TONGEREN – Vandaag heeft het assisenhof de laatste beslissing genomen in de zaak van Mustafa Dogan, beschuldigd van moord op zijn echtgenote Emine Yasharova. Het Openbaar Ministerie eiste een straf van 28 jaar maar na beraadslaging is het uiteindelijk tot een veroordeling gekomen van 23 jaar opsluiting.

Dus toch een overwinning voor de verdediging al is het maar een kleine troost van 5 jaar op de strafbepaling. Doorgaans is het muisstil in de rechtszaal op het moment van zo’n uitpraak, de hele zaal is dan toch wel iet wat geladen, men kan niet ontkennen dat men ook als publiek enigzins geëmotioneerd en bedroefd is, Het laat niemand onberoerd of het nu om het slachtoffer gaat of over de beschuldigde. We laten wel eens een traantje bij het aanzien van het slachtoffer of het horen van familieleden, maar ook niemand staat te dansen als men hoort dat een man voor meer dan 20 jaar ogesloten worden. De dag dat ik geen traan meer wegpink stop ik met schrijven.

Ik weet niet of het aan het cultuurverschil gaat maar de reactie van de familie van het slachtoffer leek wel terleurgesteld, wat erg verassend was want uiteindelijk is het proces ondanks alle moeilijkheden toch heel sereen en eerlijk verlopen, alle partijen zijn vertegenwoordid en hebben hun werk gedaan in alle openheid en oprechtheid en heeft hij toch een zware straf gekregen. UIteindelijk is de moeder luid schreeuwend toch moeten verwijderd worden door de politiediensten uit het gerechtsgebouw. Vreemde reactie, misschien te wijten aan de ontlading ? Men kan het ergens wel begrijpen maar het kan ook wel zeer verkeerd aankomen bij ons nogal ingetogen volkje.