Het is heel eenvoudig – of tenminste, dat zou het moeten zijn. Over privézaken zeg je niets. Punt. Het zijn onze zaken niet. Een politicus/a bekritiseer je op zijn/haar politiek handelen. Zelfs al die zogezegd zelfkritische nabeschouwingen zijn not done. Nogmaals, je schrijft, zegt, filmt er niet over.

Recent was een politicus aan de beurt die op deze website regelmatig zeer kritisch becommentarieerd wordt. Het gaat dan over zijn politiek profiel, zijn uitspraken, zijn beslissingen. Over zijn privéleven of dat van eender welke politicus/a schrijf je niet. Nogmaals, zo eenvoudig is dat.

Er zijn uitzonderingen mogelijk, bijvoorbeeld wanneer een politicus waarden propageert die hij (het zijn nog altijd overwegend mannen) zelf niet respecteert. In de VS kennen ze daar wel wat van, zoals Republikeinen die homoseksualiteit willen verbieden en betrapt worden op … je raadt de rest wel.

Wie wordt de eerste politicus/a die gewoon zegt: “Dat zijn uw zaken niet”. En wie wordt de eerste journalist die zegt: “Mijn excuses. U heeft gelijk”.

Overigens geldt die journalistieke ethische terughoudendheid voor elk persoon, bekend of niet bekend. Om een ander voorbeeld niet bij naam te noemen, de manier waarop sommige media recent nog berichtten over een voormalig acteur van een bekende tv-serie die in de marginaliteit is beland – ten gevolge van oorzaken waar wij niet over te oordelen hebben – was zonder meer beschamend.

Meer hoeft daar niet over te worden gezegd. Wat de voorbije week gebeurde was journalistiek onverantwoord, kritische commentaren inbegrepen. Een echte journalist weigert hier over te berichten.