In België draait het in de politiek voornamelijk rond SDG13 (Klimaat), en dat is mijn harde conclusie als observator van de SDG’s. Het draait alleen maar rond SDG13, want deze SDG is het meest gevocaliseerd in de politiek. Terwijl schrijver Koert Debeuf beweerde dat iedereen ecologist is en dat het niet nodig is dat dit een uniek terrein wordt van een politieke partij.

De nieuwe kolonisatie vande ecologische beweging gaat verder, wat een beweging moest zijn die katholiek was en op eigen benen stond, is uitgegroeid tot een beweging die alles omvat en totalitaire trekken krijgt rond het klimaat op het vlak van de SDG. De essentie van het totalitarisme is nog niet tweedehands verkrijgbaar dus relativeer mijn uitspraak.

Vicesecretaris-Generaal van de Verenigde Naties, Amina Mohammed, verklaarde nog halfweg: ‘we zitten nu in het midden van het programma van de duurzame ontwikkelingsdoelstellingen en als het zo verder gaat dan halen we het niet’.

Het is dus tijd dat de zaken wat opgespiced worden, want deze doelen zijn ook van toepassing op België. Al een geluk dat onze premier een rolletje heeft bij de SDG’s, namelijk SDG nummer vijf. Dit is gender, de rol van de vrouw valt hier dus ook onder. Daarvoor is hij geen halfling zoals Lula, die zich zoals de Koning van Marokko eens vuil maakt. Lula die nog amper verkozen al kwam binnen vallen op de Klimaatconferentie in Sharm el-sheikh op het einde van 2022.

Toch met Brazilië en Marokko bouw je geen SDG-programma, het is namelijk geen hamburger op een cardboard. Er moet hard gewerkt worden. Het gaat over publiek-private samenwerking, zelf doorwinterde coöperanten huiveren hierbij en het is muiterij in de diplomatie als zelf de vakbond het even rustiger aan moet doen…

Genoeg ‘petites pensées pou Ayiti’, op de internationale humanitaire conferentie in Brussel binnen enkele dagen ben ik niet uitgenodigd en neem de functie van observator in strictu sensu niet meer waar. Toch is de halfling weer aan de macht, ducor non duco.

Wil je meekomen observeren? Join us!