het wegvallen van de ethiek van de Kerk? Is de ren naar rijkdom ten koste gegaan van gezonde nederigheid, zorg en fatsoen? Vragen om bij stil te staan.

Toemaatje: wat leert ons het Afrikaanse continent?

“It takes a village to raise a child”, vrij vertaald, je krijgt je kind niet goed grootgebracht zonder de bijstand van een vriendelijke dorpsgemeenschap…  het is een wijsheid die meer en meer Belgen doorleefd in de mond nemen.

Als tiener hoorde ik ze voor het eerst, en ik besefte meteen de diepe waarheid ervan.

Daarbij mag je een iets niet vergeten: iets is in die uitspraak  voor de zwart-afrikaan dermate evident dat het er zelfs niet expliciet in wordt vermeld: Mama Africa. Zij is wereldwijd een begrip.

Die moeders zijn nooit gestopt hun babies hele dagen persoonlijk op het lichaam te dragen. Moederschap is een heilige waarde in die culturen.

Kan het, met deze feiten voor ogen, dan nog verbazing wekken dat wij hier onze kinderen vaker en vaker niet goed opgevoed krijgen? Logisch toch eigenlijk: door de ontrafeling van het Sociale Netwerk, onder andere door de komst van de televisie, de auto, de smartphone, en het gevulde spaarboekje, is er in geen velden of wegen nog een levend dorp te vinden om mee op onze koters te letten. En de tweede factor, de moeder? Die hebben we al behandeld.

Professor Jonathan Holslag gaf de aanwezigen tijdens de grote debatavond vorige week in Brussel ook juist dit mee: “Naast China op het wereldtoneel, gaat Afrika in de toekomst in deze eeuw heel belangrijk worden voor Europa. De bevolking gaat sterk toenemen. [En de welvaart.]”  Daarop is mijn antwoord in deze context: wij mogen de basis van onze vitaliteit niet verwaarlozen, afgeleid als wij zijn door het mirakel van de technologie! Eerder dan muren voor een Fort Europa te bouwen, kunnen we misschien beter  onze gezinnen en de geestkracht, de identiteit, het zelfvertrouwen en d e innerlijke vrede van onze kinderen versterken. Door vaderschap en moederschap niet te vergeten of aan inflatie ervan te laten kapot gaan.