De Halve Maan ligt op ongeveer 300 meter afstand van waar ik in Oostende logeer. Vanuit mijn appartement zie ik het geraamte van het schuurtje dat gisteravond rond elf uur in de fik werd gezet door Günther Lesage van de Roovers. Toch is het een uurtje wandelen voor ik er ter plekke ben. Deze gelegenheidslocatie van Theater aan Zee ligt namelijk aan de andere kant van de haven.
De Roovers brengen er nu al drie avonden na elkaar ‘Blue Remembered Hills’, een bewerking van een tv-film van Dennis Potter uit 1979 waarin volwassenen de rol van zevenjarige kinderen spelen. Het oorspronkelijke verhaal speelt zich af in een bos nabij Gloucestershire tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op Theater aan Zee vormen de duinen het decor.
Zo komt het dat de Roovers in de duinen van Oostende op een eekhoorn jagen en dat er op de hoogste heuvel een schuurtje staat. De meisjes stuwen hun kinderwagen moeizaam door het zand, de jongens pissen ongegeneerd in het helmgras. Het is oorlog maar ze maken er het beste van. Ze verzamelen lege confituurpotten om het statiegeld te innen en ze fantaseren erop los over de vijand (de Duitsers, de Jappen en de Italianen) en hoe ze die zullen verslaan bij een eventuele aanval.
De manier waarop de Roovers dit stuk aanpakken is ronduit geestig. Hun inleving in de huid en de ziel van zevenjarige oorlogskinderen is bewonderenswaardig. Alleen heb ik wat moeite met de bewering in het programmaboekje van TAZ dat het stuk “dwingt tot een volgehouden reflectie over oorlog als gedragsvorm’, dat het gaat over ‘de dunne grens tussen plezier en wreedheid, over de sadist in elk van ons.’ Dat kinderen soms gemeen kunnen zijn tegenover elkaar en niet steeds de draagwijdte van hun woorden en daden kunnen inschatten is geen nieuw gegeven en was reeds vaker een thema in de (toneel)literatuur. De charme van Potters drama ligt hem vooral in de vrijmoedigheid van de personages. Het hoeft voor kinderen geen oorlog te zijn om oorlogje te spelen.
In Groot-Brittannië werd ‘Blue Remembered Hills’ al vaker herwerkt tot locatietheatervoorstellingen. Enkele jaren geleden vertaalden de Roovers de dialogen naar het Antwerps en in 2010 brachten ze het stuk voor het eerst tijdens het Oerolfestival in Terschelling. Later volgden voorstellingen in Antwerpen, Ganshoren en Genk, maar wellicht hebben ze in de Oostendse duinen toch een toplocatie gevonden. Toen ik ze gisteravond bezig zag dacht ik: hier moeten ze ooit nog eens ‘Onder (het) Melkwoud’ van Dylan Thomas (in vertaling van Hugo Claus) spelen.
MISSELYk
